HOOFDSTUK 8

WEIDS
Eri Kwibus, mijn schoolvriendje toen ik 15 was. Eri kon geweldig zoenen, herinnerde ik me onmiddellijk. Maar z'n handen waren een beetje pezig en dun en hij schepte altijd wel erg weids op over zijn glanzende toekomst als deeltjesfysicus (gaap), dus bleef het bij lipcontact. Decennia gingen Eriloos voorbij en nu, hier stond hij opeens voor m'n snufferd in ME-uitrusting! 'Lief Badeendje', stotterde ik, 'wat doe jij hier in dat rare pak?' En toen barstte ik in snikken uit..

LEEFDEN
...het was me even allemaal teveel geworden, al die stress. Gelukkig had ik Watson, Eri het badeendje en zijn collega's: ze sprongen allemaal te hulp en voor ik het wist zat ik op een gemakkelijke stoel met een paar zakdoeken en een heerlijk kopje rozenbottelthee ons verhaal te vertellen. De ME-ers leefden enorm mee, en toen ik over Otazu begon zag ik er een paar automatisch naar de wapenstok grijpen. "Het is zo goed dat jullie ons dit komen vertellen" zei Eri...

BOLIDE
...terwijl hij mij bemoedigend op de rug bleef kloppen, alsof ik z'n golden retriever was. Hij begon me alweer een beetje de keel uit te hangen, maar gelukkig bedacht ik me net op tijd dat ik nog altijd dat probleempje had van een onverklaarbare afgehakte hand in m'n vuilnisbak, een dik pakket Chinese yuans in Sams binnenzak en mijn rode bolide geparkeerd halfweg in een ME-busje. En dus sloeg ik een betraande blik op naar Eri Badeend Kwibus en vroeg met hese stem:

PRIJS
...wat kunnen jullie hier aan doen Eri? Hoe kan ik ooit nog lekker slapen?
Ik kwam er mee weg: 'Meisje toch' zei Eri warm, 'droog je traantjes, en loop maar even met me mee naar de agent van dienst. Ik mag dit eigenlijk niet zeggen maar er is een grote ontploffing geweest bij de afhaalchinees, waarbij een juffrouw een halve arm is kwijtgeraakt. Wij moeten de toedracht nog onderzoeken' hij werd een beetje formeel 'maar die yuans vertegenwoordigen een aardige prijs, ze worden geregistreerd en als niemand ze claimt zijn ze voor de eerlijke vinder. En Otazu..., die gaan we aan de tand voelen, laat dat maar aan ons over. Wat je autootje betreft.... '

ZONDE
...het is natuurlijk wel een beetje zonde van die mooie ME-bus, maar maak je daar geen zorgen over, die lappen we wel op. En jouw autootje laten we even keurig afvoeren naar de sloop, daar weten ze er wel raad mee. En dan weet ik gelijk wat ik je voor je volgende verjaardag moet geven. Als je tenminste zaterdag met me uit eten gaat...' Kwibus keek me zo uitgesproken badeenderig aan dat ik er een beetje draaierig van werd, dus veinsde ik enorme moeheid, hoofdpijn, duizeligheid, en algehele zwakte. Voor ik het wist zat ik in een door Kwibus bestelde dienstauto die mij razendsnel met gierende sirenes naar huis zou brengen. 'Zeg', zei ik vanaf de achterbank tegen het achterhoofd van de chaufferende diender. 'Jij komt mij bekend voor, ben jij niet...'

ZIN
... pasgeleden viral gegaan met een filmpje waarin je een poesje uit een brandend huis redt?' Ik dacht met vertedering terug aan de beelden, waarin een bang bolletje pluis zich vastklampt aan een knappe breedgeschouderde agent. Als die hem aan zijn baasje wil teruggeven, heeft het bolletje pluis daar geen zin in en klimt op zijn pet. Enorm vertederend... De schouders leken in elk geval sprekend, maar ik kreeg geen antwoord op mijn brandende vraag, mijn stem werd waarschijnlijk weggevaagd door het lawaai van de sirene. Ik zakte terug in de kussens en bedacht me met een schok dat ik Sam al een tijdje niet meer gezien had! Op dat moment stopte de politiewagen abrupt en draaide mijn chauffeur zich om:...'

HUFTER
en zat me gewoon in m'n gezicht uit te lachen! ,,Nee mevrouwtje, wij doen criminelen en ander gespuis en geen katjes. Die collega over wie u het hebt is inmiddels geschorst, omdat hij niet begrijpt waar het politiekorps voor staat.'' Wat een hufter! Ik wilde geen minuut langer met deze nare diender in de auto zitten. Ik rukte het portier open en struikelde naar buiten, vastbesloten om een actie te beginnen voor de poezenman. Ik smeet het portier dicht, pakte mn telefoon en zag dat Sam een berichtje had gestuurd: 'madre, het was weer leuk, ben er tussenuit gepiept, laterrrrr.' Ik stond er weer alleen voor. Mooi, dan was ik op mijn best!

HEM, EH, RE
Ik was een beetje voorbarig geweest met uit de auto stappen: het was nog wel een minuutje of tien lopen naar huis (als ik stevig doorstapte) het was donker en zojuist begonnen met regenen. Maar nog gloeiend van verontwaardiging over de ontslagen dierenvriend en een hoofd vol plannen om hem te gaan steunen, was ik in no time bij mijn voordeur. Onderweg had ik door veel gezellig verlichte ramen naar binnen gekeken waar nieuwsprogramma's aanstonden en het beeld van een, eh, soort vuurwerkramp was alom aanwezig. Dat móest haast wel een re- terwijl ik mijn sleutels stond te zoeken werden mijn gedachten plotseling onderbroken door een knetterhard getoeter...

 AGENTE MA
...van weer een andere politieauto, waar een olijke agente half uit het raampje hangend joelde: wacht even, ik parkeer en dan kom ik naar je toe!!
Blijkbaar had ik een magische aantrekkingskracht op agenten en criminelen vandaag, zucht. Ik onderdrukte de neiging om naar binnen te gaan en de deur hard dicht te slaan. Zou niet helpen. Ah, daar was mevrouw de rode krullenbol al, luid pratend in haar mobiel. NEE MA, brulde ze. Ik kom NIET langs de C1000, dus die cake uit de aanbieding kan ik NIET meenemen....
Pffft, vervolgde ze tegen mij, moeders! Maar daar kom ik niet voor. Wat ik zeggen wilde...

RENT
... Laat ik me eerst even voorstellen, Irma Walloo, rechercheur. Maar ik ben hier privé.  Ik heb net het proces-verbaal over jouw vondst in het systeem gezet. Wat een verhaal! Ik kan me voorstellen waarom je weg rent! En dat je autootje zo beschadigd is, dat vond ik zo zielig voor je! Ik begrijp vreselijk goed wat zo'n karretje voor je kan betekenen, behalve transport en onafhankelijkheid wordt het ook een vriendje, toch? Dus ik vroeg me af of jij soms mijn oude autootje wilt overnemen? Ik heb van mijn verloofde iets nieuws gekregen en bij de garage geven ze er niks meer voor maar hij rijdt nog prima.' Ik wilde Irma graag even mee naar binnen nemen want de zwaailichten van haar bedrijfswagen trokken nogal de aandacht - maar haar telefoon rinkelde weer luidkeels en ze gebaarde dat ik maar vast naar binnen moest gaan. 'JA MAM, ZEG HET EENS' hoorde ik haar schreeuwen...

SNOB
Tien minuten later zaten we aan de witte wijn aan mijn keukentafel, nadat Irma de dienstauto had geparkeerd, haar moeder had afgepoeierd en haar telefoon op stil had gezet. ,,Je zal me wel een enorme snob vinden'', zei ze, ,,maar ik drink alleen Franse wijn, omdat mijn verloofde Eri, je weet wel, die leuke ME'er die jou heeft gered, altijd zegt dat andere wijn slecht voor me is. En ik vertrouw 'm blindelings, vandaar.'' Goh, die badeend toch. Maar ik pokerfacete er enthousiast op los: ,,Goh wat een schat zeg, die verloofde van jou, met z'n autootjes en z'n goede raad. Blijf bij die man! Maar zeg, even iets heel anders....''

YAM, MAM
...ik weet niet hoeveel je mag loslaten over die ontploffing bij de chinees, maar ik ben als direct betrokkene heel erg benieuwd naar wat er nou echt gebeurd is, da's zo belangrijk voor mijn verwerking... Ik heb nog geen tv gekeken of een krant gelezen, dus een verhaal uit de eerste hand en een betrouwbare bron zou echt heel fijn zijn'. Terwijl ik opstond om een zak lekkere pittige yam-chips in een bakje te schudden, begon Irma haar verhaal: 'zo leuk dat je het vraagt' zei ze, 'het brandt me op de lippen en volgens mij is het ook beter als je de details uit de goede bron krijgt!' Ze propte een handje chips in haar mond, kreeg een vuurrood hoofd, nam een flinke slok wijn en begon heftig te hoesten. Ik sloeg haar behulpzaam op de rug, gaf haar een zakdoek en nadat ze haar tranen had gedroogd  begon ze schor aan haar verhaal. 'Vanmorgen vroeg -ik zat nog lekker met mam te ontbijten maar Eri was al aan het werk, kwam er op bureau Noorderbos een melding binnen van...'

NEXUS
Tsja, wat zou ik met veel geld doen? ,,Ik voel niet zo'n nexus met het materiele," zei ik plechtig tegen Irm en voelde me erg verlicht. ,,Jasses, getverderrie, wat is dat voor een smerige vuilspuiterij, een mens mag toch wel eens dromen over lekker geld uitgeven?" brulde Irma verontwaardigd en gelijk had ze. ,,Okee, dan een dure tas, jas, schoenen en dan in tienvoud minstens, een tropisch eiland en nooit meer solliciteren." ,,Dat begint er al een beetje op te lijken," zei Irm goedkeurend, ,,maar ik had nog een ander geinig ideetje, luister..."

OGE
'...mijn zusje is mediamiek begaafd, helderziend, paragnost, hoe je het ook wilt noemen en ze is echt waanzinnig goed. Ik ga een paar keer per maand naar dr toe en dan legt ze een tarotje of leest m'n hand of m'n aura en altijd spot on! Zij had me dus ook gezegd laatste keer dat 'de hand van het lot' me deze week naar iemand zou leiden die mij de weg uit de, hoe zei ze het nou, uit de poel van verderf zou wijzen!! Nou! Hoe goed klopt dat! Jou heb ik ontmoet, check, vanwege een hand, check,  ik hoef alleen nog maar weg bij de politie, check en ik voel dat jij me daarbij kan helpen, zeker als je...' Haar betoog werd onderbroken door mijn telefoon: een sms van Sam - in plat haags. 'Hei ma! Hep net de brief ondah de oge van me maat Shi-la gehahde, hè is een rare sjineis en dit is wattie zeg dat eah staat: onder dankzegging van uw bezorging van de vuurwerkartikelen doen wij u hierbij de tegoeden toekomen... Vehdah niks! Hoop dattet helpt, proost, U Zoon'. 'Meteen doorsturen naar Eri' adviseerde Irma en ze vervolgde...

HERPES
'Het lijkt er dus op dat 't wel goed zit met dat geld. En nou kan je 't natuurlijk opmaken, maar eigenlijk is 't nog veel interessanter om er iets mee te doen, zodat 't ook nog wat gaat opleveren. Het is Chinees geld, dus wat is er mooier dan het in een Chinese zaak te steken. Ik heb via het werk een Chinese kruidenman leren kennen. Hij is vooral goed in genante kwaaltjes, schimmels, nare zweertjes, slechte adem, winderigheid, herpes. Van die dingen waar mensen niet mee naar de dokter gaan maar wel mee zitten. Als we nou eens met die man een handeltje op internet konden opzetten? Hij de kruiden, wij de marketing? Wat vind je dervan? Is dat een plan, of is 't een plan?' 'Oh god', dacht ik, 'hoe.....'

SAGEN
...ga ik die overactieve krullenbol uitleggen dat ik helemaal geen zaakje wil beginnen' Op zich was ik wel vertederd door haar enthousiasme en ik kon me ook niet voorstellen dat ze erg gelukkig kon worden bij de politie, maar de manier waarop ze zich nu aan mij vastklampte benauwde me. Als ik dan toch iets nieuws begin neig ik meer naar een rol in 'Goden-en Helden Sagen, groots en meeslepend, vol spannende reizen en avontuur. Daarbij zou een zak yuans best handig zijn, maar niet noodzakelijk. En dat vertelde ik haar ook in tactische bewoordingen. Irma verbeet haar teleurstelling kranig, pakte haar sleutels en stond op. Ze keek peinzend uit het raam en zei...

TUK
...op intens trieste en zwaar verwijtende toon: ,,Daar had je me mooi tuk. Ik dacht echt dat we iets groots gingen opbouwen. (zielige zucht!) Weer een illusie armer...'' Ring ring. NEE MA! Ik ben aan het WERK ja! Ik heb GEEN tijd om te praten over de man van je schoonzus, want ik ben een detective ja! Ik heb BELANGRIJKE zaken op te lossen ja! En de man van je schoonzus is GEEN belangrijke zaak ja! ,,Irma'', zei ik, ,,het is tijd om je in te schrijven voor een cursus mediteren. Het is ook tijd om de telefoon de telefoon te laten, de politie de politie en je moeder je moeder. Maar bovenal is het tijd om te gaan. Tot ziens!'' Toen ik de deur opendeed om haar eruit te werken, zag ik in de verte...

JET, AT, JE, YEN
...een grote auto langzaam naderen. Een hele grote, deftige auto. Met een open dak. Hij stopte voor mijn deur, en ik herkende Eri Kwibus het badeendje. "Wát een gezellige samenzwering zie ik daar!!" riep hij jolig. "Hebben jullie het leuk, zo met de dames onder elkaar! Ik had al zo'n vermoeden dat je hier zat, Jarige Jet, maar het is nu tijd om je cadeau op te gaan halen! Morgen is het weer vriendinnendag, maar nu eerst een beetje quality time bij vader de man - je wist toch dat je vanavond met mij dineert?" Irma veranderde op slag in een kirrende verloofde en zette zich met een elegante zwaai op de passagiersplek.
"Even snel..' siste Erie in mijn oor... 'Ik heb elke yuan voor je omgewisseld in een yen, niemand weet het verschil en dan heb je er straks ook echt wat aan. Enne, voor wat hoort wat he?! ' met een vette knipoog stapte hij in en gleed geluidloos de straat uit...

ZEEF, EL, EI
...en hopelijk verdween hij ook weer de komende 35 jaar uit mijn leven. Het knietje dat ik voor Eri in petto had, bewaarde ik wel tot ik hem op m'n 85ste weer tegenkwam bij de bejaardengym en hij al vele jaren niet meer naar de ME-training was geweest.
Hoog tijd voor een nieuwe scene, iets braafs graag en ook maar een keer zonder alcohol. Toch, niet dan? De moeder van Irma had me op een idee gebracht: ik ging een el cake bakken en die enorm versieren met marsepein. Nigella Lawson zou totaal verschrompelen bij wat ik in mijn keuken tot stand ging brengen. Ik pakte bloem, boter, eieren, mixer, zeef, en toen kreeg ik nog een veeeeeeel betere ingeving...

HOOFDSTUK 7

ZOTTE
...een wereld die louter bestond uit kleine lichtgevende puntjes. De dieren veranderden voortdurend van vorm, van honden naar poezen naar engeltjes naar olifantjes naar albertheincassieres naar slangen naar schoonheidsspecialistes naar bodybuilders naar konijntjes naar ranke meisjes die me besprenkelden met sterrenstof totdat ik zelf ook alleen nog bestond uit licht en me volledig gewichtloos voelde. Ergens in de verte hoorde ik heel ijl een stem 'ik heb zo wawawawaanzinnig gedroomd, ik was zo momomooi t was echt niet gewoon' zingen. Temidden van de dansende, zwevende, veranderende figuurtjes rees een doos op die openklapte, er was een waanzinnige lichtflits, iedereen riep: verrassing! En daar stond voor mijn neus een zotte verschijning, oranje streepjespak, paarse schoenen, blozende wangetjes. Maar toen ik nog eens goed keek herkende ik opeens...

