...een wereld die louter bestond uit kleine lichtgevende puntjes. De dieren veranderden voortdurend van vorm, van honden naar poezen naar engeltjes naar olifantjes naar albertheincassieres naar slangen naar schoonheidsspecialistes naar bodybuilders naar konijntjes naar ranke meisjes die me besprenkelden met sterrenstof totdat ik zelf ook alleen nog bestond uit licht en me volledig gewichtloos voelde. Ergens in de verte hoorde ik heel ijl een stem 'ik heb zo wawawawaanzinnig gedroomd, ik was zo momomooi t was echt niet gewoon' zingen. Temidden van de dansende, zwevende, veranderende figuurtjes rees een doos op die openklapte, er was een waanzinnige lichtflits, iedereen riep: verrassing! En daar stond voor mijn neus een zotte verschijning, oranje streepjespak, paarse schoenen, blozende wangetjes. Maar toen ik nog eens goed keek herkende ik opeens...
FEESTEND
...de schrandere oogjes van mijn buurman, Neil! Ik kneep mezelf voorzichtig in mijn arm, en nog eens, wat harder -geen pijn. Okee, een droom... Mooi, dan kon ik de komende uren feestend doorbrengen en morgen toch weer fris en fruitig zijn. Goeiemiddag allemaal zei Neil welkom op de dierenparty! Goed dat u mij heeft uitgenodigd want ik bezorg uw huisdier gegarandeerd de dag van zijn leven! Voor Loer en Lampje was het al een leuke dag, maar met de komst van Neil raakten ze helemaal door het dolle en draaiden als een lichtende wervelwind om hem heen... Een kleurig schouwspel totdat Neil de doos pakte en...
WEZEN
...het ene na het andere dier in de doos gleed, Neil sprong er als laatste in, hij zwaaide nog even hartelijk naar mij en toen was ik helemaal alleen. Het voelde alsof ik gewichtloos door de ruimte zweefde met om me heen alleen wat sterren op gigantische afstand. Het was zo stil dat ik mijn bloed door mijn oren hoorde suizen. Ik was het laatste wezen in het universum, zo leek het. Toen ik goed keek zag ik nog een heel klein draadje licht. Ik maakte een soort watertrapbewegingen waardoor ik er dichterbij kwam en toen zag ik dat het een heel dun spleetje was, veel te smal om mijn vinger er tussen te wurmen. Ik doorzocht mijn zakken, ah, een opgevouwen boodschappenlijstje in mijn kontzak. Ik schrijf de boodschappen altijd op restjes karton - ander verhaal - dat stevig genoeg was om in het spleetje te zetten. Het klapte open, een golf van helder licht kwam me tegemoet. 'Gefoooooopt!!!!' brulde Neil die me aan de andere kant van het spleetje had staan opwachten, in mijn oor. Neil wat is dit, waar zijn we? Dit, brulde Neil, .... Neil, je hoeft niet te schreeuwen, ik sta naast je. Oh ja, zei Neil nu op normale conversatietoon. Sorry. Goed, leuk dat je er bent. Dit is een zwart gat. En zoals je ziet is er niks zwarts aan dit zwarte gat. We kunnen gaan waar je maar wilt, vooruit, achteruit, linksaf, rechtsaf, beneden, boven, je zegt het maar. 'Oh, nou', zei ik, 'in dat geval wil ik graag...
DRUM
...een klein stukje terug in de tijd, 1972 ofzo. Leuk, even kijken hoe het nou echt was toen ik puberde... Kee Koelll, zei Neil en meteen stond ik op het pontje-over-de-Kil naar Dordrecht! In een spijkerpak, pakkie drum in m'n kontzak en nonchalant leunend tegen mijn fiets-met megazware boekentas. 'Pleurop man' zei ik stoer tegen Jan Schouwenburg, mijn ogen intussen gericht op de hippe puch en de rug van Peter Overwater, het onderwerp van mijn liefde. 'We hadden helemaal geen huiswerk voor scheikunde' Jan glimlachte fijntjes en legde vaderlijk uit dat we een S.O. hadden waarvoor leerlingen die het snapten niet hoefden te leren. O jezus. Paniekgevoel. Voor alweer de derde keer die ochtend. Eerst een verschrikkelijke puist, toen mijn agenda kwijt, en het was pas 8 uur-dat beloofde wat voor vandaag...
Hee trut! Evelien kwam aanlopen, ze had staan zoenen met Jan Davids maar de pont was inmiddels aan de andere kant, de klep kwam al naar beneden en de laatste 8 kilometer fietsen lagen voor ons. Het was bitter koud. Naast mijn 15-jarige puber-overdenkingen had ik nog een parallel gedachtenpad. Een observator. Wat grappig, een soort wijze oude vrouw in een heel jong hoofdje! Het werd me opeens duidelijk hoe 16-jarigen soms zo wijs konden zijn- die hadden ook een tijdreizende 'ik'. Terwijl ik moeizaam de heuvel op fietste tegen de wind in, dacht ik zo hard als ik kon 'NEIL!! Haal me hier weg!! Ik weet het weer!' En daar stond ik alweer in het warme licht van de behaaglijke doos...
KAMT, AF, ME
...en schudde het verleden met kracht van me af. Tsja, zei Neil, je bent niet de eerste die dit overkomt. Je denkt dat het allemaal beter was toen je nog piep was, maar dat is niet zo. En dat blijkt maar weer. Het is fijn om een beetje meer te weten en een beetje minder te hoeven. Maar zeg eens meis, wat gaan we doen? Sprong in de toekomst, andere dimensie, plaats, tijd, you name it, I've got it, je kamt je hele bestaan uit als je wilt vanuit de doos. Wat wil je? Ik geloof,
piepte ik met een klein stemmetje, dat ik gewoon wel weer wakker wil worden. En als het even kan, dan wil ik dat het liefste thuis doen. Geen probleem, zei Neil, we maken gewoon een piepklein sprongetje in de tijd, hopsakeetjes, tot later!
Het werd donker, licht en toen was het als een alice in wonderland viel en viel en viel tot ik niets meer wist en in een diepe slaap viel. Ik had geen idee hoelang ik onder zeil was geweest, maar toen ik mijn ogen opsloeg was het eerste wat ik zag...
KEN
...het getal 11:23... Op mijn wekker. Hoe dan ook, lekker uitgeslapen! Ik wankelde de keuken in, pakte een kopje uit de afwasmachine (hee, had ik die niet uitgeruimd?) en maakte een grote sterke bak voor mezelf. En toen zag ik het opeens. De Bjokkl. Met m'n spaarvarken erop. Heel. O god, was er iets in de tijd gebeurd waardoor het verleden veranderd was? Had Neil me een paar dagen te vroeg terug gestuurd? Neil? Er is helemaal geen Neil. Ik heb wel buren maar daar zit geen grote brede vrijgezelle hartelijke dierenvriend bij... Sliep ik soms al sinds het bezoek van Niek Natuur? Wat had ik waanzinnig gedroomd! Lang en avontuurlijk... Terwijl ik een klein slokje van mijn hete koffie nam, pakte ik de krant. Het was inderdaad drie dagen vóór volle maan. Benieuwd of er nog groene mannetjes bij Panorama Mesdag langs zouden gaan de 16e, ik zou de krant goed in de gaten houden. Verder bladerend viel mijn oog op een kleine advertentie: 'Ben jij of ken jij die goed uitziende vrouw die kan schrijven, zingen én acteren? Laat het ons weten! Wij zijn een klein castingbureau, dringend op zoek naar specifieke multitalenten voor reclamespots en korte films. Reageer via info@coolecasting.tv.' Dat leek me wel een goede grap! Ik nam me voor...
PIEKEN
Om vanmiddag een stomende mail te schrijven waarin ik mijn talenten zou beschrijven als een landschap met vele pieken. Ja, en hier en daar een dalletje, maar dat geeft alleen maar extra relief niet waar. We zouden er eens fijn voor gaan zitten, maar zoals te doen gebruikelijk als ik iets geweldigs van plan was, ging ik het niet onmiddellijk doen, maar liep eerst naar buiten om onkruidjes te wieden, nog een kopje koffie in de zon te drinken en ondertussen te bedenken hoe ik mijn geweldige mail zou beginnen. Zoek niet verder, want die geweldige vrouw die jullie zoeken zit hier. Nee, dat was niks. Ik ben een geboren actrice, ik kan zingen als een nachtegaaltje en ik schrijf.... Pfffft, als iemand die niet kan schrijven... Mmmm nog een kopje koffie, nog een chocolaatje... Ik ben een vrouw van rond de vijftig en ik ben na vele teleurstellingen op zoek naar een nieuwe uitdaging. He ja, catchy!
Nadat er geen sprietje onkruid meer in mijn tuin was te bekennen en ik mijn tiende kopje koffie naar binnen had gegoten, klapte ik mijn laptop open en tikte: veel flexibeler dan ik ben zal je ze niet vinden. Ik kan veel en ik leer snel. En ik kan elk moment beginnen. Zend! En toen wachtte ik af...
QUEEN
Met een toch licht opgewonden gevoel sprong ik onder de douche, scrubde mijn hele body, waste mijn haar en spoelde zo ook de laatste restjes van die weirde droom uit mijn hoofd! Toen ik geweldig opgefrist de keuken inliep zag ik het lampje op mijn telefoon oplichten: you have mail... Ik keek vluchtig - O! een nieuw bericht van info@coolecasting.tv. Spannend! Openen? Of eerst mijn gezicht doen... Ik pakte mijn toilettas, haalde de mascara eruit en keek toch eerst even naar de mail. 'Beste Hannikuul' stond er 'we hebben jouw mail ontvangen, waarvoor dank! Wie had gedacht dat er meer dan 1000 reacties op onze advertentie zouden komen... We gaan heel serieus naar de reacties kijken en komen zo snel mogelijk bij je terug' hartelijke groeten, het team van coolecasting. Mmm een beetje een dompertje, ik had ergens toch verwacht dat mijn queen of flexibility-mail direct zou scoren... De adrenaline begon een beetje te zakken en ik kreeg opeens enorme trek in een...
