Ik was weer thuis. Voorlopig geen 'ja en amen' meer tegen iemand anders dan mezelf! Ik liep naar de kast en pakte de grootste mok die ik kon vinden van de hoge plank. Net voordat ik er kokend water in wilde gieten keek ik gelukkig, want onderin zat...Een torretje dat blijkbaar besloten had om in mijn kop te gaan wonen. Ik zette het buiten op een tak en keek hoe t weg wandelde.
"Kijk, dit is waarom ik van je hou. Altijd goed voor alles wat groeit en bloeit". Ik draaide me om en daar stond hij: vadertje natuur himself! Een bijzondere verschijning...Want hij had...
Geen enkel normaal kledingstuk aan! Alles was puur natuur aan hem... En vegetarisch. Dus een broek van in elkaar gevlochten klimop, een jas van hele grote vijgebladeren, schoenen van boomschors... Zijn prachtige witte haar werd bijeen gehouden door een tiental lieveheersbeestjes die elkaars pootjes vasthielden. Een fraaie gestalte! "Meis" sprak hij, "ik waardeer je liefde voor de natuur en ik ben ook erg blij met je praktische instelling. Ik vraag me af of je me zou kunnen helpen bij een probleempje dat ik sinds enige tijd heb met dit bos, waarbij ik zo'n doener als jij goed zou kunnen gebruiken in mijn team... Het zit namelijk zo, er is veel meer uit dit bos te halen. Als we er nou eens samen de schouders onder zetten. Zwammen plukken met een gids, wat leuke zitjes hier en daar, een kookworkshop zwamragout en soep uit bos bereiden. Hij werd helemaal enthousiast en deed me opeens ...het zit namelijk zo, zei Vader Natuur, er is veel meer uit dit bos te halen. Als we er nou eens samen de schouders onder zetten. Zwammen plukken met een gids, wat leuke zitjes hier en daar, een kookworkshop zwamragout en soep uit bos bereiden. Hij werd helemaal enthousiast en deed me opeens sterk denken aan de abt, al had hij ook wel wat weg van johannes van dam. Maar ho ff, vadertje, leuke ideetjes allemaal, maar dan is t dus wel gedaan met mijn rust hier in t bos. En, wie gaat die workshop geven en waar? Ik raad maar zo: ik en mijn keuken? Twee keer goed! Juichte Natuur, Ik heet trouwens Niek. Niek Natuur. Vind je t niet enig? Nou Niek, niet zo. Het lijkt me nogal drukjes, temperde ik zijn blijheid. Maar om hem toch niet helemaal teleur te stellen, opperde ik... Misschien kunnen we nog wat andere mensjes inschakelen, ik ken hier in de buurt wel wat aardige, servicegerichte types die er misschien zin in hebben. Als jij nou eens een naam bedenkt voor dit project, maak ik er een stukje over en dat mailen we dan naar die mensen, en we beleggen een vergadering, en dan doen we een haalbaarheidsstudie, en dan kijken we verder. Wat denk je er zelf van Niek? Niek hield zich groot maar ik zag aan zijn afzakkende schouders dat hij... ...wel een beetje teleurgesteld was in deze bosbewoner wier wensen toch een beetje anders waren dan de zijne. Kom op Niek, zei ik, terwijl ik hem een dampende kop brandnetelsoep voorschotelde, ik snap je teleurstelling, maar ik geloof dat je geen idee hebt wat een gezeur en drukte dat allemaal zou geven. Al dat volk over de vloer, kinderen die de hele tijd op hoge toon aaaa, ooooo en ieieieie krijsen en gillen, zwammen uit de grond rukken, bomen beschadigen, nee, het is juist heel goed dat dit bos geen zitjes, pannenkoekhuizen en workshops heeft. Alleen maar bos. En ons. Niek keek een tijdje diep voor zich uit, zuchtte eens, nam een lepeltje soep, nog een, neuriede eerst do re mi, at de soep op, schraapte de keel en begon toen te zingen. Zo mooi als ik nog nooit had gehoord. Zonder woorden die ik kende, maar toch wist ik dat het ging over veelkleurige boomtoppen in de zon, beekjes en stroompjes waarin visjes spartelden, diep donkere holen waarin diertjes schuilen die niemand ooit ziet en duistere geheimen van het woud. Hij zong en zong en ik was diep ontroerd. En toen hij klaar was zei hij: zo dat was dat. Nog een kopje koffie zou lekker zijn. Ik ben blij dat je me van mn idee hebt afgebracht. En ik stotterde, nog steeds van slag van zijn gezang:
M-m-misschien wil je lekker blijven eten vanavond Niek? Ik ken wel wat in elkaar flanze van wat lekkere dingetjes die ik nog heb staan... Ik zou het echt ontzettend geweldig vinden om je nog een keer te horen zingen, wat heb je nog meer op je repertoire? Maar Niek schudde zijn hoofd. "Nee", zei hij, "Dat zingen, weet je, dat doe ik er maar bij... Veel meer dan dit is het niet, en het verveelt me snel. Ik wil voor mijn omgeving zorgen, de plantjes en de diertjes, allemaal, zelfs de mensjes, en de lucht... Ik wil actie en avontuur! En nog wel een kop brandnetelsoep."Ik schraapte het laatste beetje soep uit de pan, het wijsje van Niek neuriend, want dat kreeg ik niet meer uit m'n hoofd, en opeens wist ik het! Ik ga er een tekst op maken en het wordt een geheide tophit! Eens even denken wie ik daarover zou kunnen bellen...Ah! Vincent van Engelen, daar ben ik mee op linkedin en die heeft nog wat goed te maken bij me! .... Vincent antwoordde direct op mijn vraag. "Great idea babe, ik ronsel even wat producers en een synthesizer bloke en dan draaien we een fijne hit in elkaar in no time! Kom vanavond anders even naar mijn flat in...Hilversum. Ja, over het spoor tegenwoordig, je moet de tering naar de nering zetten nietwaar, maar he babe, wat doet t er allemaal toe, wij gaan scoren! Ik heb overduidelijk op de radar dat er een enorme belangstelling is voor natuurhits, voor groene muziek, duurzame draaiers...Dus cool, we gaan er een toppertje van maken!
Een flatje in Hilversum over het spoor??? No way. Ehhh, Vincent, jammer, vanavond kan ik niet, mn agenda zit errrrg vol, je hoort nog. S ff kijken wie er verder nog in mn linkedin contacten zitten, uhhh Obama, Perez, Jon Favrau, angela merkel, allemaal prima contacten maar wat weten ze van muziek? Niks! Dan toch maar good old Vincent? Ik had misschien wat snel gereageerd. Een flat over t spoor kan ook heel leuk zijn. Ik liet weten dat gelukkig mijn date voor die avond had afgezegd zodat ik toch kon komen en ik wilde net de deur uitgaan toen.... ik plotseling een heel naar voorgevoel kreeg...het drong opeens tot me door dat ik zojuist had afgesproken een nummertje met Vincent van Engelen te maken... In een flat over het spoor, OMG! Ik kreeg bij de gedachte alleen al een neurose! Of stelde ik me aan en was het niet meer dan een leuke avond met muziek zang en dans voor u toen en thans? Mijn hele radioverleden kwam in een flits aan me voorbij en ik besloot het erop te wagen! 30 jaar geleden was het ook al een woes dus dat zou nu niet veel veranderd zijn. Ik pakte mijn paraplu, sloeg mijn sjaal twee keer om mijn nek en trok de deur achter me dicht. Mijn autootje...Mijn autootje stond voor de deur, ik stapte in en draaide de contactsletel om. Er gebeurde niks. Prut, zei mijn auto dn dat was het dan. Normaal gesproken zou ik in alle staten zijn geweest, maar ik was opvallend rustig toen ik de wegenwacht belde. Ja? Gaat wel een tot twee uur duren?Nou, dan wacht ik toch even, ik had niks bijzonders waar ik naartoe moest hoor... Ik appte VvanE dat het niet zo mocht zijn en wachtte luid zingend op de wegenwacht die na een half uurtje al aanbelde. Tot mijn verbazing was het een vrouw, Wilma van de Wegenwacht. Goh zeg, ik wist niet dat er ook Vrouwen bij de ww werkten. Niet veel zei Wilma. Ik wilde eigenlijk naar het conservatorium, maar daar was ik niet goed genoeg voor. En ik wilde toch iets met mijn handen doen. Terwijl wilma mijn auto aan t infuus legde liep ik neuriend naar binnen om koffie voor haar te halen. Toen ik terugkwam zei