FEESTEND
...de schrandere oogjes van mijn buurman, Neil! Ik kneep mezelf voorzichtig in mijn arm, en nog eens, wat harder -geen pijn. Okee, een droom... Mooi, dan kon ik de komende uren feestend doorbrengen en morgen toch weer fris en fruitig zijn. Goeiemiddag allemaal zei Neil welkom op de dierenparty! Goed dat u mij heeft uitgenodigd want ik bezorg uw huisdier gegarandeerd de dag van zijn leven! Voor Loer en Lampje was het al een leuke dag, maar met de komst van Neil raakten ze helemaal door het dolle en draaiden als een lichtende wervelwind om hem heen... Een kleurig schouwspel totdat Neil de doos pakte en...

WEZEN
...het ene na het andere dier in de doos gleed, Neil sprong er als laatste in, hij zwaaide nog even hartelijk naar mij en toen was ik helemaal alleen. Het voelde alsof ik gewichtloos door de ruimte zweefde met om me heen alleen wat sterren op gigantische afstand. Het was zo stil dat ik mijn bloed door mijn oren hoorde suizen. Ik was het laatste wezen in het universum, zo leek het. Toen ik goed keek zag ik nog een heel klein draadje licht. Ik maakte een soort watertrapbewegingen waardoor ik er dichterbij kwam en toen zag ik dat het een heel dun spleetje was, veel te smal om mijn vinger er tussen te wurmen. Ik doorzocht mijn zakken, ah, een opgevouwen boodschappenlijstje in mijn kontzak. Ik schrijf de boodschappen altijd op restjes karton - ander verhaal - dat stevig genoeg was om in het spleetje te zetten. Het klapte open, een golf van helder licht kwam me tegemoet. 'Gefoooooopt!!!!' brulde Neil die me aan de andere kant van het spleetje had staan opwachten, in mijn oor. Neil wat is dit, waar zijn we? Dit, brulde Neil, .... Neil, je hoeft niet te schreeuwen, ik sta naast je. Oh ja, zei Neil nu op normale conversatietoon. Sorry. Goed, leuk dat je er bent. Dit is een zwart gat. En zoals je ziet is er niks zwarts aan dit zwarte gat. We kunnen gaan waar je maar wilt, vooruit, achteruit, linksaf, rechtsaf, beneden, boven, je zegt het maar. 'Oh, nou', zei ik, 'in dat geval wil ik graag...

DRUM
...een klein stukje terug in de tijd, 1972 ofzo. Leuk, even kijken hoe het nou echt was toen ik puberde... Kee Koelll, zei Neil en meteen stond ik op het pontje-over-de-Kil naar Dordrecht! In een spijkerpak, pakkie drum in m'n kontzak en nonchalant leunend tegen mijn fiets-met megazware boekentas. 'Pleurop man' zei ik stoer tegen Jan Schouwenburg, mijn ogen intussen gericht op de hippe puch en de rug van Peter Overwater, het onderwerp van mijn liefde. 'We hadden helemaal geen huiswerk voor scheikunde' Jan glimlachte fijntjes en legde vaderlijk uit dat we een S.O. hadden waarvoor leerlingen die het snapten niet hoefden te leren. O jezus. Paniekgevoel. Voor alweer de derde keer die ochtend. Eerst een verschrikkelijke puist, toen mijn agenda kwijt, en het was pas 8 uur-dat beloofde wat voor vandaag...
Hee trut! Evelien kwam aanlopen, ze had staan zoenen met Jan Davids maar de pont was inmiddels aan de andere kant, de klep kwam al naar beneden en de laatste 8 kilometer fietsen lagen voor ons. Het was bitter koud. Naast mijn 15-jarige puber-overdenkingen had ik nog een parallel gedachtenpad. Een observator. Wat grappig, een soort wijze oude vrouw in een heel jong hoofdje! Het werd me opeens duidelijk hoe 16-jarigen soms zo wijs konden zijn- die hadden ook een tijdreizende 'ik'. Terwijl ik moeizaam de heuvel op fietste tegen de wind in, dacht ik zo hard als ik kon 'NEIL!! Haal me hier weg!! Ik weet het weer!' En daar stond ik alweer in het warme licht van de behaaglijke doos...

KAMT, AF, ME
...en schudde het verleden met kracht van me af. Tsja, zei Neil, je bent niet de eerste die dit overkomt. Je denkt dat het allemaal beter was toen je nog piep was, maar dat is niet zo. En dat blijkt maar weer. Het is fijn om een beetje meer te weten en een beetje minder te hoeven. Maar zeg eens meis, wat gaan we doen? Sprong in de toekomst, andere dimensie, plaats, tijd, you name it, I've got it, je kamt je hele bestaan uit als je wilt vanuit de doos. Wat wil je? Ik geloof,
piepte ik met een klein stemmetje, dat ik gewoon wel weer wakker wil worden. En als het even kan, dan wil ik dat het liefste thuis doen. Geen probleem, zei Neil, we maken gewoon een piepklein sprongetje in de tijd, hopsakeetjes, tot later!
Het werd donker, licht en toen was het als een alice in wonderland viel en viel en viel tot ik niets meer wist en in een diepe slaap viel. Ik had geen idee hoelang ik onder zeil was geweest, maar toen ik mijn ogen opsloeg was het eerste wat ik zag...

KEN
...het getal 11:23... Op mijn wekker. Hoe dan ook, lekker uitgeslapen! Ik wankelde de keuken in, pakte een kopje uit de afwasmachine (hee, had ik die niet uitgeruimd?) en maakte een grote sterke bak voor mezelf. En toen zag ik het opeens. De Bjokkl. Met m'n spaarvarken erop. Heel. O god, was er iets in de tijd gebeurd waardoor het verleden veranderd was? Had Neil me een paar dagen te vroeg terug gestuurd? Neil? Er is helemaal geen Neil. Ik heb wel buren maar daar zit geen grote brede vrijgezelle hartelijke dierenvriend bij...  Sliep ik soms al sinds het bezoek van Niek Natuur? Wat had ik waanzinnig gedroomd! Lang en avontuurlijk... Terwijl ik een klein slokje van mijn hete koffie nam, pakte ik de krant. Het was inderdaad drie dagen vóór volle maan. Benieuwd of er nog groene mannetjes bij Panorama Mesdag langs zouden gaan de 16e, ik zou de krant goed in de gaten houden. Verder bladerend viel mijn oog op een kleine advertentie: 'Ben jij of ken jij die goed uitziende vrouw die kan schrijven, zingen én acteren? Laat het ons weten! Wij zijn een klein castingbureau, dringend op zoek naar specifieke multitalenten voor reclamespots en korte films. Reageer via info@coolecasting.tv.' Dat leek me wel een goede grap! Ik nam me voor...

PIEKEN
Om vanmiddag een stomende mail te schrijven waarin ik mijn talenten zou beschrijven als een landschap met vele pieken. Ja, en hier en daar een dalletje, maar dat geeft alleen maar extra relief niet waar. We zouden er eens fijn voor gaan zitten, maar zoals te doen gebruikelijk als ik iets geweldigs van plan was, ging ik het niet onmiddellijk doen, maar liep eerst naar buiten om onkruidjes te wieden, nog een kopje koffie in de zon te drinken en ondertussen te bedenken hoe ik mijn geweldige mail zou beginnen. Zoek niet verder, want die geweldige vrouw die jullie zoeken zit hier. Nee, dat was niks. Ik ben een geboren actrice, ik kan zingen als een nachtegaaltje en ik schrijf.... Pfffft, als iemand die niet kan schrijven... Mmmm nog een kopje koffie, nog een chocolaatje... Ik ben een vrouw van rond de vijftig en ik ben na vele teleurstellingen op zoek naar een nieuwe uitdaging. He ja, catchy!
Nadat er geen sprietje onkruid meer in mijn tuin was te bekennen en ik mijn tiende kopje koffie naar binnen had gegoten, klapte ik mijn laptop open en tikte: veel flexibeler dan ik ben zal je ze niet vinden. Ik kan veel en ik leer snel. En ik kan elk moment beginnen. Zend! En toen wachtte ik af...

QUEEN
Met een toch licht opgewonden gevoel sprong ik onder de douche, scrubde mijn hele body, waste mijn haar en spoelde zo ook de laatste restjes van die weirde droom uit mijn hoofd! Toen ik geweldig opgefrist de keuken inliep zag ik het lampje op mijn telefoon oplichten: you have mail... Ik keek vluchtig - O! een nieuw bericht van info@coolecasting.tv. Spannend! Openen? Of eerst mijn gezicht doen... Ik pakte mijn toilettas, haalde de mascara eruit en keek toch eerst even naar de mail. 'Beste Hannikuul' stond er 'we hebben jouw mail ontvangen, waarvoor dank! Wie had gedacht dat er meer dan 1000 reacties op onze advertentie zouden komen... We gaan heel serieus naar de reacties kijken en komen zo snel mogelijk bij je terug' hartelijke groeten, het team van coolecasting. Mmm een beetje een dompertje, ik had ergens toch verwacht dat mijn queen of flexibility-mail direct zou scoren... De adrenaline begon een beetje te zakken en ik kreeg opeens enorme trek in een...

GEEUW
...borrel. Ik onderdrukte een enorme geeuw: suikerdip. Borrel, suiker: ik had overduidelijk een cocktail nodig. Daar werd ik altijd enorm creatief, levendig, scherp, grappig en warm van. Eens even kijken, wat had ik in huis, cognac, port, kiwi, restje roosvicee, half bekertje creme fraiche, een beetje uitgedroogde citroen maar die kon nog best en in het vriesvak... bingo: ijsklontjes, grand marnier en wodka. Met mijn gebruikelijke creativiteit en ragfijn fingerspitzengefuhl voor exquise smaken flikkerde ik de hele boel in een cocktailshaker, shakete me een slag in de rondte en schonk vier heerlijke pornstar martini's in, zonder martini maar verder alles wat een beetje fruit en alcoholliefhebber zich maar zou kunnen wensen. Ik gooide mijn sexinthecitythemovie in de dvd en ging er met mijn vier cocktails eens goed voor zitten, terwijl ik me hardop bleef afvragen op wie van de vier dames uit de film ik nou het allermeeste leek. Ik dachtz altijd carrrie, maar eigenlijk iz ze toch wel een beetsje graatmagere zeur, besloot ik na het eerste glaasje. Samantzaaa izz tsuuurlijk wel een enorme heldzin zeg maar, maar waar zijn dzie mannen dzan in mijn leven. Zo, dat was de tsweeede. En Mirandza, izzz gewoon een rare rooie dzingus, een rare rooie potz, dzat zie je zoo, dzaar lijk ik echt nietz op, proost dzames, tralalala, glaasjen fier alweer aan deze beurt en ik lijk geloooooooof ik want zeker weetzen dzoe ik nouw echts helemaal niks meer, maar ik dzenk tzoch wel t allerallerallermeeste op sjar... Boem, ik viel van mijn best lage stoeltje wat vrij knap was. Au. Heb je je pijn gedaan, vroeg een diepe lage stem achter mij. Of was t boven mij? Alles begon te draaien....

SNOR
Ik voelde me wegglijden in een kolk van duizelige verwarring, waarin de wereld bonzend dichterbij kwam en dan weer ver weg was - en toen was het opeens helemaal stil. En fris. En het rook lekker. Voorzichtig deed ik een oog open. Ik herkende mijn slaapkamer - dat zat dus wel snor. Ik deed mijn andere oog open, en alles bleef op zijn plek. Er was wel een merwaardig geluid in de verte, alsof iemand de afwasmachine aan het leegruimen was. En nu ik wat beter oplette bemerkte ik ook de heerlijke geur van versgemalen koffie. Ik trok het dekbed wat hoger om me heen toen ik voetstappen hoorde naderen. De deur gleed zachtjes open. En daar keek het vrolijke gezicht van Sam naar binnen. Zo, Tut Hola zei hij, je bent wakker! Mooi! Ik heb het van geen vreemde. Een cocktail des doods atten en dan gewoon weer wakker worden de volgende ochtend, dat is niet voor iedereen weggelegd! Ik ben zo trots op je. En hij zette met tedere bewondering een blad met een dubbele espresso en een stuk ontbijtkoek bij me neer. Ik heb effe je wasmachine gebruikt, zei hij, ik hoop dat je het niet erg vindt, maar je was toch buiten bewustzijn. En ik heb de telefoon ernaast gelegd, die hield niet niet meer op, telemarketing denk ik want ze belden zo lekker tegen borreltijd. Ze wilden je “casten”. Ik heb ze helemaal platgescholden voor je…

PAND
Oeps, dacht ik, daar ging dus mijn kans op eeuwige roem en een tweede droomcarriere op latere leeftijd. Maar ik hield mijn mond, want ik was zo dankbaar dat Sam er was, en koffie had gemaakt en bovendien had ik zo'n verschrikkelijke hoofdpijn en een totaal schorre keel en zag ik er ongetwijfeld niet uit, dat het misschien maar allemaal beter was zo. Er was deze ochtend weinig Char, Sam, Car of zelfs Miran in mij te bespeuren. Maar het was wel erg fijn om tot aan mijn neus in het donzen dekbed weg te kruipen, kleine hapjes ontbijtkoek te verteren, koffie te nippen en te luisteren naar Sams gescharrel in mijn pand.
Onder de dekens dacht ik nog eens verder na over mijn leven tot nu toe en de dingen die ik de afgelopen tijd allemaal had meegemaakt van vakantie op Groenland tot en met mijn droom over lichtgevende honden. Ik zou er wel een boek over kunnen schrijven, maar dat ging ik natuurlijk niet doen. Veel te veel werk. Ik had wel wat beters te doen. Toch? Maar wat eigenlijk? Lichtgevende honden fokken? Een soepfabriek beginnen? Toch de zestiende een dagje Panorama Mesdag doen? Alsnog de abt opzoeken? Terug naar Groenland? Een kabouterfarm opzetten? Saaaaaam, Saaaaaaaaaam waar ben je??? Ik had Sam nodig, want die moest me maar vertellen waar ik zou beginnen, ik kon het vanochtend zelf even niet bedenken.
Ha, daar was ie al. Maar wat zag hij wit! Ik heb iets afschuwelijks gezien, zei hij, terwijl hij op de rand van het bed neerzeeg. Het was net alsof...

HAND
...hij twee keer zo zwaar was geworden, en alle zon van de wereld was te zwak om hem weer lichter te maken. Mam, zei Sam, er ligt een hand in de vuilniszak beneden. Niet een nep-hand of een hand-schoen, maar een echte, afgehakte, met veel bloed en enge draadjes en zwaar. Ik heb goed gekeken en ik vergis me niet. Er is iets ergs gebeurd hier. Moet je me wat vertellen?
Ik wist niet wat ik hoorde... Gatverdamme, een afgehakte hand, gruwelijk! En wat deed 'ie in mijn huis, en waarom hier, en was er een lijk of liep er ergens iemand zonder hand rond? Sam keek me heel serieus in mijn ogen. Ik moet weten of jij er iets mee te maken hebt zei hij. Je bent duidelijk een paar dingen kwijt, je hebt een overdosis alcohol genomen, herinner je je nog iets van voor die drank? Ik kon me niet voorstellen dat ik tijdens mijn rare dromen van de afgelopen tijd iemand had vermoord - en daarna was mijn tijd opgevuld met koffie, krant en sollicitatiebrieven. Dat vertelde ik Sam ook, en voegde er aan toe dat ik geen echt alibi had, maar dat het me heel onwaarschijnlijk leek dat ik er iets mee te maken had. Sam keek peinzend voor zich uit. Wat een dilemma. Ik kon het lezen uit de frons op z'n voorhoofd. De hand gewoon niet zien en morgen meegeven aan de vuilnisman was een optie, en dan maar hopen dat de rest van het lijk niet tevoorschijn zou komen. De politie erbij halen was ook een goeie, maar ja, zouden wij dan niet de verdachten zijn?  Of zelf op onderzoek uitgaan....