GEEUW
...borrel. Ik onderdrukte een enorme geeuw: suikerdip. Borrel, suiker: ik had overduidelijk een cocktail nodig. Daar werd ik altijd enorm creatief, levendig, scherp, grappig en warm van. Eens even kijken, wat had ik in huis, cognac, port, kiwi, restje roosvicee, half bekertje creme fraiche, een beetje uitgedroogde citroen maar die kon nog best en in het vriesvak... bingo: ijsklontjes, grand marnier en wodka. Met mijn gebruikelijke creativiteit en ragfijn fingerspitzengefuhl voor exquise smaken flikkerde ik de hele boel in een cocktailshaker, shakete me een slag in de rondte en schonk vier heerlijke pornstar martini's in, zonder martini maar verder alles wat een beetje fruit en alcoholliefhebber zich maar zou kunnen wensen. Ik gooide mijn sexinthecitythemovie in de dvd en ging er met mijn vier cocktails eens goed voor zitten, terwijl ik me hardop bleef afvragen op wie van de vier dames uit de film ik nou het allermeeste leek. Ik dachtz altijd carrrie, maar eigenlijk iz ze toch wel een beetsje graatmagere zeur, besloot ik na het eerste glaasje. Samantzaaa izz tsuuurlijk wel een enorme heldzin zeg maar, maar waar zijn dzie mannen dzan in mijn leven. Zo, dat was de tsweeede. En Mirandza, izzz gewoon een rare rooie dzingus, een rare rooie potz, dzat zie je zoo, dzaar lijk ik echt nietz op, proost dzames, tralalala, glaasjen fier alweer aan deze beurt en ik lijk geloooooooof ik want zeker weetzen dzoe ik nouw echts helemaal niks meer, maar ik dzenk tzoch wel t allerallerallermeeste op sjar... Boem, ik viel van mijn best lage stoeltje wat vrij knap was. Au. Heb je je pijn gedaan, vroeg een diepe lage stem achter mij. Of was t boven mij? Alles begon te draaien....
SNOR
Ik voelde me wegglijden in een kolk van duizelige verwarring, waarin de wereld bonzend dichterbij kwam en dan weer ver weg was - en toen was het opeens helemaal stil. En fris. En het rook lekker. Voorzichtig deed ik een oog open. Ik herkende mijn slaapkamer - dat zat dus wel snor. Ik deed mijn andere oog open, en alles bleef op zijn plek. Er was wel een merwaardig geluid in de verte, alsof iemand de afwasmachine aan het leegruimen was. En nu ik wat beter oplette bemerkte ik ook de heerlijke geur van versgemalen koffie. Ik trok het dekbed wat hoger om me heen toen ik voetstappen hoorde naderen. De deur gleed zachtjes open. En daar keek het vrolijke gezicht van Sam naar binnen. Zo, Tut Hola zei hij, je bent wakker! Mooi! Ik heb het van geen vreemde. Een cocktail des doods atten en dan gewoon weer wakker worden de volgende ochtend, dat is niet voor iedereen weggelegd! Ik ben zo trots op je. En hij zette met tedere bewondering een blad met een dubbele espresso en een stuk ontbijtkoek bij me neer. Ik heb effe je wasmachine gebruikt, zei hij, ik hoop dat je het niet erg vindt, maar je was toch buiten bewustzijn. En ik heb de telefoon ernaast gelegd, die hield niet niet meer op, telemarketing denk ik want ze belden zo lekker tegen borreltijd. Ze wilden je “casten”. Ik heb ze helemaal platgescholden voor je…
PAND
Oeps, dacht ik, daar ging dus mijn kans op eeuwige roem en een tweede droomcarriere op latere leeftijd. Maar ik hield mijn mond, want ik was zo dankbaar dat Sam er was, en koffie had gemaakt en bovendien had ik zo'n verschrikkelijke hoofdpijn en een totaal schorre keel en zag ik er ongetwijfeld niet uit, dat het misschien maar allemaal beter was zo. Er was deze ochtend weinig Char, Sam, Car of zelfs Miran in mij te bespeuren. Maar het was wel erg fijn om tot aan mijn neus in het donzen dekbed weg te kruipen, kleine hapjes ontbijtkoek te verteren, koffie te nippen en te luisteren naar Sams gescharrel in mijn pand.
Onder de dekens dacht ik nog eens verder na over mijn leven tot nu toe en de dingen die ik de afgelopen tijd allemaal had meegemaakt van vakantie op Groenland tot en met mijn droom over lichtgevende honden. Ik zou er wel een boek over kunnen schrijven, maar dat ging ik natuurlijk niet doen. Veel te veel werk. Ik had wel wat beters te doen. Toch? Maar wat eigenlijk? Lichtgevende honden fokken? Een soepfabriek beginnen? Toch de zestiende een dagje Panorama Mesdag doen? Alsnog de abt opzoeken? Terug naar Groenland? Een kabouterfarm opzetten? Saaaaaam, Saaaaaaaaaam waar ben je??? Ik had Sam nodig, want die moest me maar vertellen waar ik zou beginnen, ik kon het vanochtend zelf even niet bedenken.
Ha, daar was ie al. Maar wat zag hij wit! Ik heb iets afschuwelijks gezien, zei hij, terwijl hij op de rand van het bed neerzeeg. Het was net alsof...
HAND
...hij twee keer zo zwaar was geworden, en alle zon van de wereld was te zwak om hem weer lichter te maken. Mam, zei Sam, er ligt een hand in de vuilniszak beneden. Niet een nep-hand of een hand-schoen, maar een echte, afgehakte, met veel bloed en enge draadjes en zwaar. Ik heb goed gekeken en ik vergis me niet. Er is iets ergs gebeurd hier. Moet je me wat vertellen?
Ik wist niet wat ik hoorde... Gatverdamme, een afgehakte hand, gruwelijk! En wat deed 'ie in mijn huis, en waarom hier, en was er een lijk of liep er ergens iemand zonder hand rond? Sam keek me heel serieus in mijn ogen. Ik moet weten of jij er iets mee te maken hebt zei hij. Je bent duidelijk een paar dingen kwijt, je hebt een overdosis alcohol genomen, herinner je je nog iets van voor die drank? Ik kon me niet voorstellen dat ik tijdens mijn rare dromen van de afgelopen tijd iemand had vermoord - en daarna was mijn tijd opgevuld met koffie, krant en sollicitatiebrieven. Dat vertelde ik Sam ook, en voegde er aan toe dat ik geen echt alibi had, maar dat het me heel onwaarschijnlijk leek dat ik er iets mee te maken had. Sam keek peinzend voor zich uit. Wat een dilemma. Ik kon het lezen uit de frons op z'n voorhoofd. De hand gewoon niet zien en morgen meegeven aan de vuilnisman was een optie, en dan maar hopen dat de rest van het lijk niet tevoorschijn zou komen. De politie erbij halen was ook een goeie, maar ja, zouden wij dan niet de verdachten zijn? Of zelf op onderzoek uitgaan....
Hannikuul: RUNDE
...ik had tenslotte meer dan genoeg sherlock holmes, midsomer murders, derricks, csi's en wat al niet gekeken om niet een klein beetje het klappen van de zweep te kennen. Ik stapte energiek het bed uit, ging onmiddellijk weer zitten en toen de duizigheid een beetje uit mijn hoofd wegtrok, schoot ik in wat kledingstukken en zei tegen Sam: Watson, breng me mijn viool en mijn pijp, we gaan die hand eerst eens inspecteren. Sam trok een wenkbrauw heel hoog op, maar hij gaf geen kik en liep braaf achter me aan naar buiten. Ik voelde me al een beetje alsof ik een onderzoeksteam runde toen ik mijn huishoudhandschoenen aandeed, dapper naar buiten liep en koelbloedig het deksel van de vuilnisbak omhoog deed. Ik onderdrukte een gilletje, leunde een beetje tegen de muur, maar zei met diepe stem: duidelijk een vrouwenhand, gelakte nagels, geen haar en een ring met een protserige blauwe steen. Een dure hand. Mmmm. Ze droeg een blauw mantelpakje, blond haar, ze rookte sigaartjes en ze had een mi nnaar. Geen plattelandstype. De vraag is hoe haar hand in mijn vuilnisbak terecht is gekomen en waar de rest van haar lichaam uithangt.... Wat denk je, beste Watson, bestaat de mogelijkheid dat ze nog in leven is?
Artikuul: LOERT
'Mm' sprak Watson. 'Als je naar de hoeveelheid bloed kijkt mag je concluderen dat ze in elk geval nog leefde toen die hand erafgehakt werd. Maar dat is natuurlijk geen garantie. Ze kan daarna doodgebloed zijn, of alsnog vermoord.'
Daar zat wat in. Die hielden we even open. Ik boog me nog een keer over de open vuilniszak en zag een envelop onder de hand liggen. Een dikke, dichte envelop zo te zien. Met bloedvlekken. Ik draaide me om naar Sam. 'Watson' zei ik, zou je zo vriendelijk willen zijn om even een pincet te halen? En een afsluitbaar diepvrieszakje? Ik denk dat we een eerste echte aanwijzing te pakken hebben. Sam liep naar de keuken en ik bestudeerde de hand nog wat beter. Het begon te wennen, en ondanks het dramatische element, schoot het toch door me heen dat een carriere als detective misschien ook best wat voor me was. Een gebroken nagel van de wijsvinger, en het was een linkerhand. Sam kwam teruglopen met een hele rol diepvrieszakjes, een pincet, zijn iphone en een deegroller. 'Sherlock' zei hij, 'we moeten zo naar binnen gaan. Ik had de hele tijd het gevoel dat er iemand naar ons loert.' Hij schoot een 360° panorama terwijl ik met de pincet de envelop onder de hand vandaan viste en in een diepvrieszakje liet glijden. Okee we gaan naar binnen, zei ik lekker hard, even op een rijtje zetten wat we weten... Op dat moment...
Hanniekuul: HENGELEN
...hoorde ik opeens de zware motor van de vuilniswagen aan komen brommen. Shit, het was maandag, vuilnisophaaldag. Sam, wat moeten we doen, we hebben nu toch geen tijd om die hand op ons gemakje uit de vuilnisbak te hengelen...
Met een enorme tegenwoordigheid van geest haalde deed Sam de vuilnisbak open, haalde de zak eruit, schudde m even, knoopte m dicht en zette m een stukje verderop aan de weg. Hij zag lijkbleek, rende naar mijn huis en ging daar zo te horen op het toilet verschrikkelijk over zn nek. Gaat het, vroeg ik m toen hij weer aanschoof aan de keukentafel. Ik heb me weleens beter gevoeld, zei hij, maar ik overleef het wel. Het leek me goed om zo gewoon mogelijk te doen. Wie er ook in de struiken rondhing, die kwam in ieder geval te laat. Met een beetje geluk wordt die hand niet ontdekt. Het geeft ons wat tijd. Sherlock, we hebben nu twee dingen te onderzoeken, de foto die ik heb gemaakt en de brief. Eerst de brief. Heb je je handschoenen nog aan? Goed zo. Eens kijken, ik denk dat het verstandig is om m open te stomen, pannetje water, tomdiedomdiedom. We hadden de brief binnen de kortste keren open en... geld, een dik pak yuans. En een briefje met Chinese tekens erop... Hoe is jouw Chinees Sam? Niet goed genoeg, maar ik heb een vriend die Chinees studeert, misschien kan die helpen. Maar eerst de foto. Waar is je laptop? Sam zette de foto op mijn computer en toen we er goed naar keken, zagen we..