ze... "Zo hee!" Die auto van jou heeft meer onderhoud nodig dan mijn exen bij elkaar!. Waar heb je die in 's hemelsnaam voor gebruikt?" Waar heb je die in 's hemelsnaam voor gebruikt? Ik vroeg me af wat ze bedoelde, was het de lichte schade aan de zijkant van die keer dat ik de grote boom van Paulus een klein pietsje geraakt had? Of de achterbumper die rechts met een ijzerdraadje vastzat nadat ik een beetje te dicht langs een hekje was gereden? Of was het iets in de motor... Daar was ik altijd heel voorzichtig mee geweest, ik had de motorkap echt, heus ik zweer het, nog nooit open gedaan zelfs... "Neejj" zei Wilma, "ik heb het over je achterbak. Meer je achterbakkes zeg, wat ik daar allemaal vind! Ik was op zoek naar je gereedschap maar ik vond een setje pruiken, een poezenmandje, een leuke Big Rose tas en die zitten allemaal helemaal vol met weer andere spullen! En op de bodem ligt een kilootje of 4 houtschilfers. Ik wil me nergens mee bemoeien, maar, waar heb je die nou voor nodig? ...Ach, zei ik, daar moet je verder niks achter zoeken, ik heb geen rare neurosen of zo, t zijn ook allemaal spullen van nul waarde, behalve dan de big rose tas, maar die heb ik dan ook van de kunstenares zelf gekregen. Nee, t punt is dat ik niet zo goed kan weggooien en ook niet zo geweldig ben in opruimen. Ik heb daar in Groenland nog diepe filosofische gesprekken over gevoerd met oma, over de kunst van het bewaren en ze begreep helemaal wat ik bedoelde. Maar jij vindt het dus een beetje raar? Nou, zei Wilma, raar, dat wil ik niet zeggen. Maar als die troep in je motor terecht komt Dan is t gebeurd. En dit oude beestje wordt er wel topzwaar van. Dus ik zou m toch eens een beetje uitmesten, t is maar een gratis adviesje. Maar zeg, iets heel anders, wat was dat voor een prachtig deuntje wat je net neuriede? Ken ik dat ergens van? Leuk dat je t vraagt wilma, zei ik.Ik zou er eigenlijk meer mee willen, maar ik zoek een muzikaal tiep die me daarmee kan helpen...Dus, zei ik voor de gein, als jij musici in de familie hebt, geef ze vooral mijn nummer. Leuk dat je dat zegt, zei wilma bloedserieus, want...ik ken wel iemand in de muziek. Zelf ben ik ooit afgewezen op het conservatorium, dus het zou een beetje een holle belofte zijn als ik je nou ging helpen, maar mijn vriendje van toen is daar wel aangenomen... Wat bedoel je als je zegt 'ik wil er meer mee'? Iemand die het professioneel kan zingen? Een goeie tekst op de muziek? Productie? Een single? Henk-Jan kan het allemaal! Ik kan het hem zo vragen want toevallig ben ik hem pas opeens weer tegen het lijf gelopen -kan jij die vuilniszak even openhouden dan kieper ik daar in een keer al die snippers in, ja goed zo, dank je- en we hebben vanavond een afspraak om lekker bij te babbelen! Als jij me een beetje laat weten wat je ermee wilt kan ik er een balletje over opgooien, ik doe het echt graag, voor een goede klant maar vooral ook omdat het zo'n prach-tig raadselachtig melodietje is! Ik wil het nu ook al de hele tijd zelf zingen...En terwijl Wilma prachtig en ontroerend begon te neurien bedacht ik......bedacht ik: oh oh, wat is dit mooi en ontroerend. Ik wil helemaal niet dat de vincenten en de henkjannen van deze wereld met hun vette grijpgrage klauwen aan mijn prachtig vadertjenatuurnummer komen. Pleurt op, ja, maar dat zei ik natuurlijk niet. Ik zei, ho wilma, t gaat me allemaal iets te snel Ik wil dit nummer verder brengen, maar niet commercieel. Ik wil dat steeds meer mensen het gaan neurien, het heeft geen woorden nodig, geen, synthesizers, geen achtergrondkoortje, geen toots thielemans, geen mondorgel, geen base. Dit is het lied van Natuur himself. Zing het, neurie het verspreid het. Zeg, is mn auto al klaar? Wilma wegenwacht keek opeens een beetje zuur, maar