Hannikuul: RUNDE
...ik had tenslotte meer dan genoeg sherlock holmes, midsomer murders, derricks, csi's en wat al niet gekeken om niet een klein beetje het klappen van de zweep te kennen. Ik stapte energiek het bed uit, ging onmiddellijk weer zitten en toen de duizigheid een beetje uit mijn hoofd wegtrok, schoot ik in wat kledingstukken en zei tegen Sam: Watson, breng me mijn viool en mijn pijp, we gaan die hand eerst eens inspecteren. Sam trok een wenkbrauw heel hoog op, maar hij gaf geen kik en liep braaf achter me aan naar buiten. Ik voelde me al een beetje alsof ik een onderzoeksteam runde toen ik mijn huishoudhandschoenen aandeed, dapper naar buiten liep en koelbloedig het deksel van de vuilnisbak omhoog deed. Ik onderdrukte een gilletje, leunde een beetje tegen de muur, maar zei met diepe stem: duidelijk een vrouwenhand, gelakte nagels, geen haar en een ring met een protserige blauwe steen. Een dure hand. Mmmm. Ze droeg een blauw mantelpakje, blond haar, ze rookte sigaartjes en ze had een mi nnaar. Geen plattelandstype. De vraag is hoe haar hand in mijn vuilnisbak terecht is gekomen en waar de rest van haar lichaam uithangt.... Wat denk je, beste Watson, bestaat de mogelijkheid dat ze nog in leven is?

Artikuul: LOERT
'Mm' sprak Watson. 'Als je naar de hoeveelheid bloed kijkt mag je concluderen dat ze in elk geval nog leefde toen die hand erafgehakt werd. Maar dat is natuurlijk geen garantie. Ze kan daarna doodgebloed zijn, of alsnog vermoord.'
Daar zat wat in. Die hielden we even open. Ik boog me nog een keer over de open vuilniszak en zag een envelop onder de hand liggen. Een dikke, dichte envelop zo te zien. Met bloedvlekken. Ik draaide me om naar Sam. 'Watson' zei ik, zou je zo vriendelijk willen zijn om even een pincet te halen? En een afsluitbaar diepvrieszakje? Ik denk dat we een eerste echte aanwijzing te pakken hebben. Sam liep naar de keuken en ik bestudeerde de hand nog wat beter. Het begon te wennen, en ondanks het dramatische element, schoot het toch door me heen dat een carriere als detective misschien ook best wat voor me was. Een gebroken nagel van de wijsvinger, en het was een linkerhand. Sam kwam teruglopen met een hele rol diepvrieszakjes, een pincet, zijn iphone en een deegroller. 'Sherlock' zei hij, 'we moeten zo naar binnen gaan. Ik had de hele tijd het gevoel dat er iemand naar ons loert.' Hij schoot een 360° panorama terwijl ik met de pincet de envelop onder de hand vandaan viste en in een diepvrieszakje liet glijden. Okee we gaan naar binnen, zei ik lekker hard, even op een rijtje zetten wat we weten... Op dat moment...

Hanniekuul: HENGELEN
...hoorde ik opeens de zware motor van de vuilniswagen aan komen brommen. Shit, het was maandag, vuilnisophaaldag. Sam, wat moeten we doen, we hebben nu toch geen tijd om die hand op ons gemakje uit de vuilnisbak te hengelen...
Met een enorme tegenwoordigheid van geest haalde deed Sam de vuilnisbak open, haalde de zak eruit, schudde m even, knoopte m dicht en zette m een stukje verderop aan de weg. Hij zag lijkbleek, rende naar mijn huis en ging daar zo te horen op het toilet verschrikkelijk over zn nek. Gaat het, vroeg ik m toen hij weer aanschoof aan de keukentafel. Ik heb me weleens beter gevoeld, zei hij, maar ik overleef het wel. Het leek me goed om zo gewoon mogelijk te doen. Wie er ook in de struiken rondhing, die kwam in ieder geval te laat. Met een beetje geluk wordt die hand niet ontdekt. Het geeft ons wat tijd. Sherlock, we hebben nu twee dingen te onderzoeken, de foto die ik heb gemaakt en de brief. Eerst de brief. Heb je je handschoenen nog aan? Goed zo. Eens kijken, ik denk dat het verstandig is om m open te stomen, pannetje water, tomdiedomdiedom. We hadden de brief binnen de kortste keren open en... geld, een dik pak yuans. En een briefje met Chinese tekens erop... Hoe is jouw Chinees Sam? Niet goed genoeg, maar ik heb een vriend die Chinees studeert, misschien kan die helpen. Maar eerst de foto. Waar is je laptop? Sam zette de foto op mijn computer en toen we er goed naar keken, zagen we..

Artikuul: BIJEN
...in eerste instantie niet veel bijzonders. Het was een geweldig scherpe foto en ik constateerde dat de verf van mijn ramen alweer aan het bladderen was en dat de avocadoplanten mooie nieuwe blaadjes hadden. De blauwe bloemetjes -je zag zelfs de gele hartjes- van de marjoleinstruik zaten vol met bijen, de heg was de heg met vage contouren van de buurhuizen, en de schutting de schutting - maar geen loerende boeven. Zoom eens in op dat struikje Watson, zei ik. Sam vergrootte het stukje hoog in de heg waardoor een raam te zien was. En in dat raam een licht vlekje. Even de vectormodulatie er op loslaten! zei hij. En dan de layering hergenereren.... Noise reduction... Definition... Héé!!! Riepen we in koor want Bella-het-buurmeisje verscheen in beeld, duim in haar mond, beertje tegen haar wang... Dat waren waarschijnlijk de ogen die we gevoeld hadden... Ze keek dwingend en strak de lens in. Daar ging de telefoon. Zal ik 'em even nemen Sherlock? zei Sam strijdlustig. Nog voordat ik antwoord kon geven ging de bel. Doe jij dat maar Watson, zei ik, terwijl ik de laptop langzaam dichtklapte... Ik ga even naar de deur...

Hanniekuul: MIC
Triiiiiiing. Oh god, wie belt daar zo boos? Zou het al de politie zijn die mij kwam arresteren op verdenking van moord, doodslag, verminking en nog meer akelige dingen? En wie moest dan Sams studie betalen, als ik straks in de bak zat? MIjn leven flitste aan mij voorbij voordat ik dan toch maar de deur opendeed en besloot te doen alsof mijn neus bloedde. Ik wou eigenlijk al direct zeggen: Ik heb geen idee wat er aan de hand is (!), toen ik zag dat er geen agent, maar een soort onderhoudsmonteur met een Aziatisch voorkomen voor de deur stond. Een man met onmiskenbaar Rotterdams accent lachte vriendelijk en zei: mevrouw, ik ben met mijn collega, die komt er zo aan, van UPS en we willen graag de kabelaansluiting in uw huis controleren, want er schijnen de laatste tijd veel storingen te zijn. Storing, storing, wat voor storing. Ergens in mijn achterhoofd begon er een alarmbel te rinkelen. Had ik niet onlangs nog een aflevering van Borgen gezien waarin er een microfoontje werd ingebouwd door dit soort types. Aan mijn lijf geef afluisterpraktijken, in mijn huis geen enge mics en andere spionageapparatuur. Dus lachte ik stralend en zei: helaas, ik zou u graag willen helpen, maar ik mag u vanwege mijn geloof niet binnenlaten. Goedenmiddag!
Ik was best tevreden hoe ik dit had afgehandeld dus ik liep snel terug naar Sam om daar eens flink over op te scheppen, maar ik kreeg niet de kans want Sam keek zorgelijk op toen ik binnenkwam en zei: Sherlock, we hebben een stevig probleem, want...

Artikuul: LI,XI
toen ik net aan de telefoon was, viel opeens alles hier uit. De wasmachine is er mee opgehouden, de ijskast en de vriezer, we hebben geen wifi meer en -hij wees op de televisie- de kabel is ook pleite, daar was alleen sneeuw voordat de stroom er mee ophield.' Uiteraard deed de radio het ook niet, dus geen enkele manier om erachter te komen of dit een structureel probleem was, of alleen een hikje in het systeem. Zo ongeveer de ergste pech die een stel detectives midden in hun onderzoek kan overkomen. Gelukkig hadden we elkaar, pen en papier en kaarsen dus de eerste uren konden we qua werkzaamheden wel overbruggen. We gingen aan de keukentafel zitten en besloten los van elkaar onze bevindingen op een rijtje te zetten. Schrijven met een pen! Lang niet gedaan...  'Was dat de politie trouwens daarnet?' vroeg Sam na een tijdje en ik vertelde trots van mijn slimme afhandeling van de misdadige afluisterpoging. 'Knap hoor Sherlock' zei Sam. 'Dat complotdenken is zo handig! Heb je nog ergens uit kunnen afleiden dat de ene Li Han Mai heette en de andere Geert Bakkes? Ik keek hem glazig aan.  'Er ligt hier namelijk een briefje van de UPS XI-super broadband dat ze maandag tussen 12 en 16 uur de kabelaansluiting komen controleren.' Ooo shit.... Ik rende naar de voordeur. Li Han en Geert waren natuurlijk nergens meer te zien. Wel zag ik dat de lavalamp bij de buren brandde. Hij vloeide nog niet! Koud dus - en net aan. Zou dat betekenen dat de stroom het weer deed? Kijk eens in de stoppenkast Watson! riep ik achterom, en stapte over het hegje naar de buren. De buurvrouw deed meteen open:

Hanniekuul: SA
en zei allerhartelijkst: hee buurvrouw, wat gezellig dat je even aankomt, lang niet gezien, kom, we drinken even een kopje koffie. Nee, nee, zei ik, sorry, ik heb grote haast, moet zo met mijn zoon naar een afspraak. Ik vroeg me alleen af: heb jij stroom en internet en de hele bups? Bij ons is alles na elkaar uitgevallen. Ik heb net zo'n unheimisch gevoel alsof ik de laatste tijd niet heel veilig meer woon in deze wijk, er gebeuren rare dingen, of ligt dat aan mij. De buurvrouw wilde iets zeggen, maar ze moest tegelijkertijd niezen, sa... sa....sater.... hatsjie, sorry, hooikoorts. Ik wou zeggen, zaterdag heb ik wat rare figuren rond het huis gezien, dat viel me toen wel op. Een stel Chinezen, nou die kan je niet vertrouwen, dat weet je. En een blonde vrouw, zo dronken als een aap, ze stond te wankelen op haar benen. NIet ons soort mensen, je weet wel wat ik bedoel.  Ik zag het toen Arnold en ik onze koffers in de auto legden, want we zijn er een weekendje tussenuit geweest. Ik ben net terug, eerst dacht ik dat het licht het niet deed, maar inmiddels doet alles het weer. Nee, het was zo heerlijk in de Ardennen, kom nou even binnen, dan laat ik je de foto's zien. Ik was wel heel nieuwsgierig naar haar verhaal over de Chinezen en de blonde vrouw, misschien kon ik nog wat meer uit haar trekken. Dus ik zei, nou, heel even dan, gezellig! Ik liep de woonkamer in en zag onmiddellijk op tafel...

Artikuul: LAF
...de advertentiepagina uit de krant liggen, met een rode cirkel op een plek waar ik zelf ook aandachtig naar had gekeken. Ik ging strategisch op de groen-pluche bank zitten en constateerde dat Coolecasting.tv inderdaad ook bij Trudie gescoord had. En daar was ze met twee grote mokken met babypoesjes erop. 'O' kirde ze, 'zie je die advertentie? Ze hebben me al gebeld weet je, ze waren heel geïnteresseerd om me in te huren als handmodel, want het schijnt dat hun eigen model nogal plotseling had afgezegd vanwege een ongelukje, kinderachtig, maar met die afgekloven nagels wilde ik het zogezegd niet 'aanpakken' hahaha. Misschien is het iets voor jou? Suiker en melk?'
Nee dank je - Mijn haren waren een beetje overeind gaan staan. Hadden we daar zomaar weer een aanwijzing? Ik nam een flinke slok van mijn koffie, laf bocht, en staarde naar de lavalamp in de vensterbank die zich langzaam in beweging had gezet terwijl Trudie gezellig door-rebbelde over een heerlijk weekend met haar Arnold in de Ardennen. Toen ze even inademde vroeg ik, om het gesprek naar mijn eigen focus om te buigen, 'meid wat geweldig allemaal, enne, die dronken blonde vrouw die jij zag bij het inpakken, kwam die je bekend voor eigenlijk?' 'Nou je het zegt, zei Trudy....

Hanniekuul: VLOERT
...ik dacht de hele tijd, aan wie deed ze me nou denken, dus ik zei vanochtend tegen mijn achterhoofd, kom, niet flauw doen, vooruit, schuif t eruit, niet lekker achterin een kamertje voor me verborgen houden en vanochtend plopte het opeens in m'n hoofd op buuf: ze leek op Henk Krol. Je weet wel, die enige voorzitter van de ouderenpartij. Ik vond dat ie het zo goed deed, maar die arme schat is helemaal zwart gemaakt en in stukken gehakt. Ze zijn zulke beesten in Den Haag. Je vloert zo'n lieve, warme, authentieke man toch niet zomaar? Gewetenloos. Hersenloos. Harteloos. En een echte ondernemer he. Arnold zei nog...
Wacht even buurvrouw, terug naar die blonde vrouw. Hoezo leek ze op Henk Krol? Tsja, ik weet niet, zo zwaar gebouwd, beetje lomp ook, en die onnozele trekken. Henk heeft weleens een travestieact gedaan op een VVD-congres, toen we allebei nog gewoon lid van de partij waren en niet die enge nieuwlichters de boel hadden verpest. Trudie begon nu echt op stoom te komen en stond met een rood hoofd te puffen en te zwaaien met haar armen. ,,Het was een geweldige act, de hele zaal lag plat. Heel smaakvol, Eugenie Krol. Nou, dáár moest ik dus aan denken.''
Wat een aanwijzingen, wat een sporen! Watson en ik moesten aan het werk, dus ik bedankte Trudie voor haar heerlijke koffie, gaf haar nog een warm compliment voor de smaakvolle inrichting van haar huis met al die verschillende stijlen door elkaar en zei dat ze er zo leuk uitzag in die broekrok met appelgroen twinset en weg was Sherlock. "Watson," zei ik bij binnenkomst, "start de motor. Onderweg praat ik je bij, we gaan nu eerst naar...

Artikuul: GOJ
...Coolecasting.nl. Ze zitten ergens op de Heemraadssingel. En ze zoeken een handmodel. In de eerste plaats lijkt me dat wel een leuk baantje, maar bovendien wil ik even checken of het ongelukje van een handmodel iets met onze vondst te maken heeft!" 'Kan dat niet telefonisch Sherlock', zei Sam. Tsja, Praktisch natuurlijk, maar weinig avontuurlijk. 'Ik wil die mensen in de ogen kunnen kijken zei ik, en voelen of ze de waarheid spreken, meer te weten komen via hun uitstraling. En dan kunnen ze meteen mijn handen keuren.' Sam was op zich best te porren voor een ritje, dus we stapten de auto in en reden de straat uit, langs het park. Op het bankje lag Zalman de zwerver te relaxen in de late middagzon. Ik kreeg een ingeving. Even stoppen Watson, ik ben zo terug. Ik rende naar Zalman. Hoi schat, zei ik, lig je hier al lang? Zalman ging loom rechtop zitten. 'Wat is lang' zei hij, een week, is dat lang? Een paar uur, is dat lang? Probeer twee dagen, zei ik. Was je hier twee dagen geleden ook en heb je toen toevallig een blonde vrouw met een paar chinese mannen in mijn buurtje gezien? Zalman klaarde op: "Oeoeoeoe - ja dat zou ik denken! Die goj was zo sjikker dat ze zich heel stevig vast moest houden aan de grond waarop ze lag. Ik raakte kachel van haar adem! Maar mooi! Handjes zo fijn en zacht, die hadden veel gezegend en weinig gewerkt." Hij kreeg een vochtig waas over zijn bloeddoorlopen ogen en bleef stil. Ik begon me net af te vragen hoe ik het gesprek de goede kant op zou kunnen buigen, toen Watson me riep: 'je moet komen luisteren naar Radio Rijnmond!!  zei hij 'dit weekend een grote ontploffing geweest bij de afhaalchinees! Nieuw aanwijzinkje denk ik Sherlock!'