Artikuul: BIJEN
...in eerste instantie niet veel bijzonders. Het was een geweldig scherpe foto en ik constateerde dat de verf van mijn ramen alweer aan het bladderen was en dat de avocadoplanten mooie nieuwe blaadjes hadden. De blauwe bloemetjes -je zag zelfs de gele hartjes- van de marjoleinstruik zaten vol met bijen, de heg was de heg met vage contouren van de buurhuizen, en de schutting de schutting - maar geen loerende boeven. Zoom eens in op dat struikje Watson, zei ik. Sam vergrootte het stukje hoog in de heg waardoor een raam te zien was. En in dat raam een licht vlekje. Even de vectormodulatie er op loslaten! zei hij. En dan de layering hergenereren.... Noise reduction... Definition... Héé!!! Riepen we in koor want Bella-het-buurmeisje verscheen in beeld, duim in haar mond, beertje tegen haar wang... Dat waren waarschijnlijk de ogen die we gevoeld hadden... Ze keek dwingend en strak de lens in. Daar ging de telefoon. Zal ik 'em even nemen Sherlock? zei Sam strijdlustig. Nog voordat ik antwoord kon geven ging de bel. Doe jij dat maar Watson, zei ik, terwijl ik de laptop langzaam dichtklapte... Ik ga even naar de deur...
Hanniekuul: MIC
Triiiiiiing. Oh god, wie belt daar zo boos? Zou het al de politie zijn die mij kwam arresteren op verdenking van moord, doodslag, verminking en nog meer akelige dingen? En wie moest dan Sams studie betalen, als ik straks in de bak zat? MIjn leven flitste aan mij voorbij voordat ik dan toch maar de deur opendeed en besloot te doen alsof mijn neus bloedde. Ik wou eigenlijk al direct zeggen: Ik heb geen idee wat er aan de hand is (!), toen ik zag dat er geen agent, maar een soort onderhoudsmonteur met een Aziatisch voorkomen voor de deur stond. Een man met onmiskenbaar Rotterdams accent lachte vriendelijk en zei: mevrouw, ik ben met mijn collega, die komt er zo aan, van UPS en we willen graag de kabelaansluiting in uw huis controleren, want er schijnen de laatste tijd veel storingen te zijn. Storing, storing, wat voor storing. Ergens in mijn achterhoofd begon er een alarmbel te rinkelen. Had ik niet onlangs nog een aflevering van Borgen gezien waarin er een microfoontje werd ingebouwd door dit soort types. Aan mijn lijf geef afluisterpraktijken, in mijn huis geen enge mics en andere spionageapparatuur. Dus lachte ik stralend en zei: helaas, ik zou u graag willen helpen, maar ik mag u vanwege mijn geloof niet binnenlaten. Goedenmiddag!
Ik was best tevreden hoe ik dit had afgehandeld dus ik liep snel terug naar Sam om daar eens flink over op te scheppen, maar ik kreeg niet de kans want Sam keek zorgelijk op toen ik binnenkwam en zei: Sherlock, we hebben een stevig probleem, want...
Artikuul: LI,XI
toen ik net aan de telefoon was, viel opeens alles hier uit. De wasmachine is er mee opgehouden, de ijskast en de vriezer, we hebben geen wifi meer en -hij wees op de televisie- de kabel is ook pleite, daar was alleen sneeuw voordat de stroom er mee ophield.' Uiteraard deed de radio het ook niet, dus geen enkele manier om erachter te komen of dit een structureel probleem was, of alleen een hikje in het systeem. Zo ongeveer de ergste pech die een stel detectives midden in hun onderzoek kan overkomen. Gelukkig hadden we elkaar, pen en papier en kaarsen dus de eerste uren konden we qua werkzaamheden wel overbruggen. We gingen aan de keukentafel zitten en besloten los van elkaar onze bevindingen op een rijtje te zetten. Schrijven met een pen! Lang niet gedaan... 'Was dat de politie trouwens daarnet?' vroeg Sam na een tijdje en ik vertelde trots van mijn slimme afhandeling van de misdadige afluisterpoging. 'Knap hoor Sherlock' zei Sam. 'Dat complotdenken is zo handig! Heb je nog ergens uit kunnen afleiden dat de ene Li Han Mai heette en de andere Geert Bakkes? Ik keek hem glazig aan. 'Er ligt hier namelijk een briefje van de UPS XI-super broadband dat ze maandag tussen 12 en 16 uur de kabelaansluiting komen controleren.' Ooo shit.... Ik rende naar de voordeur. Li Han en Geert waren natuurlijk nergens meer te zien. Wel zag ik dat de lavalamp bij de buren brandde. Hij vloeide nog niet! Koud dus - en net aan. Zou dat betekenen dat de stroom het weer deed? Kijk eens in de stoppenkast Watson! riep ik achterom, en stapte over het hegje naar de buren. De buurvrouw deed meteen open:
Hanniekuul: SA
en zei allerhartelijkst: hee buurvrouw, wat gezellig dat je even aankomt, lang niet gezien, kom, we drinken even een kopje koffie. Nee, nee, zei ik, sorry, ik heb grote haast, moet zo met mijn zoon naar een afspraak. Ik vroeg me alleen af: heb jij stroom en internet en de hele bups? Bij ons is alles na elkaar uitgevallen. Ik heb net zo'n unheimisch gevoel alsof ik de laatste tijd niet heel veilig meer woon in deze wijk, er gebeuren rare dingen, of ligt dat aan mij. De buurvrouw wilde iets zeggen, maar ze moest tegelijkertijd niezen, sa... sa....sater.... hatsjie, sorry, hooikoorts. Ik wou zeggen, zaterdag heb ik wat rare figuren rond het huis gezien, dat viel me toen wel op. Een stel Chinezen, nou die kan je niet vertrouwen, dat weet je. En een blonde vrouw, zo dronken als een aap, ze stond te wankelen op haar benen. NIet ons soort mensen, je weet wel wat ik bedoel. Ik zag het toen Arnold en ik onze koffers in de auto legden, want we zijn er een weekendje tussenuit geweest. Ik ben net terug, eerst dacht ik dat het licht het niet deed, maar inmiddels doet alles het weer. Nee, het was zo heerlijk in de Ardennen, kom nou even binnen, dan laat ik je de foto's zien. Ik was wel heel nieuwsgierig naar haar verhaal over de Chinezen en de blonde vrouw, misschien kon ik nog wat meer uit haar trekken. Dus ik zei, nou, heel even dan, gezellig! Ik liep de woonkamer in en zag onmiddellijk op tafel...
Artikuul: LAF
...de advertentiepagina uit de krant liggen, met een rode cirkel op een plek waar ik zelf ook aandachtig naar had gekeken. Ik ging strategisch op de groen-pluche bank zitten en constateerde dat Coolecasting.tv inderdaad ook bij Trudie gescoord had. En daar was ze met twee grote mokken met babypoesjes erop. 'O' kirde ze, 'zie je die advertentie? Ze hebben me al gebeld weet je, ze waren heel geïnteresseerd om me in te huren als handmodel, want het schijnt dat hun eigen model nogal plotseling had afgezegd vanwege een ongelukje, kinderachtig, maar met die afgekloven nagels wilde ik het zogezegd niet 'aanpakken' hahaha. Misschien is het iets voor jou? Suiker en melk?'
Nee dank je - Mijn haren waren een beetje overeind gaan staan. Hadden we daar zomaar weer een aanwijzing? Ik nam een flinke slok van mijn koffie, laf bocht, en staarde naar de lavalamp in de vensterbank die zich langzaam in beweging had gezet terwijl Trudie gezellig door-rebbelde over een heerlijk weekend met haar Arnold in de Ardennen. Toen ze even inademde vroeg ik, om het gesprek naar mijn eigen focus om te buigen, 'meid wat geweldig allemaal, enne, die dronken blonde vrouw die jij zag bij het inpakken, kwam die je bekend voor eigenlijk?' 'Nou je het zegt, zei Trudy....
Hanniekuul: VLOERT
...ik dacht de hele tijd, aan wie deed ze me nou denken, dus ik zei vanochtend tegen mijn achterhoofd, kom, niet flauw doen, vooruit, schuif t eruit, niet lekker achterin een kamertje voor me verborgen houden en vanochtend plopte het opeens in m'n hoofd op buuf: ze leek op Henk Krol. Je weet wel, die enige voorzitter van de ouderenpartij. Ik vond dat ie het zo goed deed, maar die arme schat is helemaal zwart gemaakt en in stukken gehakt. Ze zijn zulke beesten in Den Haag. Je vloert zo'n lieve, warme, authentieke man toch niet zomaar? Gewetenloos. Hersenloos. Harteloos. En een echte ondernemer he. Arnold zei nog...
Wacht even buurvrouw, terug naar die blonde vrouw. Hoezo leek ze op Henk Krol? Tsja, ik weet niet, zo zwaar gebouwd, beetje lomp ook, en die onnozele trekken. Henk heeft weleens een travestieact gedaan op een VVD-congres, toen we allebei nog gewoon lid van de partij waren en niet die enge nieuwlichters de boel hadden verpest. Trudie begon nu echt op stoom te komen en stond met een rood hoofd te puffen en te zwaaien met haar armen. ,,Het was een geweldige act, de hele zaal lag plat. Heel smaakvol, Eugenie Krol. Nou, dáár moest ik dus aan denken.''
Wat een aanwijzingen, wat een sporen! Watson en ik moesten aan het werk, dus ik bedankte Trudie voor haar heerlijke koffie, gaf haar nog een warm compliment voor de smaakvolle inrichting van haar huis met al die verschillende stijlen door elkaar en zei dat ze er zo leuk uitzag in die broekrok met appelgroen twinset en weg was Sherlock. "Watson," zei ik bij binnenkomst, "start de motor. Onderweg praat ik je bij, we gaan nu eerst naar...