ja, de auto pruttelde weer gezellig. Nou ja, zei wilma toen ze de motorkap dichtdeed, zoals je wilt. Geen hit, wel troep in je achterbak. Ik bemoei me er verder niet mee. Ik moest je nog wel een briefje geven Van mijn vorige klant, die zei dat jouw auto altijd stuk was en dat ik je dus zeker ging ontmoeten. Wilma reed weg en ik bleef achter met in mijn handen een verfrommeld papiertje. Ik vouwde het open en las...."Hee buufie, long time no see!" begon het, 'ik had het gevoel dat je binnenkort de wilma de wegenwachtbabe wel zou ontmoeten dus ik ben zo vrij geweest haar een briefje mee te geven voor je... Herinner je nog dat ik de suiker altijd zo snel opgebruikte? Nou het is weer zover! Dus ik vroeg me af of je zin had om hier een bakje koffie of thee te komen drinken! En misschien wil je dan ook nog wel een kopje suiker meenemen... Lijkt me heel gezellig!" En dat was ondertekend door mijn buurman Neil, een aardige, beetje onhandige vent, type houthakker. Groot en breed en een enorme dierenvriend, meteen nogal zwijgzame natuur. Ik wist niks van hem, maar hij was okee, dat voelde je aan alles. Een goeie lobbes. Waar was de suiker... Mmm... Zachtjes neuriend -wat was het toch een heerlijk wijsje- zocht ik in de kelderkast naar dat pak suiker dat ik wist dat ik nog ergens had... Lekker hoor, een bakkie sterke koffie daar had ik wel trek in! Niet in de kelderkast dus... De hoogste keukenkast? Ik sleepte de stoel naar de keukenkast en klom erop. Daar zag ik het pak suiker inderdaad staan maar veels te ver naar achteren, ik kon er niet bij! Ik keek om me heen of ik iets had waarmee ik het naar me toe zou kunnen schuiven! Ik draaide me met een ruk om - en verloor prompt mijn evenwicht! Met een doffe klap viel ik van de stoel en ik hoorde een akelig gekraak......want ik was bovenop een fragiel houten tafeltje terecht gekomen, de bjokll die ik een paar jaar geleden bij Ikea had meegenomen toen ik met een bankstel voor mijn boshuis in een lange rij stond. T koste niks, de Bjokll, maar dan heb je ook niks, dat bleek maar weer. De Bjokkl was totaal versplinterd en de resten prikten in mijn rug. Auw! Nee, wacht ff, dat was mijn spaarvarken dat er bovenop stond, mijn spaarvarken met buitenlandse muntjes, dollars, ponden, yens, noem maar op. Wat een zooi. En t deed nog pijn ook. Nadat ik even heerlijk had gesnikt van diep zelfmedelijden veegde ik alle troep bij elkaar, maar opeens zag ik in die hoop iets glinsteren. Ik bukte me en ik zag....Een klein sleuteltje tussen de munten liggen. Er was een glimmend stickertje opgeplakt en toen ik het opraapte kwam het me wel vaag bekend voor, maar ik kon het niet zo 1-2-3 thuisbrengen. Ik stopte het gedachtenloos in m'n kontzak en viste de berg muntjes uit de scherven en andere breuk. Ik had een pleister nodig. Behalve een gekneusde rib (zo te voelen) had ik ook een snee in m'n arm. Naast de verbandtrommel stond een doos met suikerklontjes. Okee! Dat moest een teken zijn dat ik even bij Neil langs zou gaan... Ik had ook wel even behoefte aan een vriendelijk woord, en een sterk verhaal over de plannetjes -die Neil smeedde om de dieren te beschermen tegen het oprukkende geweld van de stad. Nadat ik de rommel in de vuilnisbak had gegooid pakte ik mijn klontjes en ging voor de tweede keer de deur uit, maar deze keer luid neuriend! Ik had zo'n zin om... ...te zingen en te dansen en een act te doen, of misschien wel twee acts en op mn kop te gaan staan en een radslag oversl ag te proberen en... En eigenlijk was dat wel raar omdat ik een gekneusde rib had en een snee in mijn arm. Ik had het toch duidelijk gevoeld daar in mn keuken. Ik moest me maar een beetje inhouden Ik liep in een wat rustiger tempo over het grassige bospad, de gele blaadjes aan de berkenbomen