Hanniekuul: BEDIL
Ik hing een moment lichtelijk lusteloos tegen de auto en dacht stiekem dat het toch ook wel heel fijn zou zijn om nog altijd in bed te liggen met het dekbed over m'n hoofd en niets te weten van afgehakte poezelige handen, Chinezen met criminele inslag, knallende ontploffingen, en castingbureau's die alleen geinteresseerd leken in losse lichaamsdelen en minder in de hele mensch. Na een minuutje buikademhaling en een magictappingsessie (op: ik wil sterk en slim zijn), zei Sam: 'zeg Sherlock, misschien vind je dat ik je bedil, maar dat moet dan maar. We moeten een beetje doorpakken. Ik zet jou af bij Coolecasting.tv en jij probeert daar zoveel mogelijk te weten te komen over hun werkwijze. Ik rij snel ff langs de Chinees en dan naar Ping Li Ping voor de vertaling van dat briefje.' Oh ja, het briefje! Dat was ik alweer bijna vergeten... En wat ging Sam bij de afhaalchinees doen? 'Een sateetje met sambal bij eten. Wat denk je? Even kijken of me iets opvalt natuurlijk! Nou vooruit Sherlock, tempo!' Ik stapte uit bij het pand van CooleCasting.tv en zag onmiddellijk...

Artikuul: VEN
... dat ik bij een onwijs hippe tent op bezoek ging. De eigentijdsheid spatte me vanaf de monumentale plastic voordeur-met-ogen tegemoet. De lange hal was aan beide zijden versierd met stills uit reclamefilms en modetijdschriften, in overdadige barokke lijsten in neonkleuren. Aan het eind, onder een muurposter van een lichtgevend roze hert, drinkend uit een ven, zat een vriendelijk ogende jongen in een donker klassiek pak.  Op zijn badge stond in grote letters JAN 3. Jan vroeg me aangenaam beleefd hoe hij me kon helpen. Ik vertelde van mijn ambitie om model te worden en hij keek direct met een warme glimlach naar mijn handen. 'U boft, onze vaste hand-medewerkster heeft een ongelukje gehad én de fotoshop specialist is in huis! Als u uw handen stil kunt houden doen wij de rest! Ik ben heel blij met u, want Otazu kan echt niet langer wachten. Een ogenblikje... Hij zette zijn handsfree set af en sprong lenig over de balie. 'Wat heeft jullie model dan voor ongeluk gehad?' vroeg ik terloops. 'Tsja, zei Jan 3 'Ik weet het ook niet precies, maar er loopt een uitgebreid politie onderzoek naar! Ik heb de detectives ook al verteld dat ik haar eergisteren voor het laatst heb gezien bij een sessie voor onze klant Four Roses. Daarna was ze duidelijk op de verkeerde plek op de verkeerde tijd, want nu ze is haar hand kwijt!' Hij opende een zware deur en leidde me binnen in een kleine, felverlichte studio. Daar stond een man met zijn rug naar me toe te schreeuwen in zijn telefoon: ".....

Hanniekuul: CODE
..."het kan me geen ene mallemoer schelen of jij nou wel of niet zin hebt, of jij nou wel of niet de code kunt breken, of jij nou wel of niet ethische bezwaren hebt, jij hebt gewoon de job te doen waarvoor ik je heb aangenomen en nou dus verder geen gezeik... Wááát?'' Het viel even stil en ik hoorde hysterisch gepiep uit de telefoon komen, waar de man even van was stil gevallen. Ik lachte vriendelijk naar Jan 3, terwijl ik langzaam achteruit begon te stiefelen. Leek me een weinig gezellig type, die meneer Otazu. Jan 3 had blijkbaar vergelijkbare gedachten, want hij trok de deur geruisloos dicht en vroeg stralend 'proseccootje?'. Ik dacht aan Sam en sloeg de bubbels af. Graag een bekertje water ja. Jan 3 zette het zwierig voor me neer terwijl hij alweer gezellig in zijn telefoon aan het tetteren was. ,,Nou, dan heb je nog geluk gehad meid. Ja, die dokters zijn zoooo knap tegenwoordig, wat geweldig, zo'n robothand. Dus je kunt alweer een beetje in je beeldige neusje peuteren, hahahahaha!''  Toen hij had neergelegd vroeg ik langs mijn neus weg of dat het handmodel was en in welk fantastisch ziekenhuis ze terecht was gekomen. Hm, Istanbul, tikje ver weg.
Terwijl ik nog de mogelijkheden van een weekendje Istanbul zat de overwegen, stond Otazu opeens voor me met een streng gezicht en zei: ,,U bent de vervangster? Laten we maar onmiddellijk beginnen. Volg mij!''

Artikuul: RENTE, EH
Zonder na te denken stond ik op en liep ik achter hem aan. 'Ontbloot u even de linkerarm, en poseer de hand op het grijze tablet' zei De Man kortaf, terwijl de lichten met luide knallen aangingen. Hij stelde paraplu's en schermen op en kwam vervolgens met een pot creme aanlopen. Laat eens kijken, zei hij. Hij ging tegenover me zitten en pakte mijn hand. Hij bleef volkomen stil en toen ik opkeek zag ik dat hij zijn ogen dicht had en slikte... 'Wat zijn ze mooi wat zijn ze lief en zacht! Zo natuurlijk. En die nageltjes. Perfect. Dit is kapitaal. Otazu zorgt voor de rente. Het zal prachtig zijn’. Hij opende een grote doos, deed me een weelderige armband om, en een paar gigantische ringen. Het was allerminst mijn smaak, maar het ontroerde enthousiasme van De Man maakte veel goed en voor ik het wist leidde mijn hand zijn eigen leven als topmodel voor de camera. De Man was enorm in z'n nopjes. Na een sessie van een kwartier zei hij 'ik heb genoeg mevrouw, Jan 3 zal het zakelijk gedeelte afhandelen, ik moet nog even met mijn privédetective in de slag, maar eh, wilt u mij het ontzettend grote plezier doen een keer met mij te dineren?' Ik schrok ervan, dit was zo onverwacht! Op dat moment ging mijn mobiel: Watson!

Hanniekuul: KERF
Ik gebaarde wat vaag verontschuldigend naar Otazu terwijl ik de telefoon aan mijn oor klemde en naar buiten liep. ,,Oh Sam, wat leuk dat je belt. De fotograaf van Coolecasting is echt een genie! En hij is helemaal weg van mijn hand, terwijl ik echt verschrikkelijk aderen, vlekken en ribbelnagels heb. Nou ja, dat dacht ik altijd. Maar als deze Japanner het zegt, dan zal het wel zo zijn: ik heb beeldige handen. Ik ga vanavond dineren met meneer Otazu. Hij gaat een ster van me maken. Op z'n minst...''
Het bleef even stil. En toen zei Watson: ,,Ok Sherlock, nu weer gewoon wakker worden. Misschien dat ik het zo wel in je poezelige handje kerf: NIET met rare meneren meegaan. Weet je het nou nog niet? Met de prachtige hand van het vorige model is het niet zo best afgelopen, of was je dat alweer vergeten? Oh ja, en die fotograaf van Coolecasting is geen Japanner. Het is trouwens geen fotograaf ook. Het is een kok, die buitengewoon goed met een hakmes kan omgaan. Ik ben er bijna, dus gauw in de auto, dan praat ik je bij.'' Op dat moment verscheen Otazu in de deuropening met een stralende lach. Ik paniekte, maar gelukkig zag ik Sam al komen aanlopen, ik rende ernaartoe, trok het autoportier open, sprong naar binnen, deur dicht, keek opzij en zag...

ARTIKUUL: JAS, KA
...Jan 3 die met kittige pasjes kwam aangesneld: 'Skattie' riep hij, je vergeet iets heel erg belangrijks: je geld!' Hij leunde op mijn halfopen raampje terwijl Sam dreigend de motor liet brullen. 'Waarom heb je zo'n haast? Is er iets gebeurd? Otazu denkt dat je een heel naar telefoontje hebt gehad! Ooo ik zie het al, een jonge lover, ja daar zou ik ook naartoe rennen - maar we moeten echt even de zaakjes afhandelen hier.' Ik legde Jan3 mijn paniek uit, en stelde Sam voor. Jan3 straalde! 'O wat héérlijk' zei hij, 'op stap met je zoon! Ik hou nog meer van je! Maar Otazu- dat is de liefste en zachtste persoon ever, geloof me. Je zit er helemaal naast Miepie Ka! Kom nou effe lekker binnen voor een proseccootje dan leg ik het jullie helemaal uit' hij deed het portier open en trok aan mijn jas. Ik keek aarzelend naar Sam. Die zat naar google te staren op z'n telefoon. 'Mmm Sherlock...' zei hij langzaam 'misschien ben ik een pietsje voorbarig geweest. Ik had het over een Argentijnse kok die Otazu heet. Daar had ik wat over gelezen in de Telegraaf bij de chinees. Een sinistere engerd. Maar er is ook een Otazu die sieraden maakt en fotografeert. Ziet ‘ie er zo uit? Hij hield zijn telefoon voor mijn gezicht en...'

Hanniekuul: POSE
...ik zag in 1 oogopslag dat dit beslist niet de Otazu was die mij net voor een dinertje had gevraagd. Opeens herinnerde ik ook weer hoe naar hij in de telefoon had staan blaffen en dat er een model in het spel was dat nu in Istanbul een robothand kreeg aangemeten na een gezellige of minder gezellige sessie met Otazu. Ik nam een zelfverzekerde pose aan en zei minzaam en beslist tegen Jan 3: 'Wij gaan verder. Mijn zoon en ik hebben nog een heel programma. Goedenmiddag.' Ik trok het portier stevig dicht en siste tegen Sam: 'Rijden! Ik weet nu wat ons te doen staat. Luister, we gaan naar...'

Artikuul: PAAI
...het politiebureau en we leggen alles op tafel. Dit gedoe kan de bedoeling toch niet zijn, detectiveje spelen is leuk maar er zijn grenzen. Voor mij. Hoe zit dat met jou Watson? Sam knikte 'Eerlijk gezegd ben ik het met je eens. Dit is bloedserieus, met een afgehakt lichaamsdeel. Ik zeg- óp naar oom agent en als dat achter de rug is paai ik je met een lekkere sorbet bij Marinello, maar eerst een parkeerplek vinden! Wat een drukte bij de politie vandaag... Ah, wacht! En hij...

Hannikuul: KAS, JAS, JE
...draaide de auto met een soepele zwaai achteruit en parkeerde losjes achteruit tegen een politiebusje. De een na de andere ME-sprong uit t busje, we leken wel belegerd. Ik zei: 'Pak je jas Watson en ik hoop dat je nog wat ik in kas hebt, want dit gaat ons geld kosten...' Ik stapte uit met een zorgvuldig bedachte deemoedige glimlach, keek op en staarde recht in de azuurblauwe ogen van...

 

HOOFDSTUK 6

Waarin Hannikuul bijna carrière maakt als zangeres en een groepje kloosterlingen op bezoek gaat in Scheveningen na een geheimzinnige voorspelling. Maxima komt er in voor, net als een andere Haagse celebrity...


JAT

Ah, als Priscilla jat,  dan jat ze goed. Zoveel was me wel duidelijk geworden. Ik voelde het kleine harde voorwerp branden in mijn zak maar ik weerstond de verleiding om het nu al te bekijken. Ik klom op de trekker, startte en opeens als bij toverslag wist ik het weer: zure wormen, kurkumatabletten,  gedroogde qats en misschien toch ook nog maar een tankje whiskey en marsepein om de feestvreugde te verhogen. Ik wilde voor geen goud meer naar de suup en die ranzige manager, maar ernaast zat een natuurvoedingswinkel. En wie stond daar bij de ingang met een tankje whiskey in de hand?

LIEDJE
Jeroen! Mijn favoriete zwager! Behalve de tank met wiskey - waarvan hij zo te zien al wat geproefd had - had hij een lijstje in zijn hand waarop ik in de gauwigheid 'paddenstoelen' las, maar hij was al op weg naar de afdeling onbespoten groente, ongetwijfeld om peterselie te kopen, tegen de kanker. Hij neuriede een liedje mee met de natuurwinkel-luidsprekers, een liedje dat me heel bekend voorkwam:

SIC
Hee Jeroen, je bent alom aanwezig, magische krachten schijnt 't (sic!). Mag ik ook een slok wiskey? Dank je. Paddestoelen, peterselie, vergeet ook de papaya niet  voor de ware powermix. Zzzeg, wazaderin dzie wiskey? En wa zong ie voor liedjens? Winnaar van t zongfeztival of zoooo? Ik moest er zelf erg om lachen maar Jeroen zei bloedserieus: nee, winnaar van volgend jaar. Het moet zo zijn. En dit is altijd mijn grote droom geweest. Ik produceer t samen met Niek Natuur, maar die ken je niet. Onbekende gozer. We zijn nog op zoek naar een leuk zangeresje. Ik ben zelfs gestopt met drinken. Oooooooh, wazaderdan in da tankjen? Gemberbier, zei Jeroen, dus stel je niet zo aan. Ok, sorry, foutje, even verkeerde stand. Zeg, misschien kan ik je helpen? Jeroen begon te lachen....

LANG, LA, EG

Ha ha ha ja goed idee grijnsde hij... Wat zou je willen doen? Roadie? Marketing? Song Writing? Het is niet dat we geen hulp kunnen gebruiken maar het moet wel 24/7 en de laatste keer dat ik keek had jij nog een full time-baan, dussss... Of bedoel je dat je iemand kent die goed kan zingen? Want dan ben ik meteen een en al oor namelijk... We kijken al zo lang rond, maar welke la we ook opentrekken, het lukt eg nie! Dus in dat geval zou je ons enorm helpen... Sorrie, ik sla weer door! Erg lief dat je het aanbiedt... Waar zou je ons mee kunnen helpen denk je?

IK

Ik begrijp wat je bedoelt Jeroen, je wilt dat ik zing, maar je durft t niet te vragen.  Ik zal er over nadenken.... Ja okee, ik doe t. Blonde spoeling, botoxje hier, peelingkje daar, ff naar de sportschool en klaar is kees. De mensen zeggen altijd dat ik er onnoemelijk jong uitzie, dus geen probleem ... Jeroen, wat zie je bleek, is er iets? Ik dacht dat het iets te maken had met mijn dappere voorstel (ik piekerde er niet over om echt serieus te gaan zingen, maar ik wilde J graag zien kronkelen en was benieuwd hoe hij zich hier uit ging redden). Maar Jeroen wees in de richting van mijn heup...Dat licht, dat geluid, wat zit er in je zak.... Oh, zei ik, dat is iets dat ik zomaar heb gekregen. Eens ff kijken....

VUNS
Ik haalde het rolletje uit mijn zak. Het leek toch wel wat groter dan ik me herinnerde. Het was ongeveer 15 cm lang, uitlopend in een bolletje, en het vibreerde zachtjes. Ik geloof dat het een echte dames verwennerij is! suggereerde Jeroen vrolijk. Enigszins zenuwachtig begon ik het pakje open te maken. Wat zou het zijn? Was Jeroen een vuns of zat er echt een dildo in? Er zat zo ontzettend veel plakband omheen dat het even duurde voor ik het allemaal loshad, en het geschater van Jeroen toen ik het laatste stukje met mijn tanden deed hielp ook niet echt, maar uiteindelijk kwam de verassing er toch uitrollen... Een lichtgevende karaoke microfoon!

 

ZOEME
Nou, ok, laat maar horen, zei Jeroen snuivend, kom maar op met dat zangtalent. Beginnend bij Waterloo. Ik zingen, swingen, hoge uithalen, zacht zoeme, Waterloo, dingedingedong,, Een beetje, de troubadour, haleluja ga maar door. Iedereen uit de suup stroomde toe, het publiek juichte van enthousiasme, het was geweldig, maar toen was de batterij op. Nou dat was t dan wel zo'n beetje, zei ik tegen Jeroen die zowaar bij het laatste nummer met zijn voet had meegetikt. Ik weet wat je wilt vragen maar,... Nee zei Jeroen, ik begrijp t. En sorry, maar we hebben jong talent nodig. Je bent een vakvrouw, maar we willen een jong publiek aanspreken. Het is te intellectueel, te jazzy, te diepgravend. Ik zoek toch meer een fluffy zonder hersens, dat werkt soepeler. Mag ik wel de microfoon lenen? Ach, waarom niet, ik had mijn pleziertje gehad. Ik deelde nog wat handtekeningen uit, rekende mn boodschappen af en klom in de trekker.