Artikuul: GOJ
...Coolecasting.nl. Ze zitten ergens op de Heemraadssingel. En ze zoeken een handmodel. In de eerste plaats lijkt me dat wel een leuk baantje, maar bovendien wil ik even checken of het ongelukje van een handmodel iets met onze vondst te maken heeft!" 'Kan dat niet telefonisch Sherlock', zei Sam. Tsja, Praktisch natuurlijk, maar weinig avontuurlijk. 'Ik wil die mensen in de ogen kunnen kijken zei ik, en voelen of ze de waarheid spreken, meer te weten komen via hun uitstraling. En dan kunnen ze meteen mijn handen keuren.' Sam was op zich best te porren voor een ritje, dus we stapten de auto in en reden de straat uit, langs het park. Op het bankje lag Zalman de zwerver te relaxen in de late middagzon. Ik kreeg een ingeving. Even stoppen Watson, ik ben zo terug. Ik rende naar Zalman. Hoi schat, zei ik, lig je hier al lang? Zalman ging loom rechtop zitten. 'Wat is lang' zei hij, een week, is dat lang? Een paar uur, is dat lang? Probeer twee dagen, zei ik. Was je hier twee dagen geleden ook en heb je toen toevallig een blonde vrouw met een paar chinese mannen in mijn buurtje gezien? Zalman klaarde op: "Oeoeoeoe - ja dat zou ik denken! Die goj was zo sjikker dat ze zich heel stevig vast moest houden aan de grond waarop ze lag. Ik raakte kachel van haar adem! Maar mooi! Handjes zo fijn en zacht, die hadden veel gezegend en weinig gewerkt." Hij kreeg een vochtig waas over zijn bloeddoorlopen ogen en bleef stil. Ik begon me net af te vragen hoe ik het gesprek de goede kant op zou kunnen buigen, toen Watson me riep: 'je moet komen luisteren naar Radio Rijnmond!! zei hij 'dit weekend een grote ontploffing geweest bij de afhaalchinees! Nieuw aanwijzinkje denk ik Sherlock!'
Hanniekuul: BEDIL
Ik hing een moment lichtelijk lusteloos tegen de auto en dacht stiekem dat het toch ook wel heel fijn zou zijn om nog altijd in bed te liggen met het dekbed over m'n hoofd en niets te weten van afgehakte poezelige handen, Chinezen met criminele inslag, knallende ontploffingen, en castingbureau's die alleen geinteresseerd leken in losse lichaamsdelen en minder in de hele mensch. Na een minuutje buikademhaling en een magictappingsessie (op: ik wil sterk en slim zijn), zei Sam: 'zeg Sherlock, misschien vind je dat ik je bedil, maar dat moet dan maar. We moeten een beetje doorpakken. Ik zet jou af bij Coolecasting.tv en jij probeert daar zoveel mogelijk te weten te komen over hun werkwijze. Ik rij snel ff langs de Chinees en dan naar Ping Li Ping voor de vertaling van dat briefje.' Oh ja, het briefje! Dat was ik alweer bijna vergeten... En wat ging Sam bij de afhaalchinees doen? 'Een sateetje met sambal bij eten. Wat denk je? Even kijken of me iets opvalt natuurlijk! Nou vooruit Sherlock, tempo!' Ik stapte uit bij het pand van CooleCasting.tv en zag onmiddellijk...
Artikuul: VEN
... dat ik bij een onwijs hippe tent op bezoek ging. De eigentijdsheid spatte me vanaf de monumentale plastic voordeur-met-ogen tegemoet. De lange hal was aan beide zijden versierd met stills uit reclamefilms en modetijdschriften, in overdadige barokke lijsten in neonkleuren. Aan het eind, onder een muurposter van een lichtgevend roze hert, drinkend uit een ven, zat een vriendelijk ogende jongen in een donker klassiek pak. Op zijn badge stond in grote letters JAN 3. Jan vroeg me aangenaam beleefd hoe hij me kon helpen. Ik vertelde van mijn ambitie om model te worden en hij keek direct met een warme glimlach naar mijn handen. 'U boft, onze vaste hand-medewerkster heeft een ongelukje gehad én de fotoshop specialist is in huis! Als u uw handen stil kunt houden doen wij de rest! Ik ben heel blij met u, want Otazu kan echt niet langer wachten. Een ogenblikje... Hij zette zijn handsfree set af en sprong lenig over de balie. 'Wat heeft jullie model dan voor ongeluk gehad?' vroeg ik terloops. 'Tsja, zei Jan 3 'Ik weet het ook niet precies, maar er loopt een uitgebreid politie onderzoek naar! Ik heb de detectives ook al verteld dat ik haar eergisteren voor het laatst heb gezien bij een sessie voor onze klant Four Roses. Daarna was ze duidelijk op de verkeerde plek op de verkeerde tijd, want nu ze is haar hand kwijt!' Hij opende een zware deur en leidde me binnen in een kleine, felverlichte studio. Daar stond een man met zijn rug naar me toe te schreeuwen in zijn telefoon: ".....
Hanniekuul: CODE
..."het kan me geen ene mallemoer schelen of jij nou wel of niet zin hebt, of jij nou wel of niet de code kunt breken, of jij nou wel of niet ethische bezwaren hebt, jij hebt gewoon de job te doen waarvoor ik je heb aangenomen en nou dus verder geen gezeik... Wááát?'' Het viel even stil en ik hoorde hysterisch gepiep uit de telefoon komen, waar de man even van was stil gevallen. Ik lachte vriendelijk naar Jan 3, terwijl ik langzaam achteruit begon te stiefelen. Leek me een weinig gezellig type, die meneer Otazu. Jan 3 had blijkbaar vergelijkbare gedachten, want hij trok de deur geruisloos dicht en vroeg stralend 'proseccootje?'. Ik dacht aan Sam en sloeg de bubbels af. Graag een bekertje water ja. Jan 3 zette het zwierig voor me neer terwijl hij alweer gezellig in zijn telefoon aan het tetteren was. ,,Nou, dan heb je nog geluk gehad meid. Ja, die dokters zijn zoooo knap tegenwoordig, wat geweldig, zo'n robothand. Dus je kunt alweer een beetje in je beeldige neusje peuteren, hahahahaha!'' Toen hij had neergelegd vroeg ik langs mijn neus weg of dat het handmodel was en in welk fantastisch ziekenhuis ze terecht was gekomen. Hm, Istanbul, tikje ver weg.
Terwijl ik nog de mogelijkheden van een weekendje Istanbul zat de overwegen, stond Otazu opeens voor me met een streng gezicht en zei: ,,U bent de vervangster? Laten we maar onmiddellijk beginnen. Volg mij!''
Artikuul: RENTE, EH
Zonder na te denken stond ik op en liep ik achter hem aan. 'Ontbloot u even de linkerarm, en poseer de hand op het grijze tablet' zei De Man kortaf, terwijl de lichten met luide knallen aangingen. Hij stelde paraplu's en schermen op en kwam vervolgens met een pot creme aanlopen. Laat eens kijken, zei hij. Hij ging tegenover me zitten en pakte mijn hand. Hij bleef volkomen stil en toen ik opkeek zag ik dat hij zijn ogen dicht had en slikte... 'Wat zijn ze mooi wat zijn ze lief en zacht! Zo natuurlijk. En die nageltjes. Perfect. Dit is kapitaal. Otazu zorgt voor de rente. Het zal prachtig zijn’. Hij opende een grote doos, deed me een weelderige armband om, en een paar gigantische ringen. Het was allerminst mijn smaak, maar het ontroerde enthousiasme van De Man maakte veel goed en voor ik het wist leidde mijn hand zijn eigen leven als topmodel voor de camera. De Man was enorm in z'n nopjes. Na een sessie van een kwartier zei hij 'ik heb genoeg mevrouw, Jan 3 zal het zakelijk gedeelte afhandelen, ik moet nog even met mijn privédetective in de slag, maar eh, wilt u mij het ontzettend grote plezier doen een keer met mij te dineren?' Ik schrok ervan, dit was zo onverwacht! Op dat moment ging mijn mobiel: Watson!
Hanniekuul: KERF
Ik gebaarde wat vaag verontschuldigend naar Otazu terwijl ik de telefoon aan mijn oor klemde en naar buiten liep. ,,Oh Sam, wat leuk dat je belt. De fotograaf van Coolecasting is echt een genie! En hij is helemaal weg van mijn hand, terwijl ik echt verschrikkelijk aderen, vlekken en ribbelnagels heb. Nou ja, dat dacht ik altijd. Maar als deze Japanner het zegt, dan zal het wel zo zijn: ik heb beeldige handen. Ik ga vanavond dineren met meneer Otazu. Hij gaat een ster van me maken. Op z'n minst...''
Het bleef even stil. En toen zei Watson: ,,Ok Sherlock, nu weer gewoon wakker worden. Misschien dat ik het zo wel in je poezelige handje kerf: NIET met rare meneren meegaan. Weet je het nou nog niet? Met de prachtige hand van het vorige model is het niet zo best afgelopen, of was je dat alweer vergeten? Oh ja, en die fotograaf van Coolecasting is geen Japanner. Het is trouwens geen fotograaf ook. Het is een kok, die buitengewoon goed met een hakmes kan omgaan. Ik ben er bijna, dus gauw in de auto, dan praat ik je bij.'' Op dat moment verscheen Otazu in de deuropening met een stralende lach. Ik paniekte, maar gelukkig zag ik Sam al komen aanlopen, ik rende ernaartoe, trok het autoportier open, sprong naar binnen, deur dicht, keek opzij en zag...
ARTIKUUL: JAS, KA
...Jan 3 die met kittige pasjes kwam aangesneld: 'Skattie' riep hij, je vergeet iets heel erg belangrijks: je geld!' Hij leunde op mijn halfopen raampje terwijl Sam dreigend de motor liet brullen. 'Waarom heb je zo'n haast? Is er iets gebeurd? Otazu denkt dat je een heel naar telefoontje hebt gehad! Ooo ik zie het al, een jonge lover, ja daar zou ik ook naartoe rennen - maar we moeten echt even de zaakjes afhandelen hier.' Ik legde Jan3 mijn paniek uit, en stelde Sam voor. Jan3 straalde! 'O wat héérlijk' zei hij, 'op stap met je zoon! Ik hou nog meer van je! Maar Otazu- dat is de liefste en zachtste persoon ever, geloof me. Je zit er helemaal naast Miepie Ka! Kom nou effe lekker binnen voor een proseccootje dan leg ik het jullie helemaal uit' hij deed het portier open en trok aan mijn jas. Ik keek aarzelend naar Sam. Die zat naar google te staren op z'n telefoon. 'Mmm Sherlock...' zei hij langzaam 'misschien ben ik een pietsje voorbarig geweest. Ik had het over een Argentijnse kok die Otazu heet. Daar had ik wat over gelezen in de Telegraaf bij de chinees. Een sinistere engerd. Maar er is ook een Otazu die sieraden maakt en fotografeert. Ziet ‘ie er zo uit? Hij hield zijn telefoon voor mijn gezicht en...'