filterden het laatste zachte licht van deze mooie herfstdag, er schoot een konijntje tussen de bomen weg en in de takken ritselden vogeltjes die de vluchtroute naar het zuiden met elkaar doornamen. Ik slaakte een diepe zucht van geluk en begon alweer te zingen en te huppelen. Het kon niet, zuchten, hupsen, zingen met een gekneusde rib maar t voelde goed dus ik zou me wel vergist hebben. In de verte zag ik het smaakvol paars en oranje geverfde huisje van Neil met de vlagele luiken al opdoemen. Enthousiast bonsde ik op de deur en riep: Nieieiel, je buurvrouw is er! Met een zere rib waar ze niks van voelt, een liedje dat ze niet kent en een sleuteltje zonder slotje. Maar ik heb wel suiker! Ik hoorde iemand aan komen sloffen, de deur ging open...en daar stond een hartelijke lach met grote wijduiteenstaande tanden, met daarachter als je goed keek een man met open armen die riep "Ik hou van je!" Ik zou er bijna van gaan blozen, maar het was Neil en hij riep erachteraan "je hebt suiker meegenomen!" Ik stapte lachend over de drempel en gaf hem snel de klontjes voordat ik besprongen werd door Neil's lieve dieren, honden, vogels, een eekhoorn, een paar konijnen, en zo te zien een nieuwe aanwinst, een jong wild zwijntje. Allemaal op de een of andere manier gered uit het bos, allemaal tam en zeer uitbundig. Ik was blij dat ik geen nette kleren aanhad en dat ik weinig last had van mijn gekneusde rib want binnen een paar seconden was ik overdekt met vrolijk erop los likkende dieren. Nadat ik ze vriendelijk doch beslist had afgeschud, schoof ik bij Neil aan de grote keukentafel en vroeg:..Of hij t raar vond dat ik hem net niet kuste bij binnenkomst, maar dat ik zo van mn stuk was gebracht door al die dieren die me besprongen. Schattig, daar niet van, maar overweldigend. Neil lachte zn gele tanden nog maar eens bloot en zei: alles mag hier niets moet. Heb je nog meer vragen? Neil weet npiet alles maar wel veel. Ja, heel veel vragen Neil, eindeloos veel vragen. Maar voor nu wil ik t beperken tot drie. Waarom heb ik geen last van mn gekneusde rib en de diepe snee in mijn arm? Dat is de eerste vraag. Neil bekeek me eens goed, keek me diep in mn ogen en toen in mn keel, betastte de binnenkant van mn hand, klopte op mn rug en mompelde, wonderlijk, wonderlijk, ultrasnelle zelfgenezing. Je tapt zeker? Altijd zei ik, maar nu even niet. Ik had zo'n haast om hier te komen. En ik kan alleen maar aan dit ene liedje denken en kan niks anders meer. Ik begon te neurien en Neil neuriede al snel mee. Prachtig, zei hij. Bob Dillan, je krijgt er nooit genoeg van. Hij was pas weer in t land. Maar ik ben er niet naartoe gegaan, ik hou niet van mensenmassa's. Had je nog meer vragen? Ja, zei ik, over dit sleuteltje. T komt me bekend voor, maar ik kan het niet plaatsen. Ah, zei Neil, dat hoort bij...Een aktie van de buurtsuper een paar jaar geleden! Als je voor meer dan honderd euro boodschappen deed kreeg je een sleuteltje dat bij hun 100-jarig bestaan kon passen op een kluisje. Ik heb er ook een want ik heb toen een trekker met brandhout besteld zodat de open haard weer de hele winter kon fikken! Ik moet dat sleuteltje ook nog wel ergens hebben... Drink jij je koffie lekker op, ik ga even zoeken! Terwijl ik achterover leunde, met het zwijntje, dat intussen bij me was komen liggen, luid snurkend op schoot, verdween Neil in de ruimte achter zijn keuken. Er klonk een hoop gestommel en geschuif en tijdens het zoeken herinnerde Neil zich dat het zo'n vijf jaar geleden moest zijn, dat het dus nu zo'n beetje tijd was voor het openen van de kluisjes! en toen een luid "hééé", en daar was Neil weer, met in zijn hand.......een enorme bos foldertjes en in zijn andere hand nog meer papieren. Ja, zei hij, wen er maar aan, ik ben niet