ONZES

Onderweg deed ik het zingen nog eens dunnetjes over. Het was heerlijk en als ik tijd had zou ik er zeker mijn carriere van maken, wat dat betreft had Priscilla het helemaal goed geraden... Het papiertje van de mike zat nog in mijn broekzak. Ik wilde de prop net wegmikken toen ik zag dat er op de binnenkant van het papier iets geschreven stond. Bij het eerstvolgende stoplicht streek ik het glad en las "in het jaar onzes heeren 2014 bij vollen maan op den donderdag den zestienden januarie zal den gelukige ijgenaer van dit pampieretje alsdan hij zich buyten onder de sterren bevindet, zich gevonden zien geworden door... En daar was het papier net afgescheurd en het stoplicht was al een tijdje groen zo te horen aan het getoeter achter me. Ik moest even sturen...

HEISA

Want die gasten achter me maakten nogal een heisa. Jajaja, ik trok op maar bij de eerste de beste parkeerplaats zette ik de trekker stil om het papier nog eens goed te bekijken. Was het wel papier? Was het geen perkament? Veel verstand had ik er niet van, maar dit zag er toch wel authentiek oud uit.  Spannend! Ik wilde met genoegen gevonden worden de zestiende, dus over anderhalve week, maar waar en door wie? Dit was te vaag. Ik had hulp nodig van iemand met een helder hoofd en verstand van middeleeuwse geschriften... De abt natuurlijk! Kwam die oeverloze studie bij de jezuiten m nog eens een beetje van pas. Hij nam onmiddellijk op. Zit je je te vervelen? Ja, sinds Groenland weinig meer om handen klaagde hij. Dan heb ik hier iets wat je zeker zal interesseren, zei ik. En voor ik het wist zat ik in de trein naar doetinchem, op weg naar het klooster waar de abt de scepter zwaaide.

YEN

Daar aangekomen bonsde ik uit gewoonte met de grote zware klopper op de eeuwenoude kloosterdeur. En zag het bescheiden pijltje naar rechts: naast de deur was een intercom bevestigd. Een vriendelijke mannenstem vroeg wat ik kwam doen. Ik noemde mijn afspraak met de abt, hoorde wat rappe tikgeluidjes en de deur ging langzaam open. Aan de andere kant van de werkelijk schitterende, ruime, lichte, moderne hal kwam de abt met open armen aangelopen. "Meis!" Zei hij "gaat het goed met je? Heb je kleingeld bij je? Wij hebben hier een bewegend toegepast kunstwerk dat draait op muntjes. Alles werkt, of je er nou een oud dubbeltje ingooit of een eurocent of een yen. En de opbrengst gaat naar de armen". Hij wees op een langgerekt en ingewikkeld apparaat dat zo te zien was opgebouwd uit bestek en autoonderdelen. Het bordje eronder zei 'Chaos Theory' Ik had nog wel wat stuivers en legde er een op een van de uitstekende lepels. Soepel zette de machine zich in beweging. De lepel zwaaide de stuiver naar een trechter, waarna hij tegen een dominosteen rolde, en in een tunneltje gleed, terwijl de dominostenen met een vaart tegen een klepel vielen, het was een prachtig schouwspel, met vlammetjes, ballonnen en belletjes, maar de abt zei...

HENS

Kijk uit, kijk uit, voorzichtig, steek de boel nou niet in de hens, dat zou zonde zijn. Het is juist zo'n fijne publiekstrekker. Met een kleine slang bluste hij een minibrandje. Dat hoort erbij hoor, zei de abt. Allemaal show. Ja, wat een klooster in deze tijd al niet doet om een beetje in trek te blijven. Vroeger kon je gewoon de hele dag gaan zitten tekenen in het scriptorium, maar daar red je het vandaag de dag niet meer mee. Dat herinnerde me weer aan het oude stukje perkament en de reden van mijn komst. Je hebt er toch wel echt verstand van he, vroeg ik argwanend, terwijl ik het de abt aanreikte. Zeker, zeker, en we gaan zo ook nog even langs broeder gregorius, die is echt nog helemaal van de oude stempel. Eens even kijken, het lijkt me perkament, met een tekst erop, je zou zeggen oud, niet volledig, mmmmmm. Je bent een enorme lieverd, zei ik, maar je hebt geen idee he? Zullen we 't Gregorius vragen? Ja, goed idee, zei de abt opgelucht. We liepen het klooster door, kleine donkere gangetjes, grotere zalen, binnenplaatsen, trap op, trap af, tot we voor een deur stonden. De abt wilde kloppen, maar de deur ging langzaam open. Een stem zei...

APINNEN

Treed binnen, treed binnen, Apen en Apinnen! Maak uw hoofdjes leeg en open, dan kunnen we beginnen... Voorzichtig liepen de abt en ik de ruimte binnen. Het was er aangenaam warm en stoffig, het rook naar oud hout en overal stonden stapels boeken. Oude, met leren kaften en goud op snee, maar ook gloednieuwe, ik zag 'de Woongroep' al liggen en warempel zelfs een e-reader op een bijzettafeltje - naast een lekkere luie fauteuil, waarop Gregorius zat, benen losjes over elkaar geslagen, een leesbrilletje halverwege zijn fijne neus...
'Ik zal er voor jullie geen doekjes om winden, een eenvoudig antwoord is niet te vinden' zei hij, 'maar laat me er eens overheengaan, wieweet heb je er toch wat aan..'. En hij boog zich over het stukje perkament.... Mmmm hoorde ik hem mompelen, 'typisch intro... 4 grondraadselen...

ANKER

...karolinguistisch ritme, astronomische beheersing, tjup tjup tjup...' Zelden had ik iemand meer werk zien maken van het begrip dubben. Gregorius trok zn onderlip wat naar voren, fronste het voorhoofd, krabde aan zn schedel, stond op, haalde een fraai oud boek van een hoge plank, zette het dan weer terug, pakte een ander, bladerde wat, mompelde 'juist ja', maakte een aantekening, pakte zn ipad erbij.... De abt en ik waren aanvankelijk gespannen vol verwachting, maar het duurde vrij lang, het glaasje port dat gregorius ons tussen de bedrijven door had ingeschonken verwarmde het hart, de haard brandde heerlijk, het was een lange dag geweest en langzaam sukkelde ik weg en droomde van Jeroen die met een enorme zuurstokroze microfoon boven het gebouw van de buurtsuper stond en uit volle borst De Troubadour zong, terwijl op de grond het nichtje keihard 'kom van dat dak af' blerde. Of was het oma? Opeens riep de supermarktmanager keihard Eureka! Nee, het was Gregorius! Ik was opeens klaarwakker. Wat heb je gevonden Gregorius? Waar moeten we op de zestiende klaarstaan? En Gregorius zei: ja, ik heb gevonden waar je je anker kan neerlaten. Het zit zo...

FOX

Dat stukje perkament is een geweldige vondst, maar dat dachten jullie natuurlijk al. Ik werd in eerste instantie op het verkeerde been gezet door dat rare KVK taaltje, maar het schijnt dat de profetismiek der Tsiganen zich doorgaans van deze stijl bedient. Wat jullie hier in handen hebben is een stukje puur goud, een deel van het ontbrekende geschrift over 'den Eenentwintigschten Eeuwe', geschreven door Fox Fockstrodt, een waanzinnig accurate waarzegger uit het begin van de 19e eeuw. Het briefje is in de lengte doorgescheurd, en ik heb de rest van de tekst zo ongeveer weten te achterhalen via Fox zijn methode. Het moet zoiets zijn als dit:
"in het jaar onzes heeren 2014 bij vollen maan -zal het telkenmale blicksemen en op den donderdag den zestienden januarie - is de buy het zwaarst! Dan zal den gelukige ijgenaer van - een toegangsbeweis, vergezeld van dit pampieretje alsdan hij zich - daarmeede op deezen positie, niet
buyten onder de sterren bevindet, doch in den 52.08473, 4.30333   
En zich gevonden zien geworden door een importante verscheining die derzelfde zalt vervoeren naar hoogers sferen'

EX, EB
Boeiend, boeiend, riepen wij in koor, terwijl de abt en ik heftig achter de rug van Cornelius om naar elkaar gebaarden dat we er geen hout van begrepen....Ehh, sorry, zei ik tenslotte, maar zelfs mn Ex sloeg soms samenhangender taal uit, en die kon toch behoorlijk dazen? Waar heb je t over, wat zijn dat voor getallen? Lengte en breedtegraad, zei Cornelius, zo moeilijk is het niet. Wil je dat arme kind dan de zee opsturen, in de storm, als t dondert, en regent en bliksemt, bij eb of vloed? Zei de abt met een diepe toneelstem vol drama. Je kon echt zien dat hij van zijn rol genoot. Ach jongens toch, houdt toch op, kirde Cornelius, jullie weten van niks, geef me mn Ipad nog eens aan, eens even kijken, googlemaps, pimptiedomptiedom, hier is het al, Kijk eens aan, panorama mesdag te den haag, daar moet je wezen, daar moet je zijn. Wel aan zee, maar dan toch een hele fijne droge zee met een dakje erboven. Cornelius prikte de abt familiair in de buik en ging verder: dus donderdag zou ik maar zorgen dat ik daar de hele dag rondhing. Mooi!
Weet je wat, ik zal je zelf vergezellen, ik wil weleens met eigen ogen aanschouwen wat die Fockstrodt voor een voorspelling voor ons in petto had. Als mijn abt daar ten inste geen bezwaar tegen heeft, maar dat lijkt me niet... Cornelius knipoogde guitig naar mij, de abt opende de mond alsof hij iets wilde zeggen, sloot m toen weer en ondertussen had  Cornelius een glaasje peperwodka ingeschonken. Proost zei hij. Op...

KOUD

... een gebeurtenis in de toekomst! Terwijl Cornelius en ik de eerste slokjes van het pittige drankje naar beneden lieten glijden, zette de abt zijn reeds lege glaasje met een klap op tafel. Welnu! Zei hij energiek, we gaan met z'n drieen naar de hogere sferen! Zou het over een ruimtereisje gaan? Over de Heere? Of gewoon over een experimentje met dope? Of nog iets heel anders... Heb jij nog relaties kunnen leggen met eerdere voorspellingen misschien Cornelius? "Jaaaa" zei Cornelius, er zijn wel bepaalde patronen... Het weer zit er altijd wel in, en een verwijzing naar een plaats, en dan een gebeurtenis. De rest is fluf. De laatste was voor vandaag, een voorspelling die iets zei over stijgende temperaturen en een rond voorwerp dat heel hard heen en weer werd geslagen, en dat er een jong iemand zou bezwijken. De coordinaten wezen op Melbourne. 'Daar is de Australian Open aan de gang' zei ik enthousiast... Hee... Wat dachten jullie? Rond voorwerp, heen en weer geslagen, het is daar erg heet op dit moment, dat zou het kunnen zijn! Wacht, we kunnen wel even kijken op de ipad, zei Cornelius... Hij zocht de Australian Open live stream op, en kregen subiet een newsflash: "it's inhumane, the Canadian qualifier and a ball boy fainted when temperatures hit 41 degrees. They should have stopped the game...." Ojee! Dat klopt wel erg goed!
Zou dit 'em zijn? De voorspelling? Mooi, zei de abt, bij ons is het in elk geval geen weer om flauw van te vallen, het is eerder te koud... Ik stel voor dat we er een leuk dagje van maken, zullen we alvast naar Scheveningen gaan en een nachtje daar blijven? Lekker de zeelucht opsnuiven, strandwandelingetje, misschien nog een nieuwjaarsduikje? Wat denken jullie ervan?

GEPREST

"kggggrrrr, hallo? Halloooo? krgggggggg, ja, hebben we verbinding? Ja daar gaan we dan....Goedenavond dames en heren, kijkers thuis, fijn dat u ben ingeschakeld bij deze live uitzending van stadsTV centrum De Haag. Wij zijn geprest om deze koude januariavond te trotseren, omdat er hier bij museum Panorama Mesdag op deze bijzondere avond bij het sfeervolle licht van de volle maan iets heel bijzonders staat te gebeuren Kijk daar zijn de hoofdrolspelers al, een Franse kunstenares met originele haagse roots, het zou ook der zus kunnen zijn want die twee lijken sprekend op elkaar Kggggggrrrrr hallo, hallo, ja, daar zijn we weer. In ieder geval, ze heet Kulik. En dan hebben we een originele Doetinchemse abt en een broeder die Gregorius heet, maar iedereen noemt hem Cornelius en ook wel ome Cor. Hoe dat zo komt is een heel ander verhaal, daarover een andere keer bij de collega's van omroep Doetinchem. Dit illustere drietal heeft een zeer oud, ik heb horen fluisteren Egyptisch maar dat is niet bevestigd, stukje perkament in het bezit dat juist op deze zestiende januari een zeer bijzondere ontmoeting voorspelt bij, of zelfs in dit museum. Wat staat er te gebeuren? Zal hier vanavond blijken dat de goden inderdaad kosmonauten waren? Keert Einstein met een tijdcapsule neer? Of zal Leonardo da Vinci opstaan uit zijn graf. We weten het niet.Het drietal Kulik, abt en ome Cor loopt naar de deur, belt aan. Nog eens. De deur gaat open, wie staat daar op de stoep en zegt: oh wat leuk, ik wilde net weggaan na dit werkbezoek, maar u ziet er zo inspirend uit, kom toch binnen, dan maken we voor de gezelligheid nog een rondje door t museum, zo groot is het niet...Het is Maxima! Onze eigenste koningin. Ja natuurlijk, verdomd, ik had het kunnen weten, die was hier natuurlijk vanmiddag op werkbezoek. Maar zou dit nou de voorspelling zijn, of was dit maar een toevalligheidje en een leuke bijkomstigheid, maar moet de echte bijzondere ontmoeting zoals voorspeld nog komen? U begrijpt, ik kan er niet achteraan, want dan word ik er door de kleerkasten van het koninklijk huis zo weer uitgekieperd, maar u begrijpt, we hebben wel de nodige geheime cameraatjes geïnstalleerd dus zullen u zo goed mogelijk verslag blijven doen van de gebeurtenissen in Panorama Mesdag maar nu moeten we er helaas even uit voor de reclame...."
Ondertussen was ik met aan mijn ene zijde de abt en aan de andere Gregorius alias Cornelius nog bezig van mijn verbazing te bekomen, toen...

MOUWEN

...Maxima me resoluut bij m'n mouwen pakte en naar binnen trok. Kom op, zei ze, wat zeg ik nou, we doen nog een rondje - dan zijn die griezels van omroep Den Haag of Radio Rijnmond of wat is het straks  tenminste weg! En zo liepen de koningin, de abt, de  broeder en ik naar binnen...  Het panorama was leuk, best een goed idee, zo'n schilderij dat maar doorgaat! Terwijl Maxima met de twee mannen een stukje doorliep, begon ik meteen bij het begin, het strandgezicht te onderzoeken. Ik werd er draaierig van, wat een detail! Zoals de schilder dat vlindertje had neergezet, alsof het zo kon wegfladderen...
Nadat ik de eerste vierkante meters had ontleed zonder dat ik daar ook maar een hint van een interessante ontmoeting in tegenkwam, liep ik een klein stukje door en intussen hoorde ik Maxima keihard schateren, ik keek op en zag haar de abt op z'n rug slaan, hij had haar ongetwijfeld op een van z'n moppen getracteerd. Buiten begon het intussen knetterhard te onweren, je hoorde de knallen galmen in de ruimte. Gelukkig was deze breedtegraad overdekt, want ook de regen stortte zich nu op het dak. Ik draaide me weer naar het schilderij en deze keer was het eerste dat ik zag, alweer zo'n prachtig geschilderd, natuurgetrouw vlindertje! Kwam het door het perspectief of draaide het zich echt naar me toe? Was het mijn verbeelding  of de voorspelling dat het echt met z'n vleugeltjes begon te bewegen en zonder  aarzeling op mijn hand landde... "Kulik..." Zei ze met een zacht stemmetje... "Wat een fijne naam... Stevig, realistisch, met een vleugje avontuur... Blauw-zilver met wit..." Ojee, dacht ik, dat is de ontmoeting, wat gááf! Een pratende vlinder! Ik draaide me naar de anderen, en zag...