Hanniekuul: POSE
...ik zag in 1 oogopslag dat dit beslist niet de Otazu was die mij net voor een dinertje had gevraagd. Opeens herinnerde ik ook weer hoe naar hij in de telefoon had staan blaffen en dat er een model in het spel was dat nu in Istanbul een robothand kreeg aangemeten na een gezellige of minder gezellige sessie met Otazu. Ik nam een zelfverzekerde pose aan en zei minzaam en beslist tegen Jan 3: 'Wij gaan verder. Mijn zoon en ik hebben nog een heel programma. Goedenmiddag.' Ik trok het portier stevig dicht en siste tegen Sam: 'Rijden! Ik weet nu wat ons te doen staat. Luister, we gaan naar...'
Artikuul: PAAI
...het politiebureau en we leggen alles op tafel. Dit gedoe kan de bedoeling toch niet zijn, detectiveje spelen is leuk maar er zijn grenzen. Voor mij. Hoe zit dat met jou Watson? Sam knikte 'Eerlijk gezegd ben ik het met je eens. Dit is bloedserieus, met een afgehakt lichaamsdeel. Ik zeg- óp naar oom agent en als dat achter de rug is paai ik je met een lekkere sorbet bij Marinello, maar eerst een parkeerplek vinden! Wat een drukte bij de politie vandaag... Ah, wacht! En hij...
Hannikuul: KAS, JAS, JE
...draaide de auto met een soepele zwaai achteruit en parkeerde losjes achteruit tegen een politiebusje. De een na de andere ME-sprong uit t busje, we leken wel belegerd. Ik zei: 'Pak je jas Watson en ik hoop dat je nog wat ik in kas hebt, want dit gaat ons geld kosten...' Ik stapte uit met een zorgvuldig bedachte deemoedige glimlach, keek op en staarde recht in de azuurblauwe ogen van...
...een klein stukje terug in de tijd, 1972 ofzo. Leuk, even kijken hoe het nou echt was toen ik puberde... Kee Koelll, zei Neil en meteen stond ik op het pontje-over-de-Kil naar Dordrecht! In een spijkerpak, pakkie drum in m'n kontzak en nonchalant leunend tegen mijn fiets-met megazware boekentas. 'Pleurop man' zei ik stoer tegen Jan Schouwenburg, mijn ogen intussen gericht op de hippe puch en de rug van Peter Overwater, het onderwerp van mijn liefde. 'We hadden helemaal geen huiswerk voor scheikunde' Jan glimlachte fijntjes en legde vaderlijk uit dat we een S.O. hadden waarvoor leerlingen die het snapten niet hoefden te leren. O jezus. Paniekgevoel. Voor alweer de derde keer die ochtend. Eerst een verschrikkelijke puist, toen mijn agenda kwijt, en het was pas 8 uur-dat beloofde wat voor vandaag...
Hee trut! Evelien kwam aanlopen, ze had staan zoenen met Jan Davids maar de pont was inmiddels aan de andere kant, de klep kwam al naar beneden en de laatste 8 kilometer fietsen lagen voor ons. Het was bitter koud. Naast mijn 15-jarige puber-overdenkingen had ik nog een parallel gedachtenpad. Een observator. Wat grappig, een soort wijze oude vrouw in een heel jong hoofdje! Het werd me opeens duidelijk hoe 16-jarigen soms zo wijs konden zijn- die hadden ook een tijdreizende 'ik'. Terwijl ik moeizaam de heuvel op fietste tegen de wind in, dacht ik zo hard als ik kon 'NEIL!! Haal me hier weg!! Ik weet het weer!' En daar stond ik alweer in het warme licht van de behaaglijke doos...
KAMT, AF, ME
...en schudde het verleden met kracht van me af. Tsja, zei Neil, je bent niet de eerste die dit overkomt. Je denkt dat het allemaal beter was toen je nog piep was, maar dat is niet zo. En dat blijkt maar weer. Het is fijn om een beetje meer te weten en een beetje minder te hoeven. Maar zeg eens meis, wat gaan we doen? Sprong in de toekomst, andere dimensie, plaats, tijd, you name it, I've got it, je kamt je hele bestaan uit als je wilt vanuit de doos. Wat wil je? Ik geloof,
piepte ik met een klein stemmetje, dat ik gewoon wel weer wakker wil worden. En als het even kan, dan wil ik dat het liefste thuis doen. Geen probleem, zei Neil, we maken gewoon een piepklein sprongetje in de tijd, hopsakeetjes, tot later!
Het werd donker, licht en toen was het als een alice in wonderland viel en viel en viel tot ik niets meer wist en in een diepe slaap viel. Ik had geen idee hoelang ik onder zeil was geweest, maar toen ik mijn ogen opsloeg was het eerste wat ik zag...
KEN
...het getal 11:23... Op mijn wekker. Hoe dan ook, lekker uitgeslapen! Ik wankelde de keuken in, pakte een kopje uit de afwasmachine (hee, had ik die niet uitgeruimd?) en maakte een grote sterke bak voor mezelf. En toen zag ik het opeens. De Bjokkl. Met m'n spaarvarken erop. Heel. O god, was er iets in de tijd gebeurd waardoor het verleden veranderd was? Had Neil me een paar dagen te vroeg terug gestuurd? Neil? Er is helemaal geen Neil. Ik heb wel buren maar daar zit geen grote brede vrijgezelle hartelijke dierenvriend bij... Sliep ik soms al sinds het bezoek van Niek Natuur? Wat had ik waanzinnig gedroomd! Lang en avontuurlijk... Terwijl ik een klein slokje van mijn hete koffie nam, pakte ik de krant. Het was inderdaad drie dagen vóór volle maan. Benieuwd of er nog groene mannetjes bij Panorama Mesdag langs zouden gaan de 16e, ik zou de krant goed in de gaten houden. Verder bladerend viel mijn oog op een kleine advertentie: 'Ben jij of ken jij die goed uitziende vrouw die kan schrijven, zingen én acteren? Laat het ons weten! Wij zijn een klein castingbureau, dringend op zoek naar specifieke multitalenten voor reclamespots en korte films. Reageer via info@coolecasting.tv.' Dat leek me wel een goede grap! Ik nam me voor...
PIEKEN
Om vanmiddag een stomende mail te schrijven waarin ik mijn talenten zou beschrijven als een landschap met vele pieken. Ja, en hier en daar een dalletje, maar dat geeft alleen maar extra relief niet waar. We zouden er eens fijn voor gaan zitten, maar zoals te doen gebruikelijk als ik iets geweldigs van plan was, ging ik het niet onmiddellijk doen, maar liep eerst naar buiten om onkruidjes te wieden, nog een kopje koffie in de zon te drinken en ondertussen te bedenken hoe ik mijn geweldige mail zou beginnen. Zoek niet verder, want die geweldige vrouw die jullie zoeken zit hier. Nee, dat was niks. Ik ben een geboren actrice, ik kan zingen als een nachtegaaltje en ik schrijf.... Pfffft, als iemand die niet kan schrijven... Mmmm nog een kopje koffie, nog een chocolaatje... Ik ben een vrouw van rond de vijftig en ik ben na vele teleurstellingen op zoek naar een nieuwe uitdaging. He ja, catchy!
Nadat er geen sprietje onkruid meer in mijn tuin was te bekennen en ik mijn tiende kopje koffie naar binnen had gegoten, klapte ik mijn laptop open en tikte: veel flexibeler dan ik ben zal je ze niet vinden. Ik kan veel en ik leer snel. En ik kan elk moment beginnen. Zend! En toen wachtte ik af...
QUEEN
Met een toch licht opgewonden gevoel sprong ik onder de douche, scrubde mijn hele body, waste mijn haar en spoelde zo ook de laatste restjes van die weirde droom uit mijn hoofd! Toen ik geweldig opgefrist de keuken inliep zag ik het lampje op mijn telefoon oplichten: you have mail... Ik keek vluchtig - O! een nieuw bericht van info@coolecasting.tv. Spannend! Openen? Of eerst mijn gezicht doen... Ik pakte mijn toilettas, haalde de mascara eruit en keek toch eerst even naar de mail. 'Beste Hannikuul' stond er 'we hebben jouw mail ontvangen, waarvoor dank! Wie had gedacht dat er meer dan 1000 reacties op onze advertentie zouden komen... We gaan heel serieus naar de reacties kijken en komen zo snel mogelijk bij je terug' hartelijke groeten, het team van coolecasting. Mmm een beetje een dompertje, ik had ergens toch verwacht dat mijn queen of flexibility-mail direct zou scoren... De adrenaline begon een beetje te zakken en ik kreeg opeens enorme trek in een...
GEEUW
...borrel. Ik onderdrukte een enorme geeuw: suikerdip. Borrel, suiker: ik had overduidelijk een cocktail nodig. Daar werd ik altijd enorm creatief, levendig, scherp, grappig en warm van. Eens even kijken, wat had ik in huis, cognac, port, kiwi, restje roosvicee, half bekertje creme fraiche, een beetje uitgedroogde citroen maar die kon nog best en in het vriesvak... bingo: ijsklontjes, grand marnier en wodka. Met mijn gebruikelijke creativiteit en ragfijn fingerspitzengefuhl voor exquise smaken flikkerde ik de hele boel in een cocktailshaker, shakete me een slag in de rondte en schonk vier heerlijke pornstar martini's in, zonder martini maar verder alles wat een beetje fruit en alcoholliefhebber zich maar zou kunnen wensen. Ik gooide mijn sexinthecitythemovie in de dvd en ging er met mijn vier cocktails eens goed voor zitten, terwijl ik me hardop bleef afvragen op wie van de vier dames uit de film ik nou het allermeeste leek. Ik dachtz altijd carrrie, maar eigenlijk iz ze toch wel een beetsje graatmagere zeur, besloot ik na het eerste glaasje. Samantzaaa izz tsuuurlijk wel een enorme heldzin zeg maar, maar waar zijn dzie mannen dzan in mijn leven. Zo, dat was de tsweeede. En Mirandza, izzz gewoon een rare rooie dzingus, een rare rooie potz, dzat zie je zoo, dzaar lijk ik echt nietz op, proost dzames, tralalala, glaasjen fier alweer aan deze beurt en ik lijk geloooooooof ik want zeker weetzen dzoe ik nouw echts helemaal niks meer, maar ik dzenk tzoch wel t allerallerallermeeste op sjar... Boem, ik viel van mijn best lage stoeltje wat vrij knap was. Au. Heb je je pijn gedaan, vroeg een diepe lage stem achter mij. Of was t boven mij? Alles begon te draaien....