zo strak georganiseerd. Maar laten we eens even kijken, hier moet t wel bijzitten, dit is de handdoekenactie van Shell uit 1978, en dit... Oh, dat was mijn oudejaarslot van drie jaar terug. Wat hebben we hier? Oh, leuke millenniumactie van Bavaria met gouden doppen. Wat zocht ik ook alweer? Kijk, een foto van mijn eerste biggetjes.... Sleuteltjesactie van de buurtsuper Neil! Maar Neil staarde met een blij gezicht naar een vergeelde folder van de bakker op de hoek die blijkbaar mooie herinneringen aan beschuitbollen bij hem boven bracht, dus ik dook zelf maar in de papierchaos. En na veel gezoek en geblader vond ik de sleutelbrief van de buurtsuper. Er stond: uw sleuteltje wordt goud waard op 9 november 2013.... Neil, we moeten er onmiddellijk naartoe!! Oh wacht, er zijn nog kleine lettertjes onderaan. Ik pakte een vergrootglas en las: 'Dit spel is speciaal bedoeld voor mensen die de natuur een warm hart toedragen. Onze caissieres zullen speciale sleutels overhandigen aan deze speciale groep. Heeft u een glittersticker op uw sleutel? Dan heeft u 10 maal meer kans op een grote prijs! Koop onze energiezuinige onbespoten scharrel produkten!" ... Mijn hart begon te bonzen. Ik had een glittersticker! In de envelop zat ook Neil's sleutel. Met glittersticker! We gingen groot winnen, ik voelde het aan alles. "Tsja" zei Neil "het slechte nieuws is dat ik echt de deur niet uitkan vandaag, maar het goede is dat ik een trekker heb die je mag lenen. Kan je kijken wat we gewonnen hebben en meteen wat voor me meenemen! Ik heb een paar dingen nodig die ze zeker hebben, maak je een lijstje?" En hij begon te dicteren: kurkuma tabletten (voor soepele gewrichten) gedroogde qats om te pruimen en een flesje mangosteen voor de antioxidanten. En een zak zure wormen. Zou je dat willen doen? En als de prijs een vrouwending is mag jij 'em hebben" Ik was er helemaal voor. Ik legde het slapende zwijntje voorzichtig van m'n schoot, stak de prijs-sleuteltjes in mijn zak en startte de trekker. Hij deed't meteen en ik scheurde met een flinke vaart richting buurtsuper. Na een kilometer...was ik vergeten wat Neil voor pillen wilde. Na drie kilometer - wat tufte dat trekkertje lekker zeg - wist ik niet meer waarop hij wilde kauwen en na vijf herinnerde ik me nog alleen iets over wormen, maar waarvoor en wat en hoe? Ik had er geen flauw benul meer van. Ach, nam ik me voor, ik neem wel wat marsepein voor Neil mee en een tankje whiskey. En dan doe ik een geinige Jeroen-act erbij. Zeker weten dat Neil van pure blijdschap zn boodschappen helemaal vergeet. Ah, we zijn der. Ik parkeerde de trekker keurig naast een invalidewagentje, waarbij ik helaas een beetje de jaguar die erachter stond raakte, maar je zag t deukje bijna niet. En dat invalidekarretje bleek niet op de handrem te staan, dus toen ik t aantikte schoot t door, maar ja, daar kon Ik dus echt niks aan doen... Nee, als je bedacht hoe groot die trekker was, dan was t eigenlijk allemaal heel goed gegaan. Tot op dat moment. Maar wat ik toen nog niet wist was wat me bij de ingang van de supermarkt te wachten stond. Ik sloot de trekker af, pakte een karretje (om de prijzen in te doen) en liep ermee richting Suup. Daar aangekomen... schoven de glazen deuren wijd open, begonnen er allerlei bellen luid te rinkelen, een sirene te loeien en diverse kassa medewerkers te klappen, en klanten te gillen... Mijn eerste reactie was 'heb ik iets gepikt', maar al snel drong het tot me door dat er in deze pan een opgewonden sfeertje hing, en een vaag vermoeden werd zekerheid toen de manager met uitgestrekte armen op me af kwam lopen! "Mevrouw" zei hij, "van harte gefeliciteerd!!" "U bent de duizendste bezoeker van onze winkel in deze feestmaand!! Van harte proficiat!!" En terwijl hij me diverse klapzoenen gaf op beide wangen, flitsten de camera's en werd er door een menigte mensen luid geapplaudiseerd. "O -leuk!" Stamelde ik, en ik vroeg me af hoe ik zou kunnen vragen of er ook een prijs was zonder hebberig te lijken, maar de manager vervolgde: "... Zeg, wat enig dat wij u hier als onze speciale klant, ik mag wel zeggen als speciale gast mogen ontvangen. We hebben allerlei enige verrassingen voor u in petto. Om te beginnen, de manager maakte zich even lang en pakte een doos van een hoge plank die hij in mijn karretje vleide: een grootverpakking luiers. Hoe vindt u dat? U bent dan wel niet meer de jongste haha, maar een luiertje in huis is altijd handig, want een ongelukje zit in een klein hoekje. Eens even kijken, de vleeswarenafdeling. Hier hebben we vanochtend al een heerlijk proeverijtje voor u klaargezet, van plakjes leverworst met spekjes, berliner en heeeeerlijke bloedworst. Jummie! Oh, u bent vegetarisch. Ja, dat is jammer want we wilden u een salamiworst meegeven maar, nee? Jammer, jammer. Nou, op naar de volgende attractie: een workshopje vakkenvullen! Hoe cool is dat? Ik weet zeker dat u het fantastisch zult vinden. Een echte onceinalifetime-kans. En daarna mag u nog een kwartiertje achter de kassa, mits u een sleuteltje met een glittersticker hebt, die we vijf jaar geleden hebben meegegeven aan speciale klanten als u. De kassa kan namelijk alleen open met dat speciale sleuteltje. Ik werd opeens een beetje draaierig, dus ik mompelde iets van: sorry, iets vergeten in de auto. Ik wankelde naarbuiten en bedacht dat ik een jachtgeweer in de trekker had zien liggen wat best raar was voor iemand als Neil. Ik haalde t uit de tractor en wilde ermee teruggaan naar de suupmanager. We zouden nog wel eens zien of ik een mooie prijs zou krijgen! Maar iemand trok me op dat moment aan mn jas en zei...
"Hee mevrouw, heb je misschien een eurootje voor me? Ik heb geen cent te makken en erge trek. M'n baby is ook al in geen uren verschoond". De vrouw met prachtige grote bruine ogen en in haar armen een slapende baby keek me smekend aan. Mijn razernij verdween vrij snel, om plaats te maken voor schaamte en schuldgevoel. En ik had alleen een creditcard. Dus ik kon haar niet eens een eurootje geven. Ik legde het geweer terug in de trekker en inspecteerde de bodem in de hoop daar misschien kleingeld te vinden, maar helaas. Wel een half opgegeten mars, dus die gaf ik haar, zodat ze in elk geval iets had. Ze propte hem gulzig in haar mond en slikte hem in een keer door. "Heerlijk" zei ze, "ontzettend bedankt, dat had ik echt nodig! Op zich ben ik meer van de hartige hap, worst of kaas, maar dit was ook heel fijn. Je bent een goed mens, dank je wel. Kan ik iets doen om jou te plezieren? Je hand lezen? Je toekomst voorspellen?" Maar daar had ik eigenlijk het geduld niet voor, ik was nog steeds een beetje opgefokt door de teleurstelling in de Super. Non, ça va, zei ik, ik ben blij dat ik wat voor je kan doen! Misschien kan je zo even met me mee naar de supermarkt, ik heb daar nog een pak luiers en een salami liggen. En als je je baby naar z'n pa brengt kan je jezelf misschien nog wel bewijzen als cassière of vakkenvulster! Hier heb ik twee sleutels tot je geluk.
Ze was zo ontzettend blij met me! We gingen naar de buurtsuup, de vrouw van de manager begon spontaan een crèche voor de kindertjes van alle medewerkers, en nadat ze zich tegoed had gedaan aan de salami en het vleesplankje, bewees Priscilla dat ze een kanjer was aan de kassa. En ze mocht meteen blijven. Toen ik uiteindelijk wegging stopte ze iets in mijn jaszak. "Helemaal zelf gestolen" fluisterde ze... "Ik wist dat ik er een perfecte bestemming voor zou vinden...Pas kijken als er niemand bij is!"...
No comments:
Post a Comment