VAT
...dat ze er niet meer waren. Ik stond bovenop het Seinpostduin. Een fris zeebriesje streek door mijn haren, er scheen een zacht licht. De zee. De zee! Het vlindertje fluisterde: geniet! En fladderde weg. Daar zat Sientje Mesdag te schilderen tussen de boten. Een rare plek om te schilderen, want zo geweldig was het uitzicht daar niet, maar misschien wel een goede reden om eens een praatje aan te knopen, je krijgt tenslotte niet elke dag de kans een schilderes uit de negentiende eeuw te spreken. Ik stapte er op af toen ik opeens zag dat er een man aan haar zijde zat. Verdomd, het leek wel Vincent van Gogh. Hij stelde zich zo enorm aan, dat ik vermoedde dat die twee wat met elkaar hadden. Eerst kon ik het gesprek niet goed volgen omdat de cavalerie een stukkie verderop met nogal veel knallen en geraas een oefening hield, maar toen ze even pauzeerden hoorde ik die slijmbal van een Van Gogh zeggen: Beminde Sien, het enige wat er niet perfect aan jou is, is dat je zo perfect bent. Juk! Volgens mij ging er in dat hoofd echt wat mis. Toen al. En nu weer. Ik liet die twee voor wat ze waren, want verderop riep er iemand met een barse stem: hee jij daar! Het was de abt die bij een vat stond en ik raadde maar zo dat het een vat met drank was, leer mij de abt kennen... Dus jullie zijn er ook? vroeg ik. Nou ja, dat wil zeggen, zei de abt, ik ben alleen gekomen, om je te halen. We moeten terug, want...

TARWE
...Gregorius is net meegegaan met iets wat verd...dramatisch veel op een groen mannetje leek!  Dat klonk sensationeel! We haastten ons terug via de snelste weg en renden de ruimte binnen. Maar op de plek waar even geleden Gregorius nog had staan lachen met Maxima, lag nu alleen een plasje water en wat droge korrels. Zo te zien graan. De abt pakte er eentje en beet erin. "Geen hop" zei hij, "tarwe". Wat is hier gebeurd? Een prinses en een broeder zomaar verdwenen! Meegenomen door een ruimteschip? Ik keek om me heen. Er lagen meer tarwekorrels, die een spoor vormden richting de uitgang. De abt zag het gelijk met mij. Kom, zei hij, laten we er achteraan gaan voor het te laat is! We stapten naar buiten, waar...

MA, ME, ER
...intussen geen journalist meer te bekennen viel. 'Ma cherie' zei de abt, er valt geen touw meer aan vast te knopen. Kan jij me vertellen wat je nu denkt? En wat ons nu te doen staat? Ik ben van goede wil, maar dit mysterie kan ik niet aan.' 'Mmmm ik denk dat we om te beginnen de tarwekorrels maar eens moesten volgen, het is een vrij duidelijk spoor, kom op abt, niet opgeven..'. We leken wel speurhonden, zoals we achter het tarwespoor aanliepen, verder en verder en verder... Ik ruik de zee, zei de abt. We waren inmiddels in de duinen aanbeland.Het spoor liep een hoge duin op, vanwaar je prachtig uitzicht had over de zee en Den Haag aan de andere kant. Panorama Mesdag live. Ik zou hebben gelachen om die gedachte, als ik me niet zo'n zorgen maakte om Maxima en vooral om Gregorius. Die lieve oude ome Cor, zou zijn hart de groene mannetjes wel aankunnen? Ssssst, fluisterde de abt, ik hoor iets aankomen...Snel, de struiken in. Daar zaten we dan, verscholen, en opeens zagen we...

KEN, WE, UK

...een groot, hoekig gevaarte aankomen. Het maakte een zwaar brommend en tamelijk beangstgend geluid. Was het een tank? Uitlaatgassen sproeiend, bleef het precies voor onze struik stilstaan. Ik hoorde het portier aan de andere kant opengaan en een geagiteerde vrouwenstem roepen 'Ken, Kennie, waar ben je dan, godvergeten kutsekreet, kom dan bij mammie, dan krijg je lekkere vleesjes!' Achter ons hoorde ik een zacht gejammer. Ik keek om en zag een piepklein hondje, zo'n uk, een chiwawa, met een glitterend halsbandje die probeerde op te staan. Ik geloof dat we even moeten helpen, zei de abt, ga jij even naar die vrouw, dan probeer ik voorzichtig om dit schepsel gods te pakken. Ik neem aan dat het Ken is. Ik wurmde me uit de struiken, terwijl de vrouw zich net weer teleurgesteld in haar hummer wilde hijsen. Ze had een felgroen slangeleren mantelpakje aan met bijpassende pumps, blond haar en een schitterend décolleté. 'Takkepleurisbeest' zei ze tegen haar passagier 'die vinden we nooit meer terug, goed idee om hem hier uit te laten Max'... Mevrouw! riep ik, we hebben uw hondje denk ik gevonden! Ze draaide zich met een energieke ruk om. Vanessa. Met naast haar Maxima, en achterin zo te zien ome Cor alias Gregorius. O My God!!! kirde ze tegen de abt en klemde hem, met de arme Ken aan haar boezem, ik ben d'r helemaal Upside Down van, wat fijn wat lief wat héérlijk, ik denk....

QUA
...dat het een goed idee is om met z'n allen wat te gaan drinken op de goede afloop, ome Cor maakte zich enorme zorgen om jullie, onze koningin wat minder maar dat heeft meer te maken met haar type, ik bedoel, ze is qua zorgen niet zo zwaar op de hand zeg maar. Ze is gewoon van het optimistische tiep. Anyway, toen ik mijn lieve vriendin Max daartegenkwam hadden we natuurlijk een hoop bij te praten, maar Kennie moest echt naar buiten want je weet hoe ze zijn, dit tiepe honden, nee? Nou, als ze uitgelaten willen worden, moeten ze dus uitgelaten worden. Dat tiepe dus. Dus ik zeg tegen Max, kom op ga mee en Max sleurde ome Korretje weer mee, maar ze maakten zich vreselijk zorgen om jullie. De rest volgt bij de drank.
Tien minuten later zaten we met Max, Vanes en ome Cor aan de warme wijn in een strandtent bij een knappend namaakhoutvuurtje terwijl Kennie zich aan onze voeten uitstrekte en daarbij een opvallende gelijkenis vertoonde met een overjarige pleeborstel. Maar hoe zat het nou met die tarwe? vroeg de abt. Want zo hebben we elkaar weer gevonden. Hadden jullie die uitgestrooid? Tarwe? riepen de dames in koor. Ja, zei ome Cor met een kleur, dat zat in mijn zakken en dat heb ik uitgestrooid zodat jullie mij zouden vinden. Was nog best lastig uit het raampje van die grote auto hangend, gelukkig rijdt Connie niet zo hard. Connie? riepen wij in koor. Nou ja, Vanessa heet eigenlijk Connie. Zoals ik eigenlijk Gregorius heet. Maar what's in a name? Abt, ik neem wel eens een handje tarwe mee uit de keuken van de abdij, met toestemming van de kok hoor, t is geen stelen, ik gebruik het bij bepaalde vormen van lithografie, vandaar. Lithografie? riepen we allemaal in koor. Ja ja, nou dat is weer een ander verhaal, zei ome Cor. Maar zeg, waarom rijden we zo niet met z'n allen terug naar de abdij, dan kan ik jullie daar een en ander laten zien. Nououou, dzat lijkt me vreeeeeezelijk gezelligjes, zei Vanessa, en dzan neme wu ook nog zoooon lekker flessjjen drankz mee voor ondzerweg, want dzaar wordt ik altzijd heel mezzcherp van achter t ztuur. Leuk, maar nee, ik moet gaan, zei de koningin en was opeens verdwenen. Zakelijk hoor! Wat gingen wij nu doen met die dronken lor van een Vanessa? Tsja zei de abt, er zit maar één ding op...

VERFDE
...laat mij maar even! 'Hee Vanes' zei hij vertrouwelijk, "neem het niet persoonlijk, maar ik zie opeens dat je nagellak beschadigd is...' Connie keek met een ruk op en wendde haar ogen verontwaardigd van de abt naar haar handen. O neee!!! riep ze uit, wat een fail, wat een afgang!! Omg, Omg, Omg, Ik moet hier echt direct wat aan doen! Ze pakte haar clutch, trok er een honderdje uit, gooide het op ons tafeltje en stond kordaat op. 'Keep the change darl' kirde ze richting bar, always the lady- alsof er niets aan de hand was. Maar eenmaal buiten stortte ze helemaal in. 'Omg, wat moet ik doen, als ik nu achter het stuur ga van die vrachtwagen beschadig ik ze nog verder! Abt zou jij niet willen rijden? Het is niet ver... Tuuuuurlijk Vanes, zei de abt en je kon zien dat hij het met oprecht plezier deed. We brulden in no time naar Wassenaar. Wie hebben we allemaal gezien vandaag zei Connie... Ik moet damage control gaan doen... En de nail stylist bellen... De laatste keer dat die ze verfde was het ware kunst, maar het duurde een halve dag... ik denk dat ik niet meekan naar het klooster! Jullie mogen de hummer wel pakken hoor, die auto wil ik de eerste maanden niet meer terug, wat een kreng, ik krijg d'r goddomme vernauwde vate van!! En zo mompelend verdween Vanes met Kennie onder haar arm in de kapitale villa... Mag ik iets suggereren zei Gregorius, we kunnen natuurlijk meteen naar het klooster terugrijden, maar...

OMA, CO
...is het misschien een ideetje om even gezellig bij mijn oma op bezoek te gaan? Die woont hier vlakbij in de Haagse vogelbuurt met haar vriend Co. Jullie vinden haar vast een enig mens...
Oma? Heb jij nog een oma? Je bent toch niet de allerjongste meer, zei ik stomverbaasd. Ja, zei Gregorius, dat is een bijzonder trekje in onze familie, de mannen ogen nogal oud. Ik ben 52, geheel gezond, hij maakte een jeugdig huppeltje, maar ik zie er misschien al wel iets ouder uit. Mijn oma daarentegen, is 86 en heeft nog een frisse appelwangetjes. Want de vrouwen in mijn familie lijken wel de eeuwige jeugd te bezitten. Heel bijzonder. Enfin, lijkt het jullie wat? Ja natuurlijk, die piepjonge stokoude oma van ome Cor wilden we dan wel eens met eigen ogen aanschouwen. Hortend en stotend - de abt had de Hummer nog niet geheel onder controle - reden we naar de Goudvinkweg 76. Nadat de abt een kwartier bezig was geweest met parkeren (in een vrijwel lege straat) belden we aan. De deur zwaaide open en daar stond...

KOUDER, LOER

Een schattig klein vrouwtje, mooi blauwgrijs haar, fonkelende bruine ogen en een breed lachende mond, met zo te zien nog al haar tanden. En inderdaad, frisse appelwangetjes. Naast haar een lange magere figuur met een gestreepte grofgebreide trui aan. Omie & Co! riep Gregorius terwijl hij ze onstuimig omhelsde, Wat geweldig om jullie weer eens te zien! Ik heb wat vrienden meegenomen, kunnen we vanavond bij jullie blijven, het wordt alweer kouder b- tuuurlijk zei Omie, 'kom d'r in, wat verschrikkelijk gezellig Cor en wat heerlijk dat je eindelijk vriendjes hebt!' We stommelden door de brede gang, die heel smal was geworden door de stapels boeken en schilderijen die er overal tegen de muren stonden. Een familiedingetje zo te zien... Bij de kamerdeur hield Omie even stil. 'Co', zei ze, 'ga jij even eerst, ik weet niet of Loer vastzit'. 'Jep' schreeuwde Co een seconde later 'kom maar rustig binnen'. Ik stond vooraan, en enigszins zenuwachtig stapte ik over de drempel. De ruime, lichte huiskamer was met smaak, minimaal doch krachtig ingericht. Zware stalen meubelen met artistieke rafelige kussens, een grote flatscreen hoog aan de muur en verder eigenlijk niets, behalve dan, in het midden van de kamer...

JET
...de grootste hondenmand die ik ooit in mijn leven had gezien, met daarin een grote hond die zachtgroen licht gaf... Ik dacht eerst nog dat het een kunstobject voor de jet set moest zijn, toen de hond bewoog. Er was geen twijfel over mogelijk: het was een levende hond. Hij doet niks hoor, stelde Co ons gerust, ga zitten, ga zitten. Maar we zijn altijd een beetje voorzichtig met Loer, omdat mensen er erg van kunnen schrikken als ze besprongen worden door een verlicht schepsel. Want Loer is niet anders dan de meeste honden in dat opzicht: nogal enthousiast. Maarmaarmaarmaar, stotterde ik, sinds wanneer geven honden licht, is dat niet gevaarlijk, hoe, wat, waar, waarom?
Een vriend van ons, een enorme biologieknapperd, begon omi gezelligjes te vertellen, experimenteert met genetische manipulatie. Dit is een labrador waarop hij een paar genetische eigenschappen heeft overgebracht van een lichtgevend visje. Het is helemaal onschuldig hoor, maar vooral 's avonds zie je het goed. Het enige vreemde dat we hebben ontdekt, is dat we nergens binnen moeten gaan waar een aquarium is. Want daar wil hij dan inspringen. We kunnen dus helaas nooit meer met Loertje gaan eten bij die leuke Chinees hier vlakbij, want dan springt hij geheid tussen de tarbot en de krabben. Over eten gesproken, zullen we soms wat halen, hebben jullie trek? Toevallig komt die vriend over wie ik vertelde ook, die kan jullie nog veel meer vertellen over lichtgevendheid en andere malle dierentrekjes. Dus blijven jullie?...

HEB
'Ik heb wel trek in..' Begon de abt, terwijl ome Cor en ik instemmend knikten. Loer had mij al in een van de stoelen gedrukt en z'n grote zware kop op mijn knieen gelegd. Zwaar en tegelijk licht dacht ik en realiseerde me dat Loer waarschijnlijk niet zoveel woog, hij drukte alleen zijn kop heel hard op mijn schoot, terwijl hij speels een dikke draad uit een kussentje trok... Het was een schat, Loer de Labrador. Als ik ooit nog eens een hondje zou nemen wist ik het type al... Lab Lumos! De abt, ome Cor en Omi waren intussen druk in gesprek geraakt over de mogelijkheden van lichtgevende  eigenschappen, terwijl Co een lekker bakkie ging zetten. Ik zag door het raam aan de achterkant iets oplichten en iemand klopte bescheiden op de keukendeur. Dat was vast de vriend. Loer had 't ook gehoord, hij tilde z'n hoofd op, slaakte een kreetje, en rende onstuimig kwispelend richting keuken. Een hoop gegiechel en Co die riep 'Af! Nee nou stoppen Loer - jongens, pas op, dat is héét' en daar kwam het hele gezelschap naar binnen. Co voorop met een blad met thee, koffie en glazen, en achter hem een vriendelijk ogende meneer met rossig haar, een dun brillletje en een heerlijk ribfluwelen colbertje met elleboogstukken. En diepe zakken waarvan er een uitpuilde. 'Mag ik jullie even voorstellen? Dit is Bill Wartell, de vriend waar we jullie al zoveel over verteld hebben, de geestelijke vader van Loer z'n uiterlijk' kirde Omi, o, Bill, heb je Lampje eigenlijk ook meegenomen?...