SNOR
Ik voelde me wegglijden in een kolk van duizelige verwarring, waarin de wereld bonzend dichterbij kwam en dan weer ver weg was - en toen was het opeens helemaal stil. En fris. En het rook lekker. Voorzichtig deed ik een oog open. Ik herkende mijn slaapkamer - dat zat dus wel snor. Ik deed mijn andere oog open, en alles bleef op zijn plek. Er was wel een merwaardig geluid in de verte, alsof iemand de afwasmachine aan het leegruimen was. En nu ik wat beter oplette bemerkte ik ook de heerlijke geur van versgemalen koffie. Ik trok het dekbed wat hoger om me heen toen ik voetstappen hoorde naderen. De deur gleed zachtjes open. En daar keek het vrolijke gezicht van Sam naar binnen. Zo, Tut Hola zei hij, je bent wakker! Mooi! Ik heb het van geen vreemde. Een cocktail des doods atten en dan gewoon weer wakker worden de volgende ochtend, dat is niet voor iedereen weggelegd! Ik ben zo trots op je. En hij zette met tedere bewondering een blad met een dubbele espresso en een stuk ontbijtkoek bij me neer. Ik heb effe je wasmachine gebruikt, zei hij, ik hoop dat je het niet erg vindt, maar je was toch buiten bewustzijn. En ik heb de telefoon ernaast gelegd, die hield niet niet meer op, telemarketing denk ik want ze belden zo lekker tegen borreltijd. Ze wilden je “casten”. Ik heb ze helemaal platgescholden voor je…
PAND
Oeps, dacht ik, daar ging dus mijn kans op eeuwige roem en een tweede droomcarriere op latere leeftijd. Maar ik hield mijn mond, want ik was zo dankbaar dat Sam er was, en koffie had gemaakt en bovendien had ik zo'n verschrikkelijke hoofdpijn en een totaal schorre keel en zag ik er ongetwijfeld niet uit, dat het misschien maar allemaal beter was zo. Er was deze ochtend weinig Char, Sam, Car of zelfs Miran in mij te bespeuren. Maar het was wel erg fijn om tot aan mijn neus in het donzen dekbed weg te kruipen, kleine hapjes ontbijtkoek te verteren, koffie te nippen en te luisteren naar Sams gescharrel in mijn pand.
Onder de dekens dacht ik nog eens verder na over mijn leven tot nu toe en de dingen die ik de afgelopen tijd allemaal had meegemaakt van vakantie op Groenland tot en met mijn droom over lichtgevende honden. Ik zou er wel een boek over kunnen schrijven, maar dat ging ik natuurlijk niet doen. Veel te veel werk. Ik had wel wat beters te doen. Toch? Maar wat eigenlijk? Lichtgevende honden fokken? Een soepfabriek beginnen? Toch de zestiende een dagje Panorama Mesdag doen? Alsnog de abt opzoeken? Terug naar Groenland? Een kabouterfarm opzetten? Saaaaaam, Saaaaaaaaaam waar ben je??? Ik had Sam nodig, want die moest me maar vertellen waar ik zou beginnen, ik kon het vanochtend zelf even niet bedenken.
Ha, daar was ie al. Maar wat zag hij wit! Ik heb iets afschuwelijks gezien, zei hij, terwijl hij op de rand van het bed neerzeeg. Het was net alsof...
HAND
...hij twee keer zo zwaar was geworden, en alle zon van de wereld was te zwak om hem weer lichter te maken. Mam, zei Sam, er ligt een hand in de vuilniszak beneden. Niet een nep-hand of een hand-schoen, maar een echte, afgehakte, met veel bloed en enge draadjes en zwaar. Ik heb goed gekeken en ik vergis me niet. Er is iets ergs gebeurd hier. Moet je me wat vertellen?
Ik wist niet wat ik hoorde... Gatverdamme, een afgehakte hand, gruwelijk! En wat deed 'ie in mijn huis, en waarom hier, en was er een lijk of liep er ergens iemand zonder hand rond? Sam keek me heel serieus in mijn ogen. Ik moet weten of jij er iets mee te maken hebt zei hij. Je bent duidelijk een paar dingen kwijt, je hebt een overdosis alcohol genomen, herinner je je nog iets van voor die drank? Ik kon me niet voorstellen dat ik tijdens mijn rare dromen van de afgelopen tijd iemand had vermoord - en daarna was mijn tijd opgevuld met koffie, krant en sollicitatiebrieven. Dat vertelde ik Sam ook, en voegde er aan toe dat ik geen echt alibi had, maar dat het me heel onwaarschijnlijk leek dat ik er iets mee te maken had. Sam keek peinzend voor zich uit. Wat een dilemma. Ik kon het lezen uit de frons op z'n voorhoofd. De hand gewoon niet zien en morgen meegeven aan de vuilnisman was een optie, en dan maar hopen dat de rest van het lijk niet tevoorschijn zou komen. De politie erbij halen was ook een goeie, maar ja, zouden wij dan niet de verdachten zijn? Of zelf op onderzoek uitgaan....
Hannikuul: RUNDE
...ik had tenslotte meer dan genoeg sherlock holmes, midsomer murders, derricks, csi's en wat al niet gekeken om niet een klein beetje het klappen van de zweep te kennen. Ik stapte energiek het bed uit, ging onmiddellijk weer zitten en toen de duizigheid een beetje uit mijn hoofd wegtrok, schoot ik in wat kledingstukken en zei tegen Sam: Watson, breng me mijn viool en mijn pijp, we gaan die hand eerst eens inspecteren. Sam trok een wenkbrauw heel hoog op, maar hij gaf geen kik en liep braaf achter me aan naar buiten. Ik voelde me al een beetje alsof ik een onderzoeksteam runde toen ik mijn huishoudhandschoenen aandeed, dapper naar buiten liep en koelbloedig het deksel van de vuilnisbak omhoog deed. Ik onderdrukte een gilletje, leunde een beetje tegen de muur, maar zei met diepe stem: duidelijk een vrouwenhand, gelakte nagels, geen haar en een ring met een protserige blauwe steen. Een dure hand. Mmmm. Ze droeg een blauw mantelpakje, blond haar, ze rookte sigaartjes en ze had een mi nnaar. Geen plattelandstype. De vraag is hoe haar hand in mijn vuilnisbak terecht is gekomen en waar de rest van haar lichaam uithangt.... Wat denk je, beste Watson, bestaat de mogelijkheid dat ze nog in leven is?
Artikuul: LOERT
'Mm' sprak Watson. 'Als je naar de hoeveelheid bloed kijkt mag je concluderen dat ze in elk geval nog leefde toen die hand erafgehakt werd. Maar dat is natuurlijk geen garantie. Ze kan daarna doodgebloed zijn, of alsnog vermoord.'
Daar zat wat in. Die hielden we even open. Ik boog me nog een keer over de open vuilniszak en zag een envelop onder de hand liggen. Een dikke, dichte envelop zo te zien. Met bloedvlekken. Ik draaide me om naar Sam. 'Watson' zei ik, zou je zo vriendelijk willen zijn om even een pincet te halen? En een afsluitbaar diepvrieszakje? Ik denk dat we een eerste echte aanwijzing te pakken hebben. Sam liep naar de keuken en ik bestudeerde de hand nog wat beter. Het begon te wennen, en ondanks het dramatische element, schoot het toch door me heen dat een carriere als detective misschien ook best wat voor me was. Een gebroken nagel van de wijsvinger, en het was een linkerhand. Sam kwam teruglopen met een hele rol diepvrieszakjes, een pincet, zijn iphone en een deegroller. 'Sherlock' zei hij, 'we moeten zo naar binnen gaan. Ik had de hele tijd het gevoel dat er iemand naar ons loert.' Hij schoot een 360° panorama terwijl ik met de pincet de envelop onder de hand vandaan viste en in een diepvrieszakje liet glijden. Okee we gaan naar binnen, zei ik lekker hard, even op een rijtje zetten wat we weten... Op dat moment...
Hanniekuul: HENGELEN
...hoorde ik opeens de zware motor van de vuilniswagen aan komen brommen. Shit, het was maandag, vuilnisophaaldag. Sam, wat moeten we doen, we hebben nu toch geen tijd om die hand op ons gemakje uit de vuilnisbak te hengelen...
Met een enorme tegenwoordigheid van geest haalde deed Sam de vuilnisbak open, haalde de zak eruit, schudde m even, knoopte m dicht en zette m een stukje verderop aan de weg. Hij zag lijkbleek, rende naar mijn huis en ging daar zo te horen op het toilet verschrikkelijk over zn nek. Gaat het, vroeg ik m toen hij weer aanschoof aan de keukentafel. Ik heb me weleens beter gevoeld, zei hij, maar ik overleef het wel. Het leek me goed om zo gewoon mogelijk te doen. Wie er ook in de struiken rondhing, die kwam in ieder geval te laat. Met een beetje geluk wordt die hand niet ontdekt. Het geeft ons wat tijd. Sherlock, we hebben nu twee dingen te onderzoeken, de foto die ik heb gemaakt en de brief. Eerst de brief. Heb je je handschoenen nog aan? Goed zo. Eens kijken, ik denk dat het verstandig is om m open te stomen, pannetje water, tomdiedomdiedom. We hadden de brief binnen de kortste keren open en... geld, een dik pak yuans. En een briefje met Chinese tekens erop... Hoe is jouw Chinees Sam? Niet goed genoeg, maar ik heb een vriend die Chinees studeert, misschien kan die helpen. Maar eerst de foto. Waar is je laptop? Sam zette de foto op mijn computer en toen we er goed naar keken, zagen we..
Artikuul: BIJEN
...in eerste instantie niet veel bijzonders. Het was een geweldig scherpe foto en ik constateerde dat de verf van mijn ramen alweer aan het bladderen was en dat de avocadoplanten mooie nieuwe blaadjes hadden. De blauwe bloemetjes -je zag zelfs de gele hartjes- van de marjoleinstruik zaten vol met bijen, de heg was de heg met vage contouren van de buurhuizen, en de schutting de schutting - maar geen loerende boeven. Zoom eens in op dat struikje Watson, zei ik. Sam vergrootte het stukje hoog in de heg waardoor een raam te zien was. En in dat raam een licht vlekje. Even de vectormodulatie er op loslaten! zei hij. En dan de layering hergenereren.... Noise reduction... Definition... Héé!!! Riepen we in koor want Bella-het-buurmeisje verscheen in beeld, duim in haar mond, beertje tegen haar wang... Dat waren waarschijnlijk de ogen die we gevoeld hadden... Ze keek dwingend en strak de lens in. Daar ging de telefoon. Zal ik 'em even nemen Sherlock? zei Sam strijdlustig. Nog voordat ik antwoord kon geven ging de bel. Doe jij dat maar Watson, zei ik, terwijl ik de laptop langzaam dichtklapte... Ik ga even naar de deur...
Hanniekuul: MIC
Triiiiiiing. Oh god, wie belt daar zo boos? Zou het al de politie zijn die mij kwam arresteren op verdenking van moord, doodslag, verminking en nog meer akelige dingen? En wie moest dan Sams studie betalen, als ik straks in de bak zat? MIjn leven flitste aan mij voorbij voordat ik dan toch maar de deur opendeed en besloot te doen alsof mijn neus bloedde. Ik wou eigenlijk al direct zeggen: Ik heb geen idee wat er aan de hand is (!), toen ik zag dat er geen agent, maar een soort onderhoudsmonteur met een Aziatisch voorkomen voor de deur stond. Een man met onmiskenbaar Rotterdams accent lachte vriendelijk en zei: mevrouw, ik ben met mijn collega, die komt er zo aan, van UPS en we willen graag de kabelaansluiting in uw huis controleren, want er schijnen de laatste tijd veel storingen te zijn. Storing, storing, wat voor storing. Ergens in mijn achterhoofd begon er een alarmbel te rinkelen. Had ik niet onlangs nog een aflevering van Borgen gezien waarin er een microfoontje werd ingebouwd door dit soort types. Aan mijn lijf geef afluisterpraktijken, in mijn huis geen enge mics en andere spionageapparatuur. Dus lachte ik stralend en zei: helaas, ik zou u graag willen helpen, maar ik mag u vanwege mijn geloof niet binnenlaten. Goedenmiddag!
Ik was best tevreden hoe ik dit had afgehandeld dus ik liep snel terug naar Sam om daar eens flink over op te scheppen, maar ik kreeg niet de kans want Sam keek zorgelijk op toen ik binnenkwam en zei: Sherlock, we hebben een stevig probleem, want...
Artikuul: LI,XI
toen ik net aan de telefoon was, viel opeens alles hier uit. De wasmachine is er mee opgehouden, de ijskast en de vriezer, we hebben geen wifi meer en -hij wees op de televisie- de kabel is ook pleite, daar was alleen sneeuw voordat de stroom er mee ophield.' Uiteraard deed de radio het ook niet, dus geen enkele manier om erachter te komen of dit een structureel probleem was, of alleen een hikje in het systeem. Zo ongeveer de ergste pech die een stel detectives midden in hun onderzoek kan overkomen. Gelukkig hadden we elkaar, pen en papier en kaarsen dus de eerste uren konden we qua werkzaamheden wel overbruggen. We gingen aan de keukentafel zitten en besloten los van elkaar onze bevindingen op een rijtje te zetten. Schrijven met een pen! Lang niet gedaan... 'Was dat de politie trouwens daarnet?' vroeg Sam na een tijdje en ik vertelde trots van mijn slimme afhandeling van de misdadige afluisterpoging. 'Knap hoor Sherlock' zei Sam. 'Dat complotdenken is zo handig! Heb je nog ergens uit kunnen afleiden dat de ene Li Han Mai heette en de andere Geert Bakkes? Ik keek hem glazig aan. 'Er ligt hier namelijk een briefje van de UPS XI-super broadband dat ze maandag tussen 12 en 16 uur de kabelaansluiting komen controleren.' Ooo shit.... Ik rende naar de voordeur. Li Han en Geert waren natuurlijk nergens meer te zien. Wel zag ik dat de lavalamp bij de buren brandde. Hij vloeide nog niet! Koud dus - en net aan. Zou dat betekenen dat de stroom het weer deed? Kijk eens in de stoppenkast Watson! riep ik achterom, en stapte over het hegje naar de buren. De buurvrouw deed meteen open:
Hanniekuul: SA
en zei allerhartelijkst: hee buurvrouw, wat gezellig dat je even aankomt, lang niet gezien, kom, we drinken even een kopje koffie. Nee, nee, zei ik, sorry, ik heb grote haast, moet zo met mijn zoon naar een afspraak. Ik vroeg me alleen af: heb jij stroom en internet en de hele bups? Bij ons is alles na elkaar uitgevallen. Ik heb net zo'n unheimisch gevoel alsof ik de laatste tijd niet heel veilig meer woon in deze wijk, er gebeuren rare dingen, of ligt dat aan mij. De buurvrouw wilde iets zeggen, maar ze moest tegelijkertijd niezen, sa... sa....sater.... hatsjie, sorry, hooikoorts. Ik wou zeggen, zaterdag heb ik wat rare figuren rond het huis gezien, dat viel me toen wel op. Een stel Chinezen, nou die kan je niet vertrouwen, dat weet je. En een blonde vrouw, zo dronken als een aap, ze stond te wankelen op haar benen. NIet ons soort mensen, je weet wel wat ik bedoel. Ik zag het toen Arnold en ik onze koffers in de auto legden, want we zijn er een weekendje tussenuit geweest. Ik ben net terug, eerst dacht ik dat het licht het niet deed, maar inmiddels doet alles het weer. Nee, het was zo heerlijk in de Ardennen, kom nou even binnen, dan laat ik je de foto's zien. Ik was wel heel nieuwsgierig naar haar verhaal over de Chinezen en de blonde vrouw, misschien kon ik nog wat meer uit haar trekken. Dus ik zei, nou, heel even dan, gezellig! Ik liep de woonkamer in en zag onmiddellijk op tafel...
Artikuul: LAF
...de advertentiepagina uit de krant liggen, met een rode cirkel op een plek waar ik zelf ook aandachtig naar had gekeken. Ik ging strategisch op de groen-pluche bank zitten en constateerde dat Coolecasting.tv inderdaad ook bij Trudie gescoord had. En daar was ze met twee grote mokken met babypoesjes erop. 'O' kirde ze, 'zie je die advertentie? Ze hebben me al gebeld weet je, ze waren heel geïnteresseerd om me in te huren als handmodel, want het schijnt dat hun eigen model nogal plotseling had afgezegd vanwege een ongelukje, kinderachtig, maar met die afgekloven nagels wilde ik het zogezegd niet 'aanpakken' hahaha. Misschien is het iets voor jou? Suiker en melk?'
Nee dank je - Mijn haren waren een beetje overeind gaan staan. Hadden we daar zomaar weer een aanwijzing? Ik nam een flinke slok van mijn koffie, laf bocht, en staarde naar de lavalamp in de vensterbank die zich langzaam in beweging had gezet terwijl Trudie gezellig door-rebbelde over een heerlijk weekend met haar Arnold in de Ardennen. Toen ze even inademde vroeg ik, om het gesprek naar mijn eigen focus om te buigen, 'meid wat geweldig allemaal, enne, die dronken blonde vrouw die jij zag bij het inpakken, kwam die je bekend voor eigenlijk?' 'Nou je het zegt, zei Trudy....
Hanniekuul: VLOERT
...ik dacht de hele tijd, aan wie deed ze me nou denken, dus ik zei vanochtend tegen mijn achterhoofd, kom, niet flauw doen, vooruit, schuif t eruit, niet lekker achterin een kamertje voor me verborgen houden en vanochtend plopte het opeens in m'n hoofd op buuf: ze leek op Henk Krol. Je weet wel, die enige voorzitter van de ouderenpartij. Ik vond dat ie het zo goed deed, maar die arme schat is helemaal zwart gemaakt en in stukken gehakt. Ze zijn zulke beesten in Den Haag. Je vloert zo'n lieve, warme, authentieke man toch niet zomaar? Gewetenloos. Hersenloos. Harteloos. En een echte ondernemer he. Arnold zei nog...
Wacht even buurvrouw, terug naar die blonde vrouw. Hoezo leek ze op Henk Krol? Tsja, ik weet niet, zo zwaar gebouwd, beetje lomp ook, en die onnozele trekken. Henk heeft weleens een travestieact gedaan op een VVD-congres, toen we allebei nog gewoon lid van de partij waren en niet die enge nieuwlichters de boel hadden verpest. Trudie begon nu echt op stoom te komen en stond met een rood hoofd te puffen en te zwaaien met haar armen. ,,Het was een geweldige act, de hele zaal lag plat. Heel smaakvol, Eugenie Krol. Nou, dáár moest ik dus aan denken.''
Wat een aanwijzingen, wat een sporen! Watson en ik moesten aan het werk, dus ik bedankte Trudie voor haar heerlijke koffie, gaf haar nog een warm compliment voor de smaakvolle inrichting van haar huis met al die verschillende stijlen door elkaar en zei dat ze er zo leuk uitzag in die broekrok met appelgroen twinset en weg was Sherlock. "Watson," zei ik bij binnenkomst, "start de motor. Onderweg praat ik je bij, we gaan nu eerst naar...
Artikuul: GOJ
...Coolecasting.nl. Ze zitten ergens op de Heemraadssingel. En ze zoeken een handmodel. In de eerste plaats lijkt me dat wel een leuk baantje, maar bovendien wil ik even checken of het ongelukje van een handmodel iets met onze vondst te maken heeft!" 'Kan dat niet telefonisch Sherlock', zei Sam. Tsja, Praktisch natuurlijk, maar weinig avontuurlijk. 'Ik wil die mensen in de ogen kunnen kijken zei ik, en voelen of ze de waarheid spreken, meer te weten komen via hun uitstraling. En dan kunnen ze meteen mijn handen keuren.' Sam was op zich best te porren voor een ritje, dus we stapten de auto in en reden de straat uit, langs het park. Op het bankje lag Zalman de zwerver te relaxen in de late middagzon. Ik kreeg een ingeving. Even stoppen Watson, ik ben zo terug. Ik rende naar Zalman. Hoi schat, zei ik, lig je hier al lang? Zalman ging loom rechtop zitten. 'Wat is lang' zei hij, een week, is dat lang? Een paar uur, is dat lang? Probeer twee dagen, zei ik. Was je hier twee dagen geleden ook en heb je toen toevallig een blonde vrouw met een paar chinese mannen in mijn buurtje gezien? Zalman klaarde op: "Oeoeoeoe - ja dat zou ik denken! Die goj was zo sjikker dat ze zich heel stevig vast moest houden aan de grond waarop ze lag. Ik raakte kachel van haar adem! Maar mooi! Handjes zo fijn en zacht, die hadden veel gezegend en weinig gewerkt." Hij kreeg een vochtig waas over zijn bloeddoorlopen ogen en bleef stil. Ik begon me net af te vragen hoe ik het gesprek de goede kant op zou kunnen buigen, toen Watson me riep: 'je moet komen luisteren naar Radio Rijnmond!! zei hij 'dit weekend een grote ontploffing geweest bij de afhaalchinees! Nieuw aanwijzinkje denk ik Sherlock!'
Hanniekuul: BEDIL
Ik hing een moment lichtelijk lusteloos tegen de auto en dacht stiekem dat het toch ook wel heel fijn zou zijn om nog altijd in bed te liggen met het dekbed over m'n hoofd en niets te weten van afgehakte poezelige handen, Chinezen met criminele inslag, knallende ontploffingen, en castingbureau's die alleen geinteresseerd leken in losse lichaamsdelen en minder in de hele mensch. Na een minuutje buikademhaling en een magictappingsessie (op: ik wil sterk en slim zijn), zei Sam: 'zeg Sherlock, misschien vind je dat ik je bedil, maar dat moet dan maar. We moeten een beetje doorpakken. Ik zet jou af bij Coolecasting.tv en jij probeert daar zoveel mogelijk te weten te komen over hun werkwijze. Ik rij snel ff langs de Chinees en dan naar Ping Li Ping voor de vertaling van dat briefje.' Oh ja, het briefje! Dat was ik alweer bijna vergeten... En wat ging Sam bij de afhaalchinees doen? 'Een sateetje met sambal bij eten. Wat denk je? Even kijken of me iets opvalt natuurlijk! Nou vooruit Sherlock, tempo!' Ik stapte uit bij het pand van CooleCasting.tv en zag onmiddellijk...
Artikuul: VEN
... dat ik bij een onwijs hippe tent op bezoek ging. De eigentijdsheid spatte me vanaf de monumentale plastic voordeur-met-ogen tegemoet. De lange hal was aan beide zijden versierd met stills uit reclamefilms en modetijdschriften, in overdadige barokke lijsten in neonkleuren. Aan het eind, onder een muurposter van een lichtgevend roze hert, drinkend uit een ven, zat een vriendelijk ogende jongen in een donker klassiek pak. Op zijn badge stond in grote letters JAN 3. Jan vroeg me aangenaam beleefd hoe hij me kon helpen. Ik vertelde van mijn ambitie om model te worden en hij keek direct met een warme glimlach naar mijn handen. 'U boft, onze vaste hand-medewerkster heeft een ongelukje gehad én de fotoshop specialist is in huis! Als u uw handen stil kunt houden doen wij de rest! Ik ben heel blij met u, want Otazu kan echt niet langer wachten. Een ogenblikje... Hij zette zijn handsfree set af en sprong lenig over de balie. 'Wat heeft jullie model dan voor ongeluk gehad?' vroeg ik terloops. 'Tsja, zei Jan 3 'Ik weet het ook niet precies, maar er loopt een uitgebreid politie onderzoek naar! Ik heb de detectives ook al verteld dat ik haar eergisteren voor het laatst heb gezien bij een sessie voor onze klant Four Roses. Daarna was ze duidelijk op de verkeerde plek op de verkeerde tijd, want nu ze is haar hand kwijt!' Hij opende een zware deur en leidde me binnen in een kleine, felverlichte studio. Daar stond een man met zijn rug naar me toe te schreeuwen in zijn telefoon: ".....
Hanniekuul: CODE
..."het kan me geen ene mallemoer schelen of jij nou wel of niet zin hebt, of jij nou wel of niet de code kunt breken, of jij nou wel of niet ethische bezwaren hebt, jij hebt gewoon de job te doen waarvoor ik je heb aangenomen en nou dus verder geen gezeik... Wááát?'' Het viel even stil en ik hoorde hysterisch gepiep uit de telefoon komen, waar de man even van was stil gevallen. Ik lachte vriendelijk naar Jan 3, terwijl ik langzaam achteruit begon te stiefelen. Leek me een weinig gezellig type, die meneer Otazu. Jan 3 had blijkbaar vergelijkbare gedachten, want hij trok de deur geruisloos dicht en vroeg stralend 'proseccootje?'. Ik dacht aan Sam en sloeg de bubbels af. Graag een bekertje water ja. Jan 3 zette het zwierig voor me neer terwijl hij alweer gezellig in zijn telefoon aan het tetteren was. ,,Nou, dan heb je nog geluk gehad meid. Ja, die dokters zijn zoooo knap tegenwoordig, wat geweldig, zo'n robothand. Dus je kunt alweer een beetje in je beeldige neusje peuteren, hahahahaha!'' Toen hij had neergelegd vroeg ik langs mijn neus weg of dat het handmodel was en in welk fantastisch ziekenhuis ze terecht was gekomen. Hm, Istanbul, tikje ver weg.
Terwijl ik nog de mogelijkheden van een weekendje Istanbul zat de overwegen, stond Otazu opeens voor me met een streng gezicht en zei: ,,U bent de vervangster? Laten we maar onmiddellijk beginnen. Volg mij!''
Zonder na te denken stond ik op en liep ik achter hem aan. 'Ontbloot u even de linkerarm, en poseer de hand op het grijze tablet' zei De Man kortaf, terwijl de lichten met luide knallen aangingen. Hij stelde paraplu's en schermen op en kwam vervolgens met een pot creme aanlopen. Laat eens kijken, zei hij. Hij ging tegenover me zitten en pakte mijn hand. Hij bleef volkomen stil en toen ik opkeek zag ik dat hij zijn ogen dicht had en slikte... 'Wat zijn ze mooi wat zijn ze lief en zacht! Zo natuurlijk. En die nageltjes. Perfect. Dit is kapitaal. Otazu zorgt voor de rente. Het zal prachtig zijn’. Hij opende een grote doos, deed me een weelderige armband om, en een paar gigantische ringen. Het was allerminst mijn smaak, maar het ontroerde enthousiasme van De Man maakte veel goed en voor ik het wist leidde mijn hand zijn eigen leven als topmodel voor de camera. De Man was enorm in z'n nopjes. Na een sessie van een kwartier zei hij 'ik heb genoeg mevrouw, Jan 3 zal het zakelijk gedeelte afhandelen, ik moet nog even met mijn privédetective in de slag, maar eh, wilt u mij het ontzettend grote plezier doen een keer met mij te dineren?' Ik schrok ervan, dit was zo onverwacht! Op dat moment ging mijn mobiel: Watson!
Hanniekuul: KERF
Ik gebaarde wat vaag verontschuldigend naar Otazu terwijl ik de telefoon aan mijn oor klemde en naar buiten liep. ,,Oh Sam, wat leuk dat je belt. De fotograaf van Coolecasting is echt een genie! En hij is helemaal weg van mijn hand, terwijl ik echt verschrikkelijk aderen, vlekken en ribbelnagels heb. Nou ja, dat dacht ik altijd. Maar als deze Japanner het zegt, dan zal het wel zo zijn: ik heb beeldige handen. Ik ga vanavond dineren met meneer Otazu. Hij gaat een ster van me maken. Op z'n minst...''
Het bleef even stil. En toen zei Watson: ,,Ok Sherlock, nu weer gewoon wakker worden. Misschien dat ik het zo wel in je poezelige handje kerf: NIET met rare meneren meegaan. Weet je het nou nog niet? Met de prachtige hand van het vorige model is het niet zo best afgelopen, of was je dat alweer vergeten? Oh ja, en die fotograaf van Coolecasting is geen Japanner. Het is trouwens geen fotograaf ook. Het is een kok, die buitengewoon goed met een hakmes kan omgaan. Ik ben er bijna, dus gauw in de auto, dan praat ik je bij.'' Op dat moment verscheen Otazu in de deuropening met een stralende lach. Ik paniekte, maar gelukkig zag ik Sam al komen aanlopen, ik rende ernaartoe, trok het autoportier open, sprong naar binnen, deur dicht, keek opzij en zag...
ARTIKUUL: JAS, KA
...Jan 3 die met kittige pasjes kwam aangesneld: 'Skattie' riep hij, je vergeet iets heel erg belangrijks: je geld!' Hij leunde op mijn halfopen raampje terwijl Sam dreigend de motor liet brullen. 'Waarom heb je zo'n haast? Is er iets gebeurd? Otazu denkt dat je een heel naar telefoontje hebt gehad! Ooo ik zie het al, een jonge lover, ja daar zou ik ook naartoe rennen - maar we moeten echt even de zaakjes afhandelen hier.' Ik legde Jan3 mijn paniek uit, en stelde Sam voor. Jan3 straalde! 'O wat héérlijk' zei hij, 'op stap met je zoon! Ik hou nog meer van je! Maar Otazu- dat is de liefste en zachtste persoon ever, geloof me. Je zit er helemaal naast Miepie Ka! Kom nou effe lekker binnen voor een proseccootje dan leg ik het jullie helemaal uit' hij deed het portier open en trok aan mijn jas. Ik keek aarzelend naar Sam. Die zat naar google te staren op z'n telefoon. 'Mmm Sherlock...' zei hij langzaam 'misschien ben ik een pietsje voorbarig geweest. Ik had het over een Argentijnse kok die Otazu heet. Daar had ik wat over gelezen in de Telegraaf bij de chinees. Een sinistere engerd. Maar er is ook een Otazu die sieraden maakt en fotografeert. Ziet ‘ie er zo uit? Hij hield zijn telefoon voor mijn gezicht en...'
Hanniekuul: POSE
...ik zag in 1 oogopslag dat dit beslist niet de Otazu was die mij net voor een dinertje had gevraagd. Opeens herinnerde ik ook weer hoe naar hij in de telefoon had staan blaffen en dat er een model in het spel was dat nu in Istanbul een robothand kreeg aangemeten na een gezellige of minder gezellige sessie met Otazu. Ik nam een zelfverzekerde pose aan en zei minzaam en beslist tegen Jan 3: 'Wij gaan verder. Mijn zoon en ik hebben nog een heel programma. Goedenmiddag.' Ik trok het portier stevig dicht en siste tegen Sam: 'Rijden! Ik weet nu wat ons te doen staat. Luister, we gaan naar...'
Artikuul: PAAI
...het politiebureau en we leggen alles op tafel. Dit gedoe kan de bedoeling toch niet zijn, detectiveje spelen is leuk maar er zijn grenzen. Voor mij. Hoe zit dat met jou Watson? Sam knikte 'Eerlijk gezegd ben ik het met je eens. Dit is bloedserieus, met een afgehakt lichaamsdeel. Ik zeg- óp naar oom agent en als dat achter de rug is paai ik je met een lekkere sorbet bij Marinello, maar eerst een parkeerplek vinden! Wat een drukte bij de politie vandaag... Ah, wacht! En hij...
Hannikuul: KAS, JAS, JE
...draaide de auto met een soepele zwaai achteruit en parkeerde losjes achteruit tegen een politiebusje. De een na de andere ME-sprong uit t busje, we leken wel belegerd. Ik zei: 'Pak je jas Watson en ik hoop dat je nog wat ik in kas hebt, want dit gaat ons geld kosten...' Ik stapte uit met een zorgvuldig bedachte deemoedige glimlach, keek op en staarde recht in de azuurblauwe ogen van...
No comments:
Post a Comment