DEN
Natuurlijk, natuurlijk, zei Bill, maar Juliana Georgina Miep maakt nog even een rondje met hem om de den, want hij moest nog even een plasje doen. Ah kijk, daar komen ze al. Ik zag een heeeel petiterig vrouwtje de deur binnen komen. Alles, behalve haar naam, was klein aan Juliana Georgina Miep. Kleine handjes, klein hoofdje, kleine voetjes, klein jurkje, klein tasje, klein paardestaartje, klein brilletje op haar kleine neusje... Bill was drie koppen groter dan zij en leek een reus naast haar. En Juliana Georgina Miep had ook een heeeeel klein hondje bij zich, type vlo, dat helder geel licht verspreidde. Geen twijfel over mogelijk, dit moest lampje zijn. Lampje begon wild enthousiast Loer te besnuffelen. Leuk he, zei omi, die twee komen uit hetzelfde nest en ze zijn nog altijd dol op elkaar.
Huh? Ja, bij Bill hoef je je daar niet over te verbazen...
Nee, zei Bill, er kan veel met licht. Zou jij zin hebben in een lichtgevende coupe bijvoorbeeld? Juliana Georgina Miep opent binnenkort een kapperssalon voor zeg maar de speciale effecten en ze zoekt naar modellen om haar kunsten op te demonstreren. Het is echt enigjes en je hoeft alleen maar een beetje wangslijm af te staan en vervolgens een maandje s morgens een pilletje te nemen en hoppetee, prachtige oplichtende haren in een kleur naar keuze.
En hoe lang blijft het schijnen? vroeg ik Bill. Nou, zei Juliana Georgina Miep, die aan de andere kant van me was gaan zitten en met haar kleine oogjes mijn haar van dichtbij bespiedde, dat weten we dus niet he. Daar hebben we nou juist vrijwilligers voor nodig, om te zien hoe lang het blijft. Misschien je hele leven, wat natuurlijk enorm spaart aan ledlampen in huis. En ik zit er ook over te denken Bill, om een kapsel aan te bieden met een ronde rode stip achter en een witte voor, want dat is ideaal voor fietsers, hoeven ze nooit meer fietslampjes te kopen. Dus je zegt het maar, wendde ze zich weer tot mij, als je wensen hebt, houd ik daar natuurlijk rekening mee. Waarop ik snibbig antwoordde...

ZO
Wensen genoeg Juliana, maar een lichtgevende rode stip op mijn achterhoofd hoort daar helaas niet bij, zoek maar een ander proefdier! Is Lampje altijd zo klein geweest trouwens?
Gregorius daarentegen was een en al aandacht - 'Een witte lichtgevende stip op je voorhoofd' zei hij, wat een geweldig idee! Denk leeslampje, denk dia's bekijken, denk kerst... Je hangt er een gekleurd papiertje voor en de stemming verandert, je zet een petje op en het is weg - ik zou er zo voor gaan! Juliana sprong er meteen bovenop. Zeker, zeker, voor celibatairen is het ideaal!
De conversatie werd steeds meer geanimeerd maar ik was de draad een beetje kwijt. Bovendien werd ik opeens afgeleid door een betoverend schouwspel: Loer en Lampje deden een soort vrolijke hondendans om elkaar heen en in het geel-groene licht leek nog een derde hond te ontstaan, een hond die meer zweefde en bij nader inzien ook geen hond was, maar een steeds veranderende vorm met puntoortjes, bestaande uit groene en gele stipjes. Ik kon mijn ogen er niet meer van afhouden en voelde hoe ik langzaam maar zeker in een droomwereld gleed...

HOOFDSTUK 5

Ik was weer thuis. Voorlopig geen 'ja en amen' meer tegen iemand anders dan mezelf! Ik liep naar de kast en pakte de grootste mok die ik kon vinden van de hoge plank. Net voordat ik er kokend water in wilde gieten keek ik gelukkig, want onderin zat...Een torretje dat blijkbaar besloten had om in mijn kop te gaan wonen. Ik zette het buiten op een tak en keek hoe t weg wandelde.
"Kijk, dit is waarom ik van je hou. Altijd goed voor alles wat groeit en bloeit". Ik draaide me om en daar stond hij: vadertje natuur himself! Een bijzondere verschijning...Want hij had...
Geen enkel normaal kledingstuk aan! Alles was puur natuur aan hem... En vegetarisch. Dus een broek van in elkaar gevlochten klimop, een jas van hele grote vijgebladeren, schoenen van boomschors... Zijn prachtige witte haar werd bijeen gehouden door een tiental lieveheersbeestjes die elkaars pootjes vasthielden. Een fraaie gestalte! "Meis" sprak hij, "ik waardeer je liefde voor de natuur en ik ben ook erg blij met je praktische instelling. Ik vraag me af of je me zou kunnen helpen bij een probleempje dat ik sinds enige tijd heb met dit bos, waarbij ik zo'n doener als jij goed zou kunnen gebruiken in mijn team... Het zit namelijk zo, er is veel meer uit dit bos te halen. Als we er nou eens samen de schouders onder zetten. Zwammen plukken met een gids, wat leuke zitjes hier en daar, een kookworkshop zwamragout en soep uit bos bereiden. Hij werd helemaal enthousiast en deed me opeens ...het zit namelijk zo, zei Vader Natuur, er is veel meer uit dit bos te halen. Als we er nou eens samen de schouders onder zetten. Zwammen plukken met een gids, wat leuke zitjes hier en daar, een kookworkshop zwamragout en soep uit bos bereiden. Hij werd helemaal enthousiast en deed me opeens sterk denken aan de abt, al had hij ook wel wat weg van johannes van dam. Maar ho ff, vadertje, leuke ideetjes allemaal, maar dan is t dus wel gedaan met mijn rust hier in t bos. En, wie gaat die workshop geven en waar? Ik raad maar zo: ik en mijn keuken? Twee keer goed! Juichte Natuur, Ik heet trouwens Niek. Niek Natuur. Vind je t niet enig? Nou Niek, niet zo. Het lijkt me nogal drukjes, temperde ik zijn blijheid. Maar om hem toch niet helemaal teleur te stellen, opperde ik... Misschien kunnen we nog wat andere mensjes inschakelen, ik ken hier in de buurt wel wat aardige, servicegerichte types die er misschien zin in hebben. Als jij nou eens een naam bedenkt voor dit project, maak ik er een stukje over en dat mailen we dan naar die mensen, en we beleggen een vergadering, en dan doen we een haalbaarheidsstudie, en dan kijken we verder. Wat denk je er zelf van Niek? Niek hield zich groot maar ik zag aan zijn afzakkende schouders dat hij... ...wel een beetje teleurgesteld was in deze bosbewoner wier wensen toch een beetje anders waren dan de zijne. Kom op Niek, zei ik, terwijl ik hem een dampende kop brandnetelsoep voorschotelde, ik snap je teleurstelling, maar ik geloof dat je geen idee hebt wat een gezeur en drukte dat allemaal zou geven. Al dat volk over de vloer, kinderen die de hele tijd op hoge toon aaaa, ooooo en ieieieie krijsen en gillen, zwammen uit de grond rukken, bomen beschadigen, nee, het is juist heel goed dat dit bos geen zitjes, pannenkoekhuizen en workshops heeft. Alleen maar bos. En ons. Niek keek een tijdje diep voor zich uit, zuchtte eens, nam een lepeltje soep, nog een, neuriede eerst do re mi,  at de soep op, schraapte de keel en begon toen te zingen. Zo mooi als ik nog nooit had gehoord. Zonder woorden die ik kende, maar toch wist ik dat het ging over veelkleurige boomtoppen in de zon, beekjes en stroompjes waarin visjes spartelden, diep donkere holen waarin diertjes schuilen die niemand ooit ziet en duistere geheimen van het woud. Hij zong en zong en ik was diep ontroerd. En toen hij klaar was zei hij: zo dat was dat. Nog een kopje koffie zou lekker zijn. Ik ben blij dat je me van mn idee hebt afgebracht. En ik stotterde, nog steeds van slag van zijn gezang:
M-m-misschien wil je lekker blijven eten vanavond Niek? Ik ken wel wat in elkaar flanze van wat lekkere dingetjes die ik nog heb staan... Ik zou het echt ontzettend geweldig vinden om je nog een keer te horen zingen, wat heb je nog meer op je repertoire? Maar Niek schudde zijn hoofd. "Nee", zei hij, "Dat zingen, weet je, dat doe ik er maar bij... Veel meer dan dit is het niet, en het verveelt me snel. Ik wil voor mijn omgeving zorgen, de plantjes en de diertjes, allemaal, zelfs de mensjes, en de lucht... Ik wil actie en avontuur! En nog wel een kop brandnetelsoep."Ik schraapte het laatste beetje soep uit de pan, het wijsje van Niek neuriend, want dat kreeg ik niet meer uit m'n hoofd, en opeens wist ik het! Ik ga er een tekst op maken en het wordt een geheide tophit! Eens even denken wie ik daarover zou kunnen bellen...Ah! Vincent van Engelen, daar ben ik mee op linkedin en die heeft nog wat goed te maken bij me! .... Vincent antwoordde direct op mijn vraag. "Great idea babe, ik ronsel even wat producers en een synthesizer bloke en dan draaien we een fijne hit in elkaar  in no time! Kom vanavond anders even naar mijn flat in...Hilversum. Ja, over het spoor tegenwoordig, je moet de tering naar de nering zetten nietwaar, maar he babe, wat doet t er allemaal toe, wij gaan scoren! Ik heb overduidelijk op de radar dat er een enorme belangstelling is voor natuurhits, voor groene muziek, duurzame draaiers...Dus cool, we gaan er een toppertje van maken!
Een flatje in Hilversum over het spoor???  No way. Ehhh, Vincent, jammer, vanavond kan ik niet, mn agenda zit errrrg vol, je hoort nog. S ff kijken wie er verder nog in mn linkedin contacten zitten, uhhh Obama, Perez, Jon Favrau, angela merkel, allemaal prima contacten maar wat weten ze van muziek? Niks! Dan toch maar good old Vincent? Ik had misschien wat snel gereageerd. Een flat over t spoor kan ook heel leuk zijn. Ik liet weten dat gelukkig mijn date voor die avond had afgezegd zodat ik toch kon komen en ik wilde net de deur uitgaan toen.... ik plotseling een heel naar voorgevoel kreeg...het drong opeens tot me door dat ik zojuist had afgesproken een nummertje met Vincent van Engelen te maken... In een flat over het spoor, OMG! Ik kreeg bij de gedachte alleen al een neurose! Of stelde ik me aan en was het niet meer dan een leuke avond met muziek zang en dans voor u toen en thans? Mijn hele radioverleden kwam in een flits aan me voorbij en ik besloot het erop te wagen! 30 jaar geleden was het ook al een woes dus dat zou nu niet veel veranderd zijn. Ik pakte mijn paraplu, sloeg mijn sjaal twee keer om mijn nek en trok de deur achter me dicht. Mijn autootje...Mijn autootje stond voor de deur, ik stapte in en draaide de contactsletel om. Er gebeurde niks. Prut, zei mijn auto dn dat was het dan. Normaal gesproken zou ik in alle staten zijn geweest, maar ik was opvallend rustig toen ik de wegenwacht belde. Ja? Gaat wel een tot twee uur duren?Nou, dan wacht ik toch even, ik had niks bijzonders waar ik naartoe moest hoor... Ik appte VvanE dat het niet zo mocht zijn en wachtte luid zingend op de wegenwacht die na een half uurtje al aanbelde. Tot mijn verbazing was het een vrouw, Wilma van de Wegenwacht. Goh zeg, ik wist niet dat er ook Vrouwen bij de ww werkten. Niet veel zei Wilma. Ik wilde eigenlijk naar het conservatorium, maar daar was ik niet goed genoeg voor. En ik wilde toch iets met mijn handen doen. Terwijl wilma mijn auto aan t infuus legde liep ik neuriend naar binnen om koffie voor haar te halen. Toen ik terugkwam zei ze... "Zo hee!" Die auto van jou heeft meer onderhoud nodig dan mijn exen bij elkaar!. Waar heb je die in 's hemelsnaam voor gebruikt?" Waar heb je die in 's hemelsnaam voor gebruikt? Ik vroeg me af wat ze bedoelde, was het de lichte schade aan de zijkant van die keer dat ik de grote boom van Paulus een klein pietsje geraakt had? Of de achterbumper die rechts met een ijzerdraadje vastzat nadat ik een beetje te dicht langs een hekje was gereden? Of was het iets in de motor... Daar was ik altijd heel voorzichtig mee geweest, ik had de motorkap echt, heus ik zweer het, nog nooit open gedaan zelfs... "Neejj" zei Wilma, "ik heb het over je achterbak. Meer je achterbakkes zeg, wat ik daar allemaal vind! Ik was op zoek naar je gereedschap maar ik vond een setje pruiken, een poezenmandje, een leuke Big Rose tas en die zitten allemaal helemaal vol met weer andere spullen! En op de bodem ligt een kilootje of 4 houtschilfers.  Ik wil me nergens mee bemoeien, maar, waar heb je die nou voor nodig? ...Ach, zei ik, daar moet je verder niks achter zoeken, ik heb geen rare neurosen of zo, t zijn ook allemaal spullen van nul waarde, behalve dan de big rose tas, maar die heb ik dan ook van de kunstenares zelf gekregen. Nee, t punt is dat ik niet zo goed kan weggooien en ook niet zo geweldig ben in opruimen. Ik heb daar in Groenland nog diepe filosofische gesprekken over gevoerd met oma, over de kunst van het bewaren en ze begreep helemaal wat ik bedoelde. Maar jij vindt het dus een beetje raar? Nou, zei Wilma, raar, dat wil ik niet zeggen. Maar als die troep in je motor terecht komt Dan is t gebeurd. En dit oude beestje wordt er wel topzwaar van. Dus ik zou m toch eens een beetje uitmesten, t is maar een gratis adviesje. Maar zeg, iets heel anders, wat was dat voor een prachtig deuntje wat je net neuriede? Ken ik dat ergens van? Leuk dat je t vraagt wilma, zei ik.Ik zou er eigenlijk meer mee willen, maar ik zoek een muzikaal tiep die me daarmee kan helpen...Dus, zei ik voor de gein, als jij musici in de familie hebt, geef ze vooral mijn nummer. Leuk dat je dat zegt, zei wilma bloedserieus, want...ik ken wel iemand in de muziek. Zelf ben ik ooit afgewezen op het conservatorium, dus het zou een beetje een holle belofte zijn als ik je nou ging helpen, maar mijn vriendje van toen is daar wel aangenomen... Wat bedoel je als je zegt 'ik wil er meer mee'? Iemand die het professioneel kan zingen? Een goeie tekst op de muziek? Productie? Een single? Henk-Jan kan het allemaal! Ik kan het hem zo vragen want toevallig ben ik hem pas opeens weer tegen het lijf gelopen -kan jij die vuilniszak even openhouden dan kieper ik daar in een keer al die snippers in, ja goed zo, dank je-  en we hebben vanavond een afspraak om lekker bij te babbelen! Als jij me een beetje laat weten wat je ermee wilt kan ik er een balletje over opgooien, ik doe het echt graag, voor een goede klant maar vooral ook omdat het zo'n prach-tig raadselachtig melodietje is! Ik wil het nu ook al de hele tijd zelf zingen...En terwijl Wilma prachtig en ontroerend begon te neurien bedacht ik......bedacht ik: oh oh, wat is dit mooi en ontroerend. Ik wil helemaal niet dat de vincenten en de henkjannen van deze wereld met hun vette grijpgrage klauwen aan mijn prachtig vadertjenatuurnummer komen. Pleurt op, ja, maar dat zei ik natuurlijk niet. Ik zei, ho wilma, t gaat me allemaal iets te snel Ik wil dit nummer verder brengen, maar niet commercieel. Ik wil dat steeds meer mensen het gaan neurien, het heeft geen woorden nodig, geen, synthesizers, geen achtergrondkoortje, geen toots thielemans, geen mondorgel, geen base. Dit is het lied van Natuur himself. Zing het, neurie het verspreid het. Zeg, is mn auto al klaar? Wilma wegenwacht keek opeens een beetje zuur, maar ja, de auto pruttelde weer gezellig. Nou ja, zei wilma toen ze de motorkap dichtdeed, zoals je wilt. Geen hit, wel troep in je achterbak. Ik bemoei me er verder niet mee. Ik moest je nog wel een briefje geven Van mijn vorige klant, die zei dat jouw auto altijd stuk was en dat ik je dus zeker ging ontmoeten. Wilma reed weg en ik bleef achter met in mijn handen een verfrommeld papiertje. Ik vouwde het open en las...."Hee buufie, long time no see!" begon het, 'ik had het gevoel dat je binnenkort de wilma de wegenwachtbabe wel zou ontmoeten dus ik ben zo vrij geweest haar een briefje mee te geven voor je... Herinner je nog dat ik de suiker altijd zo snel opgebruikte? Nou het is weer zover! Dus ik vroeg me af of je zin had om hier een bakje koffie of thee te komen drinken! En misschien wil je dan ook nog wel een kopje suiker meenemen... Lijkt me heel gezellig!" En dat was ondertekend door mijn buurman Neil, een aardige, beetje onhandige vent, type houthakker. Groot en breed en een enorme dierenvriend, meteen nogal zwijgzame natuur. Ik wist niks van hem, maar hij was okee, dat voelde je aan alles. Een goeie lobbes. Waar was de suiker... Mmm... Zachtjes neuriend -wat was het toch een heerlijk wijsje- zocht ik in de kelderkast naar dat pak suiker dat ik wist dat ik nog ergens had...  Lekker hoor, een bakkie sterke koffie daar had ik wel trek in! Niet in de kelderkast dus... De hoogste keukenkast? Ik sleepte de stoel naar de keukenkast en klom erop. Daar zag ik het pak suiker inderdaad staan maar veels te ver naar achteren, ik kon er niet bij! Ik keek om me heen of ik iets had waarmee ik het naar me toe zou kunnen schuiven! Ik draaide me met een ruk om - en verloor prompt mijn evenwicht! Met een doffe klap viel ik van de stoel en ik hoorde een akelig gekraak......want ik was bovenop een fragiel houten tafeltje terecht gekomen, de bjokll die ik een paar jaar geleden bij Ikea had meegenomen toen ik met een bankstel voor mijn boshuis in een lange rij stond. T koste niks, de Bjokll, maar dan heb je ook niks, dat bleek maar weer. De Bjokkl was totaal versplinterd en de resten prikten in mijn rug. Auw! Nee, wacht ff, dat was mijn spaarvarken dat er bovenop stond, mijn spaarvarken met buitenlandse muntjes, dollars, ponden, yens, noem maar op. Wat een zooi. En t deed nog pijn ook. Nadat ik even heerlijk had gesnikt van diep zelfmedelijden veegde ik alle troep bij elkaar, maar opeens zag ik in die hoop iets glinsteren. Ik bukte me en ik zag....Een klein sleuteltje tussen de munten liggen. Er was een glimmend stickertje opgeplakt en toen ik het opraapte kwam het me wel vaag bekend voor, maar ik kon het niet zo 1-2-3 thuisbrengen. Ik stopte het gedachtenloos in m'n kontzak en viste de berg muntjes uit de scherven en andere breuk. Ik had een pleister nodig. Behalve een gekneusde rib (zo te voelen) had ik ook een snee in m'n arm. Naast de verbandtrommel stond een doos met suikerklontjes. Okee! Dat moest een teken zijn dat ik even bij Neil langs zou gaan... Ik had ook wel even behoefte aan een vriendelijk woord, en een sterk verhaal over de plannetjes -die Neil smeedde om de dieren te beschermen tegen het oprukkende geweld van de stad. Nadat ik de rommel in de vuilnisbak had gegooid pakte ik mijn klontjes en ging voor de tweede keer de deur uit, maar deze keer luid neuriend! Ik had zo'n zin om... ...te zingen en te dansen en een act te doen, of misschien wel twee acts en op mn kop te gaan staan en een radslag oversl ag te proberen en... En eigenlijk was dat wel raar omdat ik een gekneusde rib had en een snee in mijn arm. Ik had het toch duidelijk gevoeld daar in mn keuken. Ik moest me maar een beetje inhouden Ik liep in een wat rustiger tempo over het grassige bospad, de gele blaadjes aan de berkenbomen filterden het laatste zachte licht van deze mooie herfstdag, er schoot een konijntje tussen de bomen weg en in de takken ritselden vogeltjes die de vluchtroute naar het zuiden met elkaar doornamen. Ik slaakte een diepe zucht van geluk en begon alweer te zingen en te huppelen. Het kon niet, zuchten, hupsen, zingen met een gekneusde rib maar t voelde goed dus ik zou me wel vergist hebben. In de verte zag ik het smaakvol paars en oranje geverfde huisje van Neil met de vlagele luiken al opdoemen. Enthousiast bonsde ik op de deur en riep: Nieieiel, je buurvrouw is er! Met een zere rib waar ze niks van voelt, een liedje dat ze niet kent en een sleuteltje zonder slotje. Maar ik heb wel suiker! Ik hoorde iemand aan komen sloffen, de deur ging open...en daar stond een hartelijke lach met grote wijduiteenstaande tanden, met daarachter als je goed keek een man met open armen die riep "Ik hou van je!" Ik zou er bijna van gaan blozen, maar het was Neil en hij riep erachteraan "je hebt suiker meegenomen!" Ik stapte lachend over de drempel en gaf hem snel de klontjes voordat ik besprongen werd door Neil's lieve dieren, honden, vogels, een eekhoorn, een paar konijnen, en zo te zien een nieuwe aanwinst, een jong wild zwijntje. Allemaal op de een of andere manier gered uit het bos, allemaal tam en zeer uitbundig. Ik was blij dat ik geen nette kleren aanhad en dat ik weinig last had van mijn gekneusde rib want binnen een paar seconden was ik overdekt met vrolijk erop los likkende dieren. Nadat ik ze vriendelijk doch beslist had afgeschud, schoof ik bij Neil aan de grote keukentafel en vroeg:..Of hij t raar vond dat ik hem net niet kuste bij binnenkomst, maar dat ik zo van mn stuk was gebracht door al die dieren die me besprongen. Schattig, daar niet van, maar overweldigend. Neil lachte zn gele tanden nog maar eens bloot en zei: alles mag hier niets moet. Heb je nog meer vragen? Neil weet npiet alles maar wel veel. Ja, heel veel vragen Neil, eindeloos veel vragen. Maar voor nu wil ik t beperken tot drie. Waarom heb ik geen last van mn gekneusde rib en de diepe snee in mijn arm? Dat is de eerste vraag. Neil bekeek me eens goed, keek me diep in mn ogen en toen in mn keel, betastte de binnenkant van mn hand, klopte op mn rug en mompelde, wonderlijk, wonderlijk, ultrasnelle zelfgenezing. Je tapt zeker? Altijd zei ik, maar nu even niet. Ik had zo'n haast om hier te komen. En ik kan alleen maar aan dit ene liedje denken en kan niks anders meer. Ik begon te neurien en Neil neuriede al snel mee. Prachtig, zei hij. Bob Dillan, je krijgt er nooit genoeg van. Hij was pas weer in t land. Maar ik ben er niet naartoe gegaan, ik hou niet van mensenmassa's. Had je nog meer vragen? Ja, zei ik, over dit sleuteltje. T komt me bekend voor, maar ik kan het niet plaatsen. Ah, zei Neil, dat hoort bij...Een aktie van de buurtsuper een paar jaar geleden! Als je voor meer dan honderd euro boodschappen deed kreeg je een sleuteltje dat bij hun 100-jarig bestaan kon passen op een kluisje. Ik heb er ook een want ik heb toen een trekker met brandhout besteld zodat de open haard weer de hele winter kon fikken! Ik moet dat sleuteltje ook nog wel ergens hebben... Drink jij je koffie lekker op, ik ga even zoeken! Terwijl ik achterover leunde, met het zwijntje, dat intussen bij me was komen liggen, luid snurkend op schoot, verdween Neil in de ruimte achter zijn keuken. Er klonk een hoop gestommel en geschuif en tijdens het zoeken herinnerde Neil zich dat het zo'n vijf jaar geleden moest zijn, dat het dus nu zo'n beetje tijd was voor het openen van de kluisjes! en toen een luid "hééé", en daar was Neil weer, met in zijn hand.......een enorme bos foldertjes en in zijn andere hand nog meer papieren. Ja, zei hij, wen er maar aan, ik ben niet zo strak georganiseerd. Maar laten we eens even kijken, hier moet t wel bijzitten, dit is de handdoekenactie van Shell uit 1978, en dit... Oh, dat was mijn oudejaarslot van drie jaar terug. Wat hebben we hier? Oh, leuke millenniumactie van Bavaria met gouden doppen. Wat zocht ik ook alweer? Kijk, een foto van mijn eerste biggetjes.... Sleuteltjesactie van de buurtsuper Neil! Maar Neil staarde met een blij gezicht naar een vergeelde folder van de bakker op de hoek die blijkbaar mooie herinneringen aan beschuitbollen bij hem boven bracht, dus ik dook zelf maar in de papierchaos. En na veel gezoek en geblader vond ik de sleutelbrief van de buurtsuper. Er stond: uw sleuteltje wordt goud waard op 9 november 2013.... Neil, we moeten er onmiddellijk naartoe!! Oh wacht, er zijn nog kleine lettertjes onderaan. Ik pakte een vergrootglas en las: 'Dit spel is speciaal bedoeld voor mensen die de natuur een warm hart toedragen. Onze caissieres zullen speciale sleutels overhandigen aan deze speciale groep. Heeft u een glittersticker op uw sleutel? Dan heeft u 10 maal meer kans op een grote prijs! Koop onze energiezuinige onbespoten scharrel produkten!" ... Mijn hart begon te bonzen. Ik had een glittersticker!  In de envelop zat ook Neil's sleutel. Met glittersticker! We gingen groot winnen, ik voelde het aan alles. "Tsja" zei Neil "het slechte nieuws is dat ik echt de deur niet uitkan vandaag, maar het goede is dat ik een trekker heb die je mag lenen. Kan je kijken wat we gewonnen hebben en meteen wat voor me meenemen! Ik heb een paar dingen nodig die ze zeker hebben, maak je een lijstje?" En hij begon te dicteren: kurkuma tabletten (voor soepele gewrichten)  gedroogde qats om te pruimen en een flesje mangosteen voor de antioxidanten. En een zak zure wormen. Zou je dat willen doen? En als de prijs een vrouwending is mag jij 'em hebben" Ik was er helemaal voor. Ik legde het slapende zwijntje voorzichtig van m'n schoot, stak de prijs-sleuteltjes in mijn zak en startte de trekker. Hij deed't meteen en ik scheurde met een flinke vaart richting buurtsuper. Na een kilometer...was ik vergeten wat Neil voor pillen wilde. Na drie kilometer - wat tufte dat trekkertje lekker zeg - wist ik niet meer waarop hij wilde kauwen en na vijf herinnerde ik me nog alleen iets over wormen, maar waarvoor en wat en hoe? Ik had er geen flauw benul meer van. Ach, nam ik me voor, ik neem wel wat marsepein voor Neil mee en een tankje whiskey. En dan doe ik een geinige Jeroen-act erbij. Zeker weten dat Neil van pure blijdschap zn boodschappen helemaal vergeet. Ah, we zijn der. Ik parkeerde de trekker keurig naast een invalidewagentje, waarbij ik helaas een beetje de jaguar die erachter stond raakte, maar je zag t deukje bijna niet. En dat invalidekarretje bleek niet op de handrem te staan, dus toen ik t aantikte schoot t door, maar ja, daar kon Ik dus echt niks aan doen... Nee, als je bedacht hoe groot die trekker was, dan was t eigenlijk allemaal heel goed gegaan. Tot op dat moment. Maar wat ik toen nog niet wist was wat me bij de ingang van de supermarkt te wachten stond. Ik sloot de trekker af, pakte een karretje (om de prijzen in te doen) en liep ermee richting Suup. Daar aangekomen... schoven de glazen deuren wijd open, begonnen er allerlei bellen luid te rinkelen, een sirene te loeien en diverse kassa medewerkers te klappen, en klanten te gillen... Mijn eerste reactie was 'heb ik iets gepikt', maar al snel drong het tot me door dat er in deze pan een opgewonden sfeertje hing, en een vaag vermoeden werd zekerheid toen de manager met uitgestrekte armen op me af kwam lopen! "Mevrouw" zei hij, "van harte gefeliciteerd!!" "U bent de duizendste bezoeker van onze winkel in deze feestmaand!! Van harte proficiat!!" En terwijl hij me diverse klapzoenen gaf op beide wangen, flitsten de camera's en werd er door een menigte mensen luid geapplaudiseerd. "O -leuk!" Stamelde ik, en ik vroeg me af hoe ik zou kunnen vragen of er ook een prijs was zonder hebberig te lijken, maar de manager vervolgde: "... Zeg, wat enig dat wij u hier als onze speciale klant, ik mag wel zeggen als speciale gast mogen ontvangen. We hebben allerlei enige verrassingen voor u in petto. Om te beginnen, de manager maakte zich even lang en pakte een doos van een hoge plank die hij in mijn karretje vleide: een grootverpakking luiers. Hoe vindt u dat? U bent dan wel niet meer de jongste haha, maar een luiertje in huis is altijd handig, want een ongelukje zit in een klein hoekje. Eens even kijken, de vleeswarenafdeling. Hier hebben we vanochtend al een heerlijk proeverijtje voor u klaargezet, van plakjes leverworst met spekjes, berliner en heeeeerlijke bloedworst. Jummie! Oh, u bent vegetarisch. Ja, dat is jammer want we wilden u een salamiworst meegeven maar, nee? Jammer, jammer. Nou, op naar de volgende attractie: een workshopje vakkenvullen! Hoe cool is dat? Ik weet zeker dat u het fantastisch zult vinden. Een echte onceinalifetime-kans. En daarna mag u nog een kwartiertje achter de kassa, mits u een sleuteltje met een glittersticker hebt, die we vijf jaar geleden hebben meegegeven aan speciale klanten als u. De kassa kan namelijk alleen open met dat speciale sleuteltje. Ik werd opeens een beetje draaierig, dus ik mompelde iets van: sorry, iets vergeten in de auto. Ik wankelde naarbuiten en bedacht dat ik een jachtgeweer in de trekker had zien liggen wat best raar was voor iemand als Neil. Ik haalde t uit de tractor en wilde ermee teruggaan naar de suupmanager. We zouden nog wel eens zien of ik een mooie prijs zou krijgen! Maar iemand trok me op dat moment aan mn jas en zei...
"Hee mevrouw, heb je misschien een eurootje voor me? Ik heb geen cent te makken en erge trek. M'n baby is ook al in geen uren verschoond".  De vrouw met prachtige grote bruine ogen en in haar armen een slapende baby keek me smekend aan. Mijn razernij verdween vrij snel, om plaats te maken voor schaamte en schuldgevoel. En ik had alleen een creditcard. Dus ik kon haar niet eens een eurootje geven. Ik legde het geweer terug in de trekker en inspecteerde de bodem in de hoop daar misschien kleingeld te vinden, maar helaas. Wel een half opgegeten mars, dus die gaf ik haar, zodat ze in elk geval iets had. Ze propte hem gulzig in haar mond en slikte hem in een keer door. "Heerlijk" zei ze, "ontzettend bedankt, dat had ik echt nodig! Op zich ben ik meer van de hartige hap, worst of kaas, maar dit was ook heel fijn. Je bent een goed mens, dank je wel. Kan ik iets doen om jou te plezieren? Je hand lezen? Je toekomst voorspellen?" Maar daar had ik eigenlijk het geduld niet voor, ik was nog steeds een beetje opgefokt door de teleurstelling in de Super. Non, ça va, zei ik, ik ben blij dat ik wat voor je kan doen! Misschien kan je zo even met me mee naar de supermarkt, ik heb daar nog een pak luiers en een salami liggen. En als je je baby naar z'n pa brengt kan je jezelf misschien nog wel bewijzen als cassière of vakkenvulster! Hier heb ik twee sleutels tot je geluk.
Ze was zo ontzettend blij met me! We gingen naar de buurtsuup, de vrouw van de manager begon spontaan een crèche voor de kindertjes van alle medewerkers, en nadat ze zich tegoed had gedaan aan de salami en het vleesplankje, bewees Priscilla dat ze een kanjer was aan de kassa. En ze mocht meteen blijven. Toen ik uiteindelijk wegging stopte ze iets in mijn jaszak. "Helemaal zelf gestolen" fluisterde ze... "Ik wist dat ik er een perfecte bestemming voor zou vinden...Pas kijken als er niemand